Δευτέρα, Φεβρουαρίου 26, 2007
Μπλέξαμε πάλι...
Μόλις ανακάλυψα (σ.σ. μου το σφύριξαν δηλαδή) ότι το blog έχει τα κακά του τα χάλια… Τουλάχιστον για όσους μπαίνουν με Explorer… Δεν έχω την παραμικρή ιδέα από πότε είναι έτσι γιατί μπαίνω με Firefox και το βλέπω κανονικά… Μία λύση είναι κάποιος από σας να με λυπηθεί και να μου δώσει μια έτοιμη λύση στο πιάτο… έλεγξα ήδη το teblate αλλά δεν είναι από κει το πρόβλημα – μάλλον δηλαδή…!

Η άλλη λύση είναι να κατεβάσετε όλοι το Firefox… αν όχι για χάρη μου τουλάχιστον ως μια επαναστατική πράξη προς τον τελικό σκοπό… την αποτίναξη του ζυγού της Microsoft…! Όπως καταλαβαίνετε είμαι απελπισμένη και μετέρχομαι κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα…!

Από την άλλη μεριά βέβαια μπορεί με το παρόν post να «στανιάρει» και να επανέλθει… το έχω ξανακάνει σε άλλη περίπτωση και λειτούργησε…!

Για να δούμε…
 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 5:24 μ.μ. | Permalink | 11 Σχολίασαν
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 22, 2007
Ο συναρπαστικος γιαπωνέζικος κήπος μου...



Έμεινα πολύ ώρα να χαζεύω αυτή τη φωτογραφία… Τόσο την πρώτη φορά που την είδα όσο και κάθε φορά που την «άνοιγα»…! Και το έκανα συχνά… Το κάνω συχνά…! Με συναρπάζει μ’ έναν τρόπο συγκλονιστικό…! Αυτό το οργιαστικό κόκκινο «μιλάει» κατευθείαν μέσα μου…! Και κυρίως το γεγονός ότι πρόκειται για την αποτύπωση ενός γιαπωνέζικου κήπου… Γιαπωνέζικου…! Εκεί που περιμένεις μινιμαλισμό, συμμετρία, την επιτομή του μη περιττού σε περικυκλώνει μια οργιώδη φύση, που απειλεί να σε καταπιεί… Έχω προσπαθήσει να μεταφερθώ μέσα στον κήπο αυτό… Να γίνω μέρος του «πίνακα»… Να ξαπλώσω πάνω σ’ αυτά τα φύλλα, να βρεθώ κάτω απ’ αυτά τα φύλλα… Και να περιμένω τα επόμενα που θα με αγγίξουν…! Δεν τα έχω καταφέρει…! Με διώχνει…!


Ίσως γιατί βαθιά μέσα μου δεν πιστεύω ότι υπάρχει. Ίσως γιατί τον θεωρώ οφθαλμαπάτη, άπιαστο, όνειρο…! Κρατιέμαι μακριά του, τον παρατηρώ από απόσταση και περιμένω μια ένδειξη ότι είναι ψεύτικος, γέννημα της φαντασίας μου, των επιθυμιών μου…! Καιροφυλακτώ και βυθίζομαι στα χρώματα του, στις καμπύλες του, στις φωτοσκιάσεις του, αυτές που βλέπω και αυτές που φαντάζομαι… Έχει ριζώσει στην καρδιά μου αλλά εξακολουθώ να φωνάζω ότι υπάρχει μόνο στο μυαλό μου… Τον αγγίζω, του κάνω παρέα, τον σκέφτομαι συνέχεια, τον αναζητώ, σχεδόν ψυχαναγκαστικά, αλλά μέσα μου το ξέρω καλά… Δεν πρόκειται να γίνει δικός μου ποτέ…!

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 12:49 π.μ. | Permalink | 15 Σχολίασαν
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2007
Εγώ Πάντως Καθάρισα... Χωρίς Απώλειες...!

Η χθεσινή νύχτα υπήρξε δημιουργική με τρόπους θεμιτούς και …αθέμιτους. Θ’ αρχίσω με τα καλά νέα και θα συνεχίσω με τα άσχημα, τα οποία στη συνέχεια εξελίχθηκαν χωρίς παράπλευρες απώλειες…

Τα καλά νέα είναι ότι «ανέβασα» το δεύτερο επεισόδιο του podcast μου το οποίο «τρέχει» τόσο στο podomatic όσο και στο SYNC (σ.σ. μη φωνάζετε, δεν είπα ότι ήταν για σας τα καλά νέα, το είπα; :-p)… Η δεύτερη απόπειρά μου έγινε με τη βοήθεια του audacity… Όχι ότι είδα καμία μεγάλη διαφορά αφού δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το πώς δουλεύει και ποιες είναι οι extra εφαρμογές του…! Αλλά ελπίζω να τις ανακαλύψω σύντομα ώστε να μην ακούγεται τόσο χάλια η μουσική και να μπορέσω να διορθώσω λιγάκι τη φωνή και αυτά τα απίστευτα συριστικά «σσσσς» που εκτοξεύω και δεν είχα συνειδητοποιήσει τόσα χρόνια…!

Τα άσχημα νέα είναι το μίνι εγκεφαλικό που έπαθα όταν αποπειράθηκα να μπω χθες το βράδυ στον Blogger… με το έτσι θέλω με υποχρέωνε να μεταφέρω το blog στη νέα έκδοση… και βεβαίως ως άνθρωπος της ρουτίνας και της σιγουριάς σιχαίνομαι τις εκπλήξεις και τις απότομες αλλαγές… ειδικά όταν δεν μπορώ να τις ελέγξω…!

Ευτυχώς θυμήθηκα ένα post που είχε γράψει ο Μαύρος Γάτος πριν κάποιες μέρες, όταν βρέθηκε μπροστά στην ίδια ακριβώς «έκπληξη»… το αναζήτησα και το εκτύπωσα…!

Ακολούθησα επακριβώς τις οδηγίες του… και εκείνες του Blogger (σ.σ. ας έκανα κι αλλιώς ^&%&^$%$(*&^%^%^$)… Το blog μεταφέρθηκε αυτόματα αλλά όσα ελληνικά είχα γράψει εγώ στο teblate είχαν ως εκ θαύματος μετατραπεί σε αλαμπουρνέζικα…! Ολόκληρη η αριστερή στήλη αλλά και οι πληροφορίες κάτω από τα post…!

Με υπερβολικά αργές κινήσεις –τόσο από το άγχος όσο και λόγω του προχωρημένου της ώρας, αφού είχε φτάσει πια 2 το πρωί- περιηγήθηκα στο νέο Blogger και έφτασα μέχρι εκεί που μου ζητούσε να κάνω ugrade στο teblate… Δεν του έκανα τη χάρη… Αντιθέτως γύρισα πίσω στη σελίδα του html και έκανα paste το teblate μου το οποίο σώζω κάθε φορά που κάνω μια αλλαγή…! Και σε δευτερόλεπτα μέσα το blog αποκαταστάθηκε… Τέρμα τα αλαμπουρνέζικα…!

Μαύρε Γάτε σ΄ ευχαριστώ για μία ακόμη φορά… Είσαι πλέον το γούρι μου…! ;-)

Υ.Γ. Δε θα ρωτήσω αυτή τη φορά τι έκανε η ΑΕΚ χθες το βράδυ… Πρόκειται για μια ιστορία που με πονάει πολύ και ως γνωστόν δεν ανασκαλεύουμε πονεμένες ιστορίες…! Όταν, αν κι όποτε θυμηθεί να ξανακερδίσει ή έστω να φέρει μια αξιοπρεπή ισοπαλία μπορείτε να με ενημερώσετε με email… αν υπάρχουν ακόμα και δεν επικοινωνούμε με τηλεπάθεια… gggrrrrrrrrrr (σ.σ. &*(%^&*%^$%^#&$$%#$%&…!!!!!!!!!!!!!!)

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 3:51 μ.μ. | Permalink | 7 Σχολίασαν
Σάββατο, Φεβρουαρίου 17, 2007
Ανταποκρίνομαι στην πρόκληση... Και ανταποδίδω... ;-)

Μετά από ένα νυχτερινό όργιο -ξενύχτι και ποτά δηλαδή, μην πάει ο νου σου στο κακό, μάστορα :-p- και με το μυαλό ακόμα καζάνι, όπως είναι πάντα δηλαδή όταν ξυπνάω κατά τις 2 μ.μ. –κάθε μα κάθε Σ/Κ για να εξηγούμαστε- χαζεύοντας τα emails μου έπεσα από τα σύννεφα – κι όχι δεν βρήκα newsletter με νέα σύλληψη υπόπτου για τη 17Ν μάστορα (σ.σ. πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους Έλληνες που από το καλοκαίρι του 2002 συνεχίζω να παραμένω στα σύννεφα, αφού δεν έτυχε να έχω συγγενή, γείτονα, συνάδελφο, συμμαθητή κ.λπ. ένα από τα παλικάρια της Οργάνωσης L)…!

Τέσσερις εκλεκτοί και μη εξαιρετέοι bloggers, η Μάρω, ο Πρίγκιπας του Ντακάρ, ο Μικρός Πρίγκιπας του Αστεροειδή Β612 και η Carrie Vs Bridget με ενημέρωναν επισήμως, οι δύο με mail –μην και ξεφύγω δηλαδή ισχυριζόμενη ότι δε το πρόσεξα στα σχόλια- και οι άλλοι δύο από τα blogs του (σ.σ. αναγκάζοντας με να αλλάξω 2-3 φορές αυτό το κακόμοιρο post αφού τα είδα αφού το έγραψα) ότι με προσκαλούσαν στο παιχνίδι, που τσακίζει υπολήψεις και ρίχνει τις μάσκες (σ.σ. και καλά τώρα) τον τελευταίο καιρό στην blofόσφαιρα…!

Πρέπει λοιπόν να πω πέντε πράγματα για μένα που υποτίθεται ότι δεν ξέρετε…! Αλλιώς τι κάνουμε εδώ ρε παιδιά; Επειδή λοιπόν εγώ έχω ήδη αναφερθεί σ’ όλα τα κολάσιμα αμαρτήματα μου σκοπεύω να μιλήσω μόνο για τις αρετές μου…!

Καλά πλάκα κάνω ηρεμήστε…! Ποτέ δε θα σας προκαλούσα τόσο αφόρητη ανία επίτηδες και επί τούτου...! :-p

Κανονικά θα έπρεπε να καθυστερήσω λιγάκι και να το σκεφτώ…! Αλλά αποφάσισα να ανταποκριθώ στην πρόκληση άμεσα για έναν και μόνο λόγο… Το παιχνίδι έχει αποκτήσει τέτοιο καταιγιστικό ρυθμό που έχω την εντύπωση ότι αν καθυστερήσω λιγάκι ακόμα οι πέντε που θέλω να προσκαλέσω-προκαλέσω με τη σειρά μου θα τα έχουν ήδη βγάλει τα «άπλυτα» τους στη φόρα…! (σ.σ. updat: όχι ότι δε μου τη σκασατε στο τέλος Μάρω και Μικρέ Πρίγκιπα και έτρεχα να αλλάξω το post...)

Πέντε πράγματα που δεν ξέρετε για μένα: (σ.σ. και ανάθεμα με αν έχω την παραμικρή ιδέα ότι σας ενδιαφέρει να τα μάθετε..):

  1. Ζω μέσα σ’ ένα δημιουργικό χάος. Από τη στιγμή που κατάλαβα τον εαυτό μου. Πότε ήταν αυτό; Τη δεύτερη φορά που η μανούλα, με ύφος επιτακτικό, με έβαλε μπροστά στο νεροχύτη να πλύνω τα πιάτα. Γιατί τη δεύτερη; Μάλλον γιατί την πρώτη το θεώρησα φυσικό ότι πρέπει να μάθω να αυτοσυντηρούμαι. Το γεγονός όμως ότι ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη δεν υπήρξε αντίστοιχο μάθημα αυτοσυντήρησης για τον αδελφό μου με ψύλλιασε για το τι με περίμενε για το υπόλοιπο της ζωής μου. Από τότε, από την τρυφερή ηλικία των 10, μπορεί να μην έχω μάθει να αυτοσυντηρούμαι αλλά σαφώς και βρίσκομαι σε μία μόνιμη επανάσταση κατά των στερεοτύπων. Κάποιοι κακόγλωσσοι και πικρόχολοι με κατηγορούν ότι πάσχω από μανία καταδίωξης…! Εγώ τους αφήνω να λένε…! ;-)
  2. Όταν οδηγώ μετατρέπομαι σε killer. Εκνευρίζομαι με το παραμικρό και δε συγχωρώ την παραμικρή αβλεψία στους άλλους. Ενίοτε βρίζω χυδαιότατα –εντάξει ντρέπομαι αλλά αμαρτία εξομολογουμένη δεν είναι πλέον αμαρτία- ενώ μουτζώνω κιόλας. Έχω σκεφτεί να προμηθευτώ ένα ψεύτικο πιστόλι και να το έχω στο ντουλαπάκι. Και στην πρώτη μανούρα –κυρίως με τους κατόχους των τανκς τους οποίους απεχθάνομαι, γιατί που πας ρε άνθρωπε με το τεθωρακισμένο μέσα στην μποτιλιαρισμένη Αθήνα- να κατέβω για τσαμπουκά και αν με παραζορίσουν να πω την ατάκα που έχω δοκιμάσει πολλάκις μπροστά στον καθρέπτη μου: «Φύγε γιατί θα σε πυροβολήσω»… Και να βγάλω το πιστόλι…! ;-)
  3. Σε συνέχεια του προηγούμενου. Δεν κάνω ποτέ πίσω σε καυγά. Το παλεύω μέχρι τελικής πτώσεως. Συνήθως του άλλου. Έχω μετανιώσει πολλές φορές και για το γεγονός ότι δε μαζεύω τη γλώσσα μου μέχρι να εξουδετερώσω πλήρως τον «αντίπαλο» αλλά κι επειδή δεν αφήνω καμία πρόκληση να πέσει κάτω. Έτσι, ρε παιδί μου γι’ αλλαγή. Ν’ αφήσω κάτι να το πάρει ο άνεμος…! Μπααααα…..!
  4. Έχω μία φυσική τάση να «ψαρώνω» τον απέναντι μου… το γλεντάω ιδιαίτερα όταν κάποιος με γνωρίζει για πρώτη φορά… κυρίως στη δουλειά… γίνομαι τόσο σκύλα που είμαι σίγουρη ότι αν δεν έδιναν κρυφά τις κατάλληλες εξηγήσεις αυτοί που ήδη με ξέρουν θα είχα πέσει ήδη θύμα βουντού ή πληρωμένου συμβολαίου θανάτου…!
  5. Είμαι παρορμητική και αυθόρμητη σε βαθμό απίστευτο. Πολλές φορές πρώτα ενεργώ και μετά σκέφτομαι… Τις περισσότερες φορές δεν αλλάζω γνώμη… Αλλά εκείνες τις ελάχιστες που έκανα την «πατάτα», τις φυσάω ακόμα και δεν κρυώνουν…! Πάντως αναλαμβάνω πάντα τις ευθύνες μου, ξέρω να ζητάω συγνώμη και μάλιστα άμεσα. Τις «πατάτες» των άλλων τις συγχωρώ σε βαθμό λύπησης (σ.σ. για μένα) και ποτέ δεν κρατάω κακία…!

Αυτάαααααααααα…..!

Και παραδίδω τη σκυτάλη στους:

Πολεμιστή του Φωτός

Μαστρομήτσο ή απλά μάστορας στα post μου ;-)

Βατραχοκόριτσο

Silentsoul

Χρήστο Φασούλα


Καλά ξεμπερδέματα…! ;-)

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 9:54 μ.μ. | Permalink | 14 Σχολίασαν
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 14, 2007
Βγήκα στον αέρα... είμαι πλέον μία podcaster..!

Επιτέλους τα κατάφερα…! Το πρώτο μου podcast είναι πλέον στον αέρα…! Με την ευχή να μην είναι και το τελευταίο, το «ανέβασα» μετά φόβου Θεού… Βέβαια πρόκειται απλά για ένα 7λεπτο podcast χωρίς πολλά - πολλά αφού ραδιόφωνο, παρόλο που το ήθελα πάντα, δεν έτυχε να κάνω ποτέ και δεν έχω και ιδέα πως γίνεται… αλλά φαντάζομαι ότι κανένας δε γεννήθηκε και να γνωρίζει… πιστεύω ότι μετά τις πρώτες 50-60 προσπάθειές μου θα καταφέρω να μεγαλουργήσω και να φτιάξω κάτι εφάμιλλο της ευφυΐας, των αναμφισβήτητων ικανοτήτων και του παροιμιώδους χιούμορ μου…! :-p

Όταν λέω στην αρχή «επιτέλους» να είστε βέβαιοι ότι το εννοώ… οχτώ ώρες έφαγα σήμερα με το ρημάδι…! Και να γένναγα ποιο γρήγορα θα είχα ξεμπερδέψει…! Δέκα φορές το ηχογράφησα και άλλες τόσες το έχασα… που να ‘ναι εκείνες οι εγγραφές ένας θεός ξέρει… περιπλανούνται μόνες κι αβοήθητες στο αχανές ίντερνετ… Η 11η ήταν και η τυχερή όμως…! Βέβαια από την τσατίλα μου τα νεύρα μου έγιναν τσίτα και ακούγομαι ολίγον τι αρτηριοσκληρωτική και υπέρ το δέον σοβαρή αλλά εγώ ξέρω ότι είμαι ένα παιδί χαρά θεού και είμαι σίγουρη ότι η 61η εκπομπή θα είναι χάρμα και κελάηδισμα στ’ αυτιά…! ;-)

Αλλά επιτέλους είναι εδώ και το μόνο που εύχομαι πλέον είναι να θυμάμαι και αύριο τι ακριβώς έκανα για να μπορέσω και να το επαναλάβω… (σ.σ. και αφήστε τις κακιούλες ότι δεν είναι απαραίτητο :-p )…

Το έχω ήδη «καρφιτσώσει» αριστερά αλλά και κάθε νέα εκπομπή θα «ανεβαίνει» και στο SYNC, στο νέο agreggator, που εξυπηρετεί τόσο τα blogs όσο και τα podcasts

Υ.Γ. Χρησιμοποίησα τρεις φορές μέσα σ’ ένα μόνο post τη λέξη θεός; Ή μου φάνηκε; Όντως κατάντησα ένα κουρέλι…

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 11:56 μ.μ. | Permalink | 13 Σχολίασαν
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007
Όταν τα πολλά λόγια είναι φτώχεια...

-Δεν το κατάλαβα... Έπιασε τη γυναίκα του με κάποιον ή τον έπιασαν με κάποια;

-Τους έπιασε ο άντρας της…

-Και πέθαναν κι οι δυο…

-Όχι μόνο ο ένας πέθανε. Ο άλλος είναι στη φυλακή.

-Δηλαδή τώρα αυτή έμεινε και χωρίς άντρα και χωρίς γκόμενο…!

Ντόινγκκκκκκκκκ…! :-S

Να μια λεπτομέρεια που δεν είχα επισημάνει…! Τώρα ήταν καλό που το επεσήμανε αυτή;

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 6:50 μ.μ. | Permalink | 16 Σχολίασαν
Πάντα χρειάζεται ένα συρραπτικό... τα χαράματα!

-Μα είναι αλήθεια όλα αυτά; Όλα όσα έγιναν πέρυσι, το 2006, από το Μάιο μέχρι σήμερα; Είναι αλήθεια;

-Θα ΄θελες να ΄ναι όνειρο; Να κοιμάσαι, να ξυπνήσεις και να είναι όνειρο;

-Ναι. Να κοιμάμαι, να ξυπνήσω και να είναι όνειρο…

-Δεν είναι όνειρο. Είναι αλήθεια. Νομίζω. Αν και δεν ξέρουμε, κανείς δεν ξέρει ποια είναι η πραγματικότητα. Δεν μπόρεσε κανένας να μας το πει… Μπορεί όντως να κοιμόμαστε τώρα, να ξυπνάμε μετά και να είναι όλα ένα όνειρο. Να ξεκινά μετά η πραγματική μας ζωή…

Βλακείες λέω. Προχωράω μπροστά, λέω την αλήθεια αλλά μόλις δω τα δύσκολα αφήνω και μια υπόνοια ελπίδας. Ψέματα… Αλλά είναι ψέματα; Κι αν όντως τώρα κοιμόμαστε, ξυπνήσουμε και είναι όλα ένα όνειρο;

Είδα ένα όνειρο τα χαράματα… Τόσο αληθινό, τόσο γνήσιο, τόσο δικό μου, που όταν με ξύπνησαν, παραμιλούσα και το κατάλαβα. Συνέχιζα το διάλογο του ονείρου. Πόσο στενοχωρήθηκα που με ξύπνησαν…!

Είχα σχέδιο στο όνειρο. Ενεργούσα βάσει σχεδίου και μου έβγαιναν όλες οι κινήσεις… Και λίγο πριν το ρουά ματ με ξύπνησαν κι έμεινα να παραμιλώ… Και να ζητάω το συρραπτικό… Για να πάρω την ίδια απάντηση που του είχα δώσει λίγα δευτερόλεπτα πριν στο όνειρο μου…

-Μα δεν έχουμε συρραπτικό!

Εκείνος όμως, το χρειαζόταν και μου το ζητούσε… Για να συρράψει μια ανοιχτή κοιλιά… Τι είχε κάνει μέσα της λίγο πριν δεν πρόλαβα να δω γιατί ήμουν αλλού… Πρόλαβα μόνο να τον δω ψύχραιμο, πάνω από τον μωλωπισμένο άντρα, να κρατάει τις δύο άκρες ενωμένες και να ζητά συρραπτικό για να τις συρράψει… Εγώ μόλις είχα μπει για να τον ενημερώσω ότι έξω υπήρχε ένας ακόμα ανόητος, που έπρεπε να τιμωρηθεί… Θα τον τιμωρούσε γμτ αν δε με ξυπνούσαν… Και θα ερχόντουσαν όλα ακριβώς όπως τα είχα σχεδιάσει… Σχεδίαζα να τον κάνω άντρα… Άντρα προστάτη…

Πως λέμε ούτε στον ύπνο μου…!

Υ.Γ. Πάντως οφείλω να το παραδεχτώ… Η φαντασία σου εξακολουθεί να με προκαλεί και να με αιφνιδιάζει… Κάθε φορά έρχεσαι με διαφορετικό «πρόσωπο» αλλά ακριβώς από την ίδια «αφετηρία»…

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 12:03 π.μ. | Permalink | 2 Σχολίασαν
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007
Σερβίρετέ της μια "Μαρμελάδα από μαργαριτάρι" παρακαλώ... (σ.σ. και ικετεύω στα γόνατα λέμε)...!

Είναι σοβαρή. Αξιοπρεπής. Υπομονετική. Και απόλυτα ήρεμη. Δεν παρεκκλίνει από τον κανόνα της. Όπου κανόνας όρα όλα εκείνα τα γλυκούλικα, τρυφερούλικα και συντηρητικούλικα stauffάκια που όλοι χαιρόμαστε φανερά να περιγελάμε ενώ κρυφά αποτελούν την Δευτέρα φύση μας, αφού έχουν καταβροχθίσει ήδη την Κυριακή μας και τρέχουν ολοταχώς προς την Τρίτη μας…

Τη γνωρίζω 5 χρόνια παρά 15 μέρες… πιστεύω ένα αρκετά ικανοποιητικό διάστημα για να μπορώ να εξάγω ένα συμπέρασμα ασφαλές. Και για να πείσω και τους πλέον δύσπιστους θα φανερώσω ένα μυστικό: είναι ταύρος με ωροσκόπο στον ταύρο. Μάλιστα - μάλιστα. Τόσο στέρεη, τόσο πρακτική, αξιόπιστη, γλυκομίλητη…! Μία φορά όλη κι όλη την έχω δει κι ακούσει, όπως και ολόκληρος ο όροφος βέβαια, να χάνει την ψυχραιμία της, γεγονός το οποίο συνοδεύτηκε από πολεμική κραυγή, που τύφλα να ‘χει μπροστά της των Απάτσι ενώ της έφευγαν και πράγματα από τα χέρια. Οριζόντια και με κατεύθυνση τον πιο κοντινό τοίχο. Και τι είχαμε κάνει τα καημένα; Κραυγάζαμε απλά όλοι μαζί, βρίζαμε (σ.σ. λιμανίσια αλλά να μην το κάνουμε θέμα) και γελάγαμε τρανταχτά. Όλα αυτά μαζί, καμιά δεκαριά άτομα σύνολο… Σιγά το θέμα: ήταν μια συνηθισμένη μέρα σε μια συνηθισμένη αίθουσα σύνταξης…!

Καλά καταλάβατε ότι το ερίτιμο άτομο για το οποίο μιλώ είναι μια εκλεκτή συνάδελφος... Την οποία εκτιμώ και ίσως σκιάζομαι λιγάκι. Μου έχει περάσει βλέπετε κάποιες φορές από το μυαλό η σκέψη ότι δεν είναι ανθρώπινη. Τόσο αυτοκυριαρχημένη και τόσο σοβαρή, έψαχνα να βρω, που έχει φάει την πετριά της προκειμένου να τη φέρω στα ανθρώπινα γήινα μέτρα. Και ως γνωστόν όποιος ψάχνει βρίσκει…!




Τους είχε πάρει το αυτί μου κάπου, κάπως, κάποτε…! Φαντάζομαι ότι τους είχα τοποθετήσει σε κάποιο από τα «κουτάκια» που απ’ έξω είχαν φαρδιά πλατιά την ετικέτα «Αδιαφορώ»… τι σχέση είχα τώρα εγώ σοβαρή γυναίκα (σ.σ. ναι από πάντα έτσι ήμουν, μάστορα, έχεις πρόβλημα; η οργισμένη μου περίοδος σταμάτησε στους Duran-Duran) με rock γκρουπάκια (sic) που αυτοαποκαλούνται «μαρμελάδα από μαργαριτάρι»;

Η σύγκρουση μου μαζί τους (σ.σ. γιατί περί σύγκρουσης πρόκειται εν κατακλείδι, αφού συνδέονται στενά με τη μία και μοναδική πετριά της Μπετούλας) συνέβη πέρυσι το Μάιο…!

Ξαφνικά είδα μια «άλλη» συνάδελφο… Μονίμως αναψοκοκκινισμένη, μ’ ένα βλέμμα τρελό από την προσμονή (σ.σ. το οποίο και σαφώς αποκωδικοποιώ αυτομάτως λόγω εμπειρίας ;-) ) να χάνεται στο ίντερνετ, να ονειροπολεί και γενικά να κάνει όλα όσα δεν έπρεπε να κάνει ή τουλάχιστον δεν πίστευα εγώ ότι θα έκανε… Και σας διαβεβαιώ ότι είναι άπειρα αυτά…!

Αποφάσισα να ρωτήσω… Δεν το πολυσκέφτηκα είναι η αλήθεια γι’ αυτό και «έφαγα» γερή κατραπακιά όταν στην ερώτηση μου «σου συμβαίνει κάτι; Δείχνεις ελαφρώς αλλαγμένη (σ.σ. και αλλαλαγμένη, αλλά δεν το είπα) τελευταία», μου απάντησε με μάτια που πετούσαν αστραπές, «έρχονται στην Ελλάδα οι PEARL JAM». Η αντίδραση μου; Θα προσπαθήσω να την εκφράσω γραπτώς αν και είμαι σίγουρη ότι αποκλείεται να αποδώσω ικανοποιητικά την εκφραστική μου δεινότητα στη συγκεκριμένη στιγμή: «Εγκμμμχμεεεεεε;;;;;;;;;;;;;;». Με μάτι αρκούντως γουρλωμένο και τελεσίδικα μπερδεμένο…!

Ωστόσο πρόλαβα να διακρίνω την βαθιά ανάσα που φούσκωσε στο στήθος της… Όχι, δεν μπορούσα να αντέξω και δεύτερο σοκ! Ήταν έτοιμη να αρχίσει τις εξηγήσεις, για το Θεό… Φοβήθηκα… δεν είχα καμιά όρεξη να γίνω κοινωνός σ’ ένα παραλήρημα, που δεν μπορούσα να κατανοήσω με την πρώτη… Άσε που έπρεπε να χωνέψω, να κατεργαστώ και να αποδεχτώ την πρωτεύουσα πληροφορία… Έβαλα προκαταβολικά τα πόδια στους ώμους, γύρισα το κορμί μου 45 μοίρες και είπα το ανεκδιήγητο «Πωπω, πρέπει να πάω να δω αν έχει χαρτί το φαξ»…!

Εντάξει ξέρω ότι δεν θα μπορούσα να βρω ποιο γελοία δικαιολογία αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια… Εξάλλου χάρηκα αφάνταστα με το δικό της σάστισμα, που κατάφερε να διώξει έστω και προσωρινά τη λάμψη της τρέλας από τα μάτια της. Εγώ να αλλάξω το χαρτί στο φαξ; Που δεν ξέρω ούτε να στέλνω; Και δεν έχω δει ούτε καν πως είναι η συσκευασία του; Μικρή νίκη επί των σημείων…!

Επί τρεις μέρες με έτρωγε όμως το σαράκι… η σοβαρή και αξιοπρεπής (σ.σ. τα ξανάπαμε αυτά, δε θα επεκταθώ) συνάδελφος, πάνω κάτω στην ηλικία μου, που μια φορά άκουσα να βγαίνει κακό λογάκι από το στόμα της και το επαναλάμβανα επί ένα μήνα σε κάθε ευήκοο ω, μπας και το χωνέψω, είναι μια fan; Και μάλιστα rock γκρουπιού (τι στο καλό έγραψα τώρα;); Αδύνατον… και γιατί αναρωτιόμουν επί τρεις μέρες; Οκ, θα το εξομολογηθώ… τεχνηέντως και πονηρά εντελώς, άλλαξα τις βάρδιες μου για να μην συμπέσουμε… μέχρι και στον ύπνο μου με κυνηγούσε εκείνο το φούσκωμα στο στήθος…! Στο τέλος όμως δεν άντεξα… Και καλά να πάθω…!

Και ρώτησα… γλυκά και ευγενικά: «Μα καλά, εσύ σοβαρή και αξιοπρεπής γυναίκα, είναι δυνατόν να σε συναρπάζουν rock γκρουπάκια; Να είσαι μία (σ.σ. μπλιαχχχχ) fan; Να…», μέχρι εκεί κατάφερα να φτάσω… Και δεν ξανάνοιξα το στόμα μου για τα επόμενα 45 λεπτά… Τα επόμενα ατελείωτα και μακράν πιο αποκαλυπτικά 45 λεπτά της συναρπαστικής και γεμάτης εκπλήξεις (σ.σ. αχαχαχαχαχα οκ, κόβω την πλάκα) της ζωής μου…!

Τα έμαθα όλα, σας λέω… Για τη σκηνή του Σιατλ, για το grunge, για τους rocker ημίθεους, για τους καταπληκτικούς τους στίχους, που της έσωσαν τη ζωή και οι οποίοι μιλούν για τα πάντα: τη φιλία, τον άνθρωπο, το Θεό, τον έρωτα, την απελπισία, την επιβίωση, κλπ, για το ότι είναι ακτιβιστές για το περιβάλλον αλλά και πολιτικοί ακτιβιστές, ότι είναι εναντίον του Μπους, ότι σιχαίνονται την μουσική βιομηχανία και γι’ αυτό έχουν γυρίσει ελάχιστα video clips από το 1991, που δημιουργήθηκαν, ότι είναι μονίμως στο δρόμο, ανάμεσα στον κόσμο, και φυσικά ότι πρόκειται για την ΑΠΟΛΥΤΗ LIVE ΜΠΑΝΤΑ…! (σ.σ. οκ, σταματώ εδώ γιατί ενώ κρατούσα σημειώσεις για να τα θυμάμαι μπλόκαρε ξαφνικά το δεξί μου χέρι… ε, πόσο να μπορέσει να αντέξει κι αυτό αυτόνομο από τον απονεκρωμένο εδώ και ώρα από το σοκ εγκέφαλο μου;)

Πέρασα ένα καλοκαίρι μαρτυρικό… Οι μάγκες κατέφταναν στην Αθήνα στις 30 Σεπτεμβρίου και η μαύρη μου η μοίρα είχε αποφασίσει να το περάσω «αγκαλιά» με τη συνάδελφο… Αν είναι δυνατόν δηλαδή… είχαμε ζητήσει άδεια για τις ίδιες ακριβώς ημέρες… για μία ακόμη φορά σιγουρεύτηκα για το γεγονός ότι όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ ολόκληρο το σύμπαν κάνει την πάπια – τάδε έφη Βουράκης!

Και έφτασε ο Σεπτέμβρης… και έφτασε και η συναυλία ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ… κι έφτασε και η επόμενη μέρα… μια ευτυχισμένη επόμενη μέρα, όπως και η δεύτερη κ.ο.κ. μέχρι και την τέταρτη… Όπου η Μπέτυ δε μιλούσε… γιατί δεν μπορούσε… είχε κλείσει ο λαιμός της, αν είναι δυνατόν, από τις φωνές… Η σοβαρή και αξιοπρεπής συνάδελφος κραύγαζε στη συναυλία σαν οργισμένο κοριτσάκι, για το Θεό…

Με τούτα και με κείνα πέρασαν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και κατάφερα να καταχωνιάσω στο υποσυνείδητο μου αυτό το αμαρτωλό της ατόπημα…! Δεν το ξανασυζητήσαμε από τότε… Μας πλήγωνε και τις δύο τόσο πολύ…!

Όλα αυτά μέχρι σήμερα… μέχρι ετούτο το πρωινό… τη 12η μεσημβρινή… όπου για ακόμη μία φορά ο γνωστός μου κόσμος έγινε σμπαράλια και έμεινα αβοήθητη να πελαγοδρομώ ανάμεσα στις Συμπληγάδες Πέτρες, που απειλούσαν να με κατακρεουργήσουν (σ.σ. κάποιος να μου φέρει λίγο νερό, σβήνω λέμε…!).

Οι PEARL JAM ξανάρχονται φέτος στην Ευρώπη… αλλά όχι και στην Ελλάδα… και όπως εκούσια, επίτηδες και εξ επί τούτου με πληροφόρησε η τρελάρα, αλλοπαρμένη και τελειωμένη groupie συνάδελφος Μπέτυ (σ.σ. όπως καταλαβαίνετε προτιμώ να καταπιώ τη γλώσσα μου παρά να θεωρήσω ξανά το συγκεκριμένο άτομο σοβαρό, αξιοπρεπές κ.ο.κ μην τα ξαναλέμε) ετοιμάζει τις βαλίτσες της για Πολωνία, Ολλανδία και ίσως και Βέλγιο! Μα για όνομα….!!!!!!! (σ.σ. τι μου θυμίζει τώρα αυτό; Όποιος ξέρει ας πει…!).

Κάπου εκεί, 5 λεπτά πάνω 5 λεπτά κάτω άρχισε το μαρτύριο μου… «Και να σου γράψω ένα cd, θα τρελαθείς», «και είσαι τόσο ευαίσθητη (σ.σ. μα πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει πια στο γλείψιμο) που αποκλείεται να μην συγκινηθείς», «και να σου τυπώσω τους στίχους», και να να καταφτάνουν τα emails από το YouTube με τους PEARL JAM από τα live (σ.σ. οκ, οκ, δεν είναι κακοί, τι θέλεις τώρα;)…

Εν κατακλείδι όλα ήταν μια υποκριτική παράσταση που είχε ως αφετηρία τα πιο ταπεινά ελατήρια μιας τελειωμένης groupie… το μόνο που ήθελε από μένα ήταν η ηλεκτρονική υπογραφή μου… να ενώσω τη «φωνή» μου με τους υπόλοιπους Έλληνες fans του συγκροτήματος μήπως και τελικά χωρέσει και η Ελλάδα στο πρόγραμμα της φετινής ευρωπαϊκής τους περιοδείας… Μη ξεγελιέστε… δεν έχει σκοπό να ακυρώσει τα ταξίδια (σ.σ. όπως καταλάβατε εγώ ήδη ξεγελάστηκα και γι’ αυτό υπέγραψα… κατέχω περήφανα τον αύξοντα αριθμό 394 σε μια μακρά λίστα «πυροβολημένων» :-p)… Είπαμε πρόκειται για τελειωμένη groupie…!

Και τώρα έρχομαι εγώ να σας ικετέψω να επισκεφτείτε τη σελίδα των fans και να υπογράψετε… με την εξής λογική: όσο πιο πολλοί τόσο μικρότερο το ρεζιλίκι μου…! :-p

Σας επισυνάπτω το κείμενο του email με το οποίο η τελειωμένη groupie έχει κατακλύσει τους e-λογαριασμούς μας στη δουλειά… ένα Lotus Notes που ποτέ ξανά δεν πρόκειται να θυμίσει τον παλιό, σοβαρό και αξιοπρεπή εαυτό του…! ;-)

my friends,

pearl jam have announced a small european tour for this year too!!!

A MIRACLE!!!

but, we can do better.... with a little help from our friends!!

please SIGN THE PETITION for them to visit athens AGAIN and let everybody know about that!!!

HELP MEEEEEE - ;-))))

http://www.petitiononline.com/PJGR07/petition.html

AS TOUS XANAFEROUME PISW, MIA SINAVLIA = KAMIAAAAAAAAAAAAAA

thank you thank you thank you in advaaaaaaance

betty :-)



Και για του λόγου το αληθές να και τα πειστήρια του κατρακυλίσματος μου...



 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 11:12 μ.μ. | Permalink | 5 Σχολίασαν
Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007
Σήμερα τσαντίστηκα πολύ…

Πιθανόν να διατηρώ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου και για το βιτριολικό, προβοκατόρικο (σ.σ. τρομάρα μου) χιούμορ μου αλλά πρώτη φορά με προσέβαλαν τόσο σκαιά…

Έχω συνηθίσει εξάλλου είτε να με αντιλαμβάνονται αμέσως (σ.σ. ευτυχώς δε νιώθω μόνη σ΄ αυτό το μεγάλο και παράξενο κόσμο μας :-p) είτε να έρχονται απολογούμενοι μετά από 1,2,3,4 μήνες -όσοι αντέξουν μέχρι τότε- και χωρίς να έχουν ερωτηθεί, προκληθεί ή γίνει και αντιληπτοί ακόμη από μένα, και να μου λένε ότι έπαψαν να με αντιπαθούν –την οποία αντιπάθεια τους προκάλεσα, κατά τα λεγόμενα τους, ακαριαία- και επιτέλους κατάλαβαν τι φοβερό και ουάου άτομο που είμαι… Και ότι δε χρήζω παρεξήγησης για τα λεγόμενα μου… Ίσως μόνο λίγης ψυχιατρικής βοήθειας :- p (σ.σ. αυτό το λένε μόνο οι πολύ-πολύ τολμηροί, που έχουν πλέον απόλυτη εμπιστοσύνη στα αντισώματα τους απέναντι μου).

Κι όμως σήμερα κατάλαβα ότι πρέπει επιτέλους να συμμαζέψω τη γλώσσα μου γιατί μπορεί να με βάλει σε μπελάδες. Ειδικά απέναντι σε ανθρώπους που έχουν συνηθίσει να κινούνται σα χέλια ανάμεσα σε κλίκες και είναι προφέσορες της συνομοσιολογίας και της ρουφιανιάς…!

Ανθρωπάκια που κλαίνε τη μοίρα τους για τη «αδικία» που υφίστανται λες και τους υπέγραψε κάποιος εφ’ όρου ζωής συμβόλαιο, ότι θα ανήκουν στο αφάν γκατέ…!

Φιλαράκι πρέπει να καταλάβεις το εξής απλό: ότι ανεβαίνει κατεβαίνει… έχει δεν έχει αξία… και ξανανεβαίνει φυσικά… Συμμερίζομαι τα αδιέξοδα σου, αλλά τα πραγματικά όχι τα φαντασιακά σου… δεν είσαι η super diva πλέον… ξεκαβάλα…! Ποτέ δε θα ασχολιόμουν για να σε χώσω… Μένω άφωνη (σ.σ. πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, σε διαβεβαιώ) με το ότι και το σκέφτηκες ακόμα…!

Θα σου πω κάτι τελευταίο… ή μάλλον θα σου το ξαναπώ: είσαι καραγκιόζης…! Και απ’ αυτή τη στιγμή και Persona Non Grata για μένα…!

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 5:00 μ.μ. | Permalink | 6 Σχολίασαν
Layout design by Pannasmontata