Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2007
Χορός υψηλής τάσης...



Διάβαζα παντού τον τελευταίο καιρό γι’ αυτούς… Όποιο έντυπο κι αν έπεφτε στα χέρια μου τους είχε κι από ένα αφιέρωμα… Τι έγραφαν; Ότι σαρώνουν σαν κομήτης το διεθνές καλλιτεχνικό στερέωμα μ' ένα ανεπανάληπτο σόου… Ότι το σόου συνδυάζει το σθένος και τη δύναμη των βιομηχανικών εργατών με την ακρίβεια και το ταλέντο που απαιτεί το tap dancing (σ.σ. κλακέτες)… Ότι πρόκειται για ρωμαλέους χορευτές από την Αυστραλία, οι οποία με τα τζιν και τα ημιάρβυλα αναθερμαίνουν το ενδιαφέρον του κοινού για το συγκεκριμένο είδος χορού με όρους εργοταξίου. Οκ, εντάξει… Όλοι αντέγραψαν το ίδιο δελτίου Τύπου… Αυτή ήταν η πρώτη μου αντίδραση (σ.σ. καταραμένο copy paste)…!

Κάπου εκεί ήταν που άκουσα ότι το συγκεκριμένο συγκρότημα, γιατί τόση ώρα μιλάω για τους Tap Dogs, που είναι έξι τον αριθμό –οι ρωμαλέοι Αυστραλοί που αντιγράφω και παραπάνω- άνοιξαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ μαζί με άλλους 1000 tap dancers, που αυτοί δίδαξαν… Αυτό ομολογουμένως δεν το θυμάμαι αν και δεν έχω χάσει καμία έναρξη Ολυμπιάδας από της Μόσχας και μετά…! Ναι, ναι τόσο μεγάλη είμαι…! :-Ρ

Το σύνθημα παντού ίδιο: ΟΙ TAP DOGS ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...





Είδα κι ένα βιντεάκι στη τηλεόραση, το έψαξα και λίγο στο google, πήγα μια βόλτα και από το YouTube και το αποφάσισα…! Έπρεπε να τους δω οπωσδήποτε…! Η δυσκολότερη απόφαση μέσα σε 40’’ που έχω πάρει…! ;-) Και τους είδα…!

Στο θέατρο Badminton δεν είχα ξαναπάει (σ.σ. ναι ούτε όταν ήταν γήπεδο είχα πάει… τους είχα χάσει εκείνους τους αγώνες :-Ρ)… Αλλά είχα δει τις πινακίδες εκεί στην αρχή της Κατεχάκης, απέναντι από το 401… Είχα και μια μικρή περιέργεια για το πώς μετέτρεψαν το γήπεδο σε θέατρο μετά και την πικρή εμπειρία που είχα στο γήπεδο του ταεκβοντο στο Φάληρο… Χάλι μαύρο…!

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό… Πρόκειται για έναν τεράστιο χώρο… Ρώτησα μια ταξιθέτρια και μου είπε ότι μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι 2.400 θεατές… Πρόκειται λοιπόν για ένα θέατρο αχανές… Ως εκ τούτου μπορούν να ανέβουν μόνο πολύ μεγάλες παραστάσεις αξιώσεων, γιατί αλλιώς αυτή η αρένα μπορεί άνετα να σε καταπιεί…!

Οι θέσεις είναι χωρισμένες σε τρία διαζώματα, αμφιθεατρικά τοποθετημένες και σε επικλινές έδαφος… Αλλά όπου και να καθίσεις αποκλείεται να μην έχεις οπτική επαφή με τη σκηνή: με 18 μ. ύψος, 30 μ. πλάτος και 18 μ. βάθος κατοχυρώνεται αναντίρρητα ως η μεγαλύτερη θεατρική σκηνή που διαθέτει σήμερα η χώρα…!

Εντάξει, μέχρι εδώ τα περί του θεάτρου… Ας πάμε στο σόου…






Είχαμε την ευτυχία να καθίσουμε στην 4η σειρά στο κέντρο… Αρχικά δυσανασχέτησα λιγάκι νομίζοντας ότι δε θα είναι βολικό… Ε, αναθεώρησα τάχιστα…! Βέβαια «κουμπώθηκα» λιγάκι όταν είδα τους της πρώτης σειράς να φοράνε αδιάβροχα… Τα οποία παρεμπιπτόντως συνοδεύονταν και από κουκούλες…!

Οι εντυπώσεις μου: Εντυπωσιακό… Καταιγιστικό… Ξεσηκωτικό…!





Έξι άντρες χόρευαν κλακέτες και παρήγαν μουσική μόνο με τις σόλες των παπουτσιών τους… Η play back μουσική ήταν ελάχιστη ενώ ένα έβδομο μέλος του συγκροτήματος έπαιζε κατά διαστήματα τύμπανα… Η κυρίως μουσική όμως «έβγαινε» από τα πόδια τους, από τα χτυπήματα τους πάνω σε ξύλο και ατσάλι, από τις «πιρουέτες» τους σε σιδηροδοκούς με την αρωγή σιδηροτροχιών και συρματόσχοινων… Ένα βαρύ βιομηχανικό σκηνικό που αποτελεί μία εντυπωσιακή αναπαράσταση βαριάς εργασίας σε χαλυβουργείο, τεράστια οικοδομή ή βιομηχανικό συγκρότημα…!

Οι Tap Dogs χόρεψαν, διασκέδασαν οι ίδιοι, διασκεδάζοντας εμάς ακόμη περισσότερο, ενώ με το ανεξάντλητο χιούμορ τους μας έκαναν εκτός από το να χειροκροτάμε κάθε τρεις και λίγο (σ.σ. πονάω αφόρητα στα μπράτσα) και να βγάζουμε ιαχές, να γελάμε κιόλας… Δυνατά… Δεν υπήρχε καμία σοβαροφάνεια, δεν άκουγες ούτε ένα σουτ, ενώ περισσότεροι από 1000 άνθρωποι είχαμε γίνει ένα παρασυρμένοι στο ρυθμό των «Σκυλιών»… Σ’ όλη τη διάρκεια του σόου έχεις την εντύπωση ότι παρακολουθείς πρόβες, ότι «βλέπεις» μια παρέα που διασκεδάζει στο διάλειμμα της από τη βαριά δουλειά, και ανυπομονείς τι θα «έχει» παρακάτω…





Το σκηνικό το άλλαζαν μόνοι τους, ανεβοκατεβάζοντας ατσάλινες δοκούς, στήνοντας σιδερένιες εξέδρες, χορεύοντας ανάποδα, κρεμασμένοι από τροχαλίες και φυσικά καταβρέχοντας τους θεατές της πρώτης σειράς (σ.σ. καλά εγώ είδα μουσκίδι και εκείνους της δεύτερης)… Ένα από τα πλέον εντυπωσιακά χορευτικά είναι εκείνο όπου παράγουν μουσική με τις ηλεκτροσυγκολλήσεις, ενώ οι αψίδες με τις σπίθες δημιουργούν ένα φαντασμαγορικό σκηνικό…! Κάπου είχα διαβάσει ότι η πλειοψηφία του κοινού τους είναι γυναίκες… Εγώ είδα ανθρώπους κάθε ηλικίας… Από 2 έως 82 ετών και των δύο φύλων… Οικογένειες ολόκληρες… Αλλά μάλλον δεν πρέπει να πρόκειται για θρύλο… Αφού οι λεβέντες δεν σταμάτησαν να φλερτάρουν με όποια γυναίκα κατάφερναν να εντοπίσουν στο κοινό…!





Στο τέλος του 80λεπτου, χωρίς διάλειμμα, σόου τα χειροκροτήματα δεν έλεγαν να σταματήσουν καθώς απαιτούσαμε να ξανανέβουν στη σκηνή… Και ξανανέβηκαν… Χαρίζοντας μας 10 ακόμη λεπτά… Νομίζω ότι και άλλα 110 να μας έδιναν ακόμα εκεί θα ήμασταν…

Κρίμα που δεν μπορώ να προτείνω σε κανέναν να δει το σόου αφού το είδα την τελευταία μέρα (25/3)… Αλλά απ΄ ότι ξέρω τα παλικάρια κάνουν συχνότατα διεθνείς περιοδείες… Ε, με τέτοιο θέατρο αποκλείεται να μην ξανατύχουμε στο δρόμο τους…! ;-)


 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 12:46 π.μ. | Permalink | 12 Σχολίασαν
Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007
Οι πιο αγαπημένες...
Θα τις γράψω τις επτά πιο αγαπημένες μου ταινίες… Τις πιο αγαπημένες γι’ απόψε, για τώρα… Ευτυχώς, τουλάχιστον όσον αφορά τις ταινίες, έχουμε την πολυτέλεια να αλλάζουμε προτεραιότητες κατά βούληση… χωρίς να χρειάζεται να απολογούμαστε και κυρίως χωρίς να μας γκρινιάζουν… γιατί, όχι πείτε μου, είναι δυνατόν να ζωντανέψει η σειρά dvd με τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και να μου ζητήσει τα ρέστα; Είναι δυνατόν να αρχίσει να κουνάει το δάχτυλο της μπροστά στα μούτρα μου και να με αρχίσει στα παράπονα και στη μουρμούρα; «Μα ήμουν η πιο αγαπημένη σου - παλιά… Με έβλεπες τόσο συχνά που κόντευα να λιώσω - παλιά…»…!


Ε, ωραία - παλιά… Το είπες και μόνη σου… Τέρμα τα δίφραγκα όμως… Πέρασε πάρα πολύς καιρός από τότε… Τώρα έχω άλλες αγαπημένες… Δεν χωράς άλλο λέμε… Θα σε βλέπω μόνο όταν δεν θα έχω ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΩ…! Κι αυτό αν το θυμηθώ… Θα με περιμένεις ωραία και καλά σαν φρόνιμο κοριτσάκι στο κουτάκι σου να σου κάνω το νεύμα μου…! Το κατάλαβες επιτέλους; Πόσες φορές πρέπει να σου το πω πια;

Ουπς έπιασα κουβέντα με τα dvd…! Χμμμ… Για καλό και για κακό θα την κλειδώσω σ’ ένα ντουλάπι…! Ο φόβος φυλάει τα έρμα, λένε…! Δεν είμαστε τώρα να «χάνουμε» και τα σίγουρα…!

Αλλά τι λέω; Παραλογίζομαι ε; Μόνο οι άνθρωποι «χάνονται»… Κι αυτοί μετά από πολύ μεγάλες δικές μας προσπάθειες…! Ας προσέχαμε…! ;-)

Λοιπόν στο θέμα μας… Προσκλήθηκα από τρεις αξιαγάπητους bloggers τη Lili, το Χρήστο και τον ΑΔΑΗ να γράψω τις αγαπημένες μου ταινίες. Μετά από ελάχιστη σκέψη (σ.σ. και τρελό μπελά για να βρω φωτό) ιδού:



1) 300




Ναι, ναι Χρήστο… όπως βλέπεις είμαι επιρρεπής… καινούργιο κοσκινάκι μου και τα λοιπά και τα λοιπά…


2) Ερωτευμένος Σέξπιρ



Γιατί κατά βάθος πρέπει να είμαι πολύ ρομαντική… μάλλον!


3) Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών



Ούτε που θυμάμαι πόση ώρα έκλαιγα την πρώτη φορά που την είδα… Πριν από γκούχου γκούχου 16-17 χρόνια… Και δυστυχώς κλαίω ακόμη κάθε φορά που τη βλέπω… Τώρα από συγκίνηση για την ταινία είναι, επειδή θυμάμαι πόοοοοσων ετών ήμουν εκείνη την πρώτη φορά… θα σας γελάσω και δεν το θέλω… Το θέμα πάντως είναι ότι κλαίω…


4) Το Παιχνίδι των Λυγμών



Γιατί ήμασταν μια παρέα οκτώ ατόμων και ήμουν η μόνη που κατάλαβα το «μυστικό» της ταινίας… ναι ναι περιαυτολογώ τώρα… υπήρχε ένα απίστευτο μυστήριο… όλοι μίλαγαν γι’ αυτό αλλά κανένας απ’ όσους είδαν την ταινία δεν το αποκάλυπτε… ένα απίστευτο πράγμα… μια υπέροχη συνομωσία… τελικά βέβαια βρέθηκε ο ξενέρωτος που το φανέρωσε… και δεν ήταν άλλος από το Θέμο –Μαύρη Τρύπα στην Ελευθεροτυπία τότε- Αναστασιάδη…! Ουστ ρε…



5) Love Actually…



Είπαμε είμαι ρομαντική…! Τέρμα οι κουβέντες…! :-Ρ


6) α. Τζένη – Τζένη, β. Λόλα

Για μένα είναι οι καλύτερες ελληνικές ταινίες ever… Ξέρω όλες τις ατάκες απέξω… Με την πρώτη πάντα γελάω πριν ακόμα τις ακούσω… Απίστευτο σούργελο λέμε… Με τη δεύτερη κλαίω…!Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…! :-Ρ (σ.σ. σόρρυ αλλά δε βρήκα φωτό)


7) Χάρι Πότερ




Γιατί ποτέ δε θα σταματήσω να παραμυθιάζομαι με τα παραμύθια και τους παραμυθάδες…! Γιατί μισώ θανάσιμα τον Βόλντεμορ…! Γιατί αν όντως έχει σκοτωθεί ο Νταμπλντορ η Ρόουλινγκ είναι μεγάλη κ….λα…!


Προσκαλώ με τη σειρά μου:

Τη Μάρω (σ.σ. με τρελή περιέργεια να δω ποιες απ’ όοοοοοοοολες θα διαλέξεις)

Τον Πρίγκιπα (σ.σ. θέλω και υποσημείωση αν τις έχεις κουβαλήσει στην παγωμένη ξενιτιά)

Τη Lost (σ.σ. μήπως και σε αποδιοργανώσω λιγάκι γιατί όλο με κατεβασμένο κεφάλι φεύγω τελευταία από το blog σου)

Το Μικρό Πρίγκιπα (σ.σ. και να σου θυμίσω με την ευκαιρία αυτή ότι χρωστάς κάτι χρωματάκια :-Ρ)

Το Βατραχοκόριστο (σ.σ. ως η πλέον ειδική τώρα που έμπλεξες με τα Όσκαρ κι έγινες και εξώφυλλο ;-) )

Τη Giorgia (σ.σ. πρέπει να μας πει αν τις έχεις πάρει μαζί σου στην εξορία ε,χμ… στην ξενιτιά εννοούσα) και

Τη SilentSoul (σ.σ. που σε χάνω, που σε βρίσκω ή σινεμά θα είσαι ή σε χορούς ή σε εκδρομές και με κάνεις να υποφέρω από βαθύτατη ζήλια)…


Υ.Γ. Σόρρυ Lili ξέρω ότι σου χρωστάω 13 ακόμα…! Αλλά δεν έχω άλλο κουράγιο…!


 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 6:06 μ.μ. | Permalink | 8 Σχολίασαν
Δευτέρα, Μαρτίου 12, 2007
Θέλω να τους ξαναδώ…



Όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο… Στη συνέχεια θέλω ν’ αγοράσω το dvd… Θέλω να αποκτήσω και προτζέκτορα για να τους βλέπω όπως πρέπει… Με το στόμα ανοιχτό, να πετάγομαι κάθε και τρεις και λίγο από την τρομάρα μου και με τα μάτια μούσκεμα στο τέλος…! Μια κουβέντα θα πω μόνο…! Αυτό το Σ/Κ είδα τους 300…

Οκ, εντάξει μπορώ επιτέλους να το αποδεχτώ… δεν αντέχω στις σκηνές σκληρής βίας… κι όταν λέω δεν αντέχω εννοώ ότι τσιτώνω, πετάγομαι και βγάζω κραυγούλες… σπανίως κλείνω τα μάτια αλλά και πάλι κοιτάω μέσα από τα μισάνοιχτα δάχτυλα…

Το Σάββατο το βράδυ αποφασίσαμε να πάμε με τον έτερο σινεμά… Θέλαμε να δούμε τους 300...





Και τους είδαμε… ή μάλλον τους απολαύσαμε… ή μάλλον μας μάγεψαν…! Σε τι να πρωτοαναφερθώ; Στη φωτογραφία, στη μουσική, στα εφέ, στη σκηνοθεσία, στην οικονομία, στους συμβολισμούς;

Πήγα έτοιμη να μην κάνω συγκρίσεις με τις ιστορικές πηγές… Οκ, το παραδέχομαι ότι έκανα μια - δυο αναγωγές πριν το βουλώσω αλλά αυτά είναι ψιλοπράγματα και φαντάζομαι ότι κανένας δε θα μπορούσε να το αποφύγει…!

Οι Σπαρτιάτες ήταν εκεί, η Ιστορία τους ήταν εκεί, οι αθάνατες ατάκες τους ήταν εκεί… Το μόνο που έλειπε ήταν η χολυγουντιανή αμερικανιά που φοβόμουν…!

Ο σκηνοθέτης Ζακ Σνάιντερ μετέτρεψε αριστουργηματικά σε κινούμενη εικόνα το υπέροχο κόμικ του Φράνκ Μίλλερ… Από τη μεριά του το κόμικ δεν προδίδει την Ιστορία που διηγείται… Σε κάθε περίπτωση λοιπόν οι συγκυρίες ήταν ιδανικές για το φιλμ, που με έκανε να παραληρώ σήμερα όλη μέρα και να αναζητώ οτιδήποτε σχετικό μ’ αυτό…

Πρόκειται για την επιτομή του «Λακωνίζειν»… Δεν υπάρχουν περιττοί διάλογοι… Οι κουβέντες είναι στακάτες ενώ η υποβλητική μουσική μαζί με τη φωνή του αφηγητή δε σε αφήνουν να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη ούτε για ένα δευτερόλεπτο…!





Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά δεν αναφέρθηκα στους «Σπαρτιάτες»… Δεν αναφέρθηκα και στο «Λεωνίδα»… Αλλά μέχρι εδώ μπορώ να συγκρατηθώ: ήταν όλοι υπέροχοι… Κι ο «Λεωνίδας» θεός… Το αρχέτυπο του άντρα…!

Έψαξα στο YouTube για την ατάκα του «Λεωνίδα» από την οποία ξεκίνησε η κατρακύλα μου… Από τη σκηνή εκείνη δεν σταμάτησα να κλαίω…! Βρίσκετε στην αρχή του βίντεο…

«Σπαρτιάτες το βράδυ θα δειπνήσουμε στον Άδη»…

Συγχαρητήρια στο μεταφραστή… Μετέτρεψε την αγγλική version «hell» σε «Άδη»… Αυτή ναι… Μιλάει μέσα μας…!

Η κατάρα του Λεωνίδα στον Εφιάλτη: «Σου εύχομαι να ζήσεις για πάντα»…! Τι χειρότερο θα μπορούσε να του επιφυλάξει η Ιστορία;

Και ένας έρωτας που «επικοινωνεί» μόνο με τα μάτια… Λακωνικός ο Λεωνίδας ακόμα κι εκεί…! Μέχρι το τέλος… σχεδόν! Οι τελευταίες του λέξεις για τη βασίλισσα Γοργώ: «Βασίλισσα μου, γυναίκα μου, αγάπη μου…»…!





Και για την ιστορία να αναφέρω ότι οι Έλληνες στο τέλος νικούν…! ;-)


Update Υ.Γ. (18:58)... Αν έχετε διάθεση διαβάστε ένα εξαιρετικό κείμενο που έγραψε σε ανύποπτη στιγμή πέρυσι το καλοκαίρι ο Μαστρομήτσος για το Λεωνίδα, τους Σπαρτιάτες και τους 700 ηρωικούς Θεσπιείς...
 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 12:56 π.μ. | Permalink | 8 Σχολίασαν
Πέμπτη, Μαρτίου 08, 2007
Μη μου μιλάς....


Όλες οι επέτειοι με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Εξαιρούνται βεβαίως, τηρουμένων των αναλογιών, οι εθνικές επέτειοι –για τον απλούστατο λόγο ότι είναι αργίες και δεν εργάζομαι ή αν εργαστώ πληρώνομαι παραπάνω…! Όσο κι αν ψάχνω δεν καταφέρνω να βρω ένα νόημα για την Ημέρα της Μητέρας, την Ημέρα των Ερωτευμένων, την Ημέρα της Γυναίκας…!

Παρόλα αυτά σ’ όλες είμαι αναγκασμένη να υφίσταμαι το κλασικό «Χρόνια Πολλά»… Γιατί πουλάκι μου; Τα λες τη μια χρονιά και εισπράττεις στραβό κοίταγμα και μουρμουριστά μπινελίκια…! Τα λες τη δεύτερη χρονιά και το κοίταγμα πλέον γίνεται σπινθιροβόλο – κυριολεκτικά. Ψάχνει να σε πετύχει στο δόξα πατρί…! Τα λες την τρίτη χρονιά και εισπράττεις ένα «α στα διάλια» μεγαλοπρεπές ενώ απαξιώ πλέον και να σε κοιτάξω…! Τι θα πρέπει να σκεφτώ όταν επανέρχεσαι την τέταρτη; Ή ότι είσαι «φυτό» και δεν παίρνεις ούτε από λόγια ούτε από βρισίδια ή ότι με δουλεύεις, κοινώς με ειρωνεύεσαι…! Ειδικά όταν το «απελθέτω απ’ εμού» Χρόνια Πολλά συνοδεύεται από την πρωτοφανής ευφυΐας ατάκα «που θα το κάψεις το βράδυ»; Στο σπίτι σου ρε ηλίθιε και κατά προτίμηση την ώρα που κοιμάσαι… Αφού σε έχω περιλούσει με πίσσα και πούπουλα…!

Και να ήσουν ένας, πάει στο καλό (σ.σ. που δεν πάει αλλά να’ χαμε να λέγαμε)…! Όμως είσαστε δυο, είσαστε τρεις, είσαστε χίλιοι δεκατρείς…! Ποιον να πρωτοπεριλάβω; Κι ο Νέρωνας ακόμα χρειάστηκε κάποια καλόπαιδα για να τον βοηθήσουν στη δουλειά…! Και μου τα λέτε τα γ….να από την ώρα που ξυπνάω… Τα βρίσκω σε sms, μου τα πετάτε μόλις περνάω το κατώφλι στη δουλειά και πριν προλάβω ακόμα να βάλω καφέ στην κούπα μπας και ανοίξει το μάτι, τα ακούω σε τηλεφωνικά τετ-α-τετ,… α, βέβαια να μην ξεχάσω και τα mails… οι πιο προκλητικοί στέλνετε και e-καρτούλες ενώ όταν το θράσος περισσεύει, επιλέγετε και μουσική υπόκρουση…!

Κι όταν κάνω την απλούστατη, την ευνόητη ερώτηση «τι ακριβώς γιορτάζω», όποια από τις τρεις Ημέρες κι αν είναι, η απάντηση είναι πάντα «μούγκα στη στρούγκα». Ή στην ακόμα πιο άθλια περίπτωση μισόλογα, κοινοτυπίες και υφάκι του στυλ «πάλι ανάποδα ξύπνησες;»…!

Επιγραμματικές αναφορές για τις δύο πρώτες περιπτώσεις:

Ημέρα της Μητέρας

Ευχές δέχομαι μόνο από το βλαστάρι μου
Γιορτάζω καθημερινά το γεγονός κι αν κάποια μέρα το ξεχάσω την επομένη το γιορτάζω διπλά
Δε σου πέφτει λόγος


Ημέρα των Ερωτευμένων

Ευχές δέχομαι μόνο από το αντικείμενο του έρωτα μου
Γιορτάζω καθημερινά το γεγονός κι αν κάποια μέρα το ξεχάσω την επομένη το γιορτάζω διπλά
Δε σου πέφτει λόγος



Και ερχόμαστε στην Ημέρα της Γυναίκας

Δε γιορτάζω
Δε γιορτάζω
Δε γιορτάζω


Πρώτον γιατί δεν υπάρχει κάποιος από τον οποίο θα δεχόμουν με ευχαρίστηση τις ευχές του, δεύτερον γιατί δεν υπάρχει μέρα, ούτε μία, που να μην πέφτω θύμα διακρίσεων, φανερών ή συγκεκαλυμμένων και τρίτον γιατί μολονότι σε αφορά κάνεις την πάπια…!

Είμαι Γυναίκα και δέχομαι διακρίσεις στη δουλειά, στο σπίτι από την ώρα που γεννήθηκα, στο δρόμο, όταν οδηγώ…

Είμαι Γυναίκα άρα κακοπληρωμένη και σαφώς χαμηλότερα αμειβόμενη από έναν άντρα που κάνει την αντίστοιχη δουλειά…

Είμαι Γυναίκα και η πρώτη που θα απολυθεί στις περικοπές γιατί ο Άντρας συντηρεί σπίτι –ναι βέβαια το δικό μου το κοτέτσι δεν έχει ανάγκες…

Είμαι Γυναίκα και πριν με προσλάβουν με ρωτούν αν έχω σκοπό να τεκνοποιήσω σύντομα – α, ναι τώρα τελευταία πήρε το αυτί μου ότι κάποιοι ζητούν και υπεύθυνη δήλωση…

Είμαι Γυναίκα και αν κάνω το λάθος να μείνω έγκυος όντας εργαζόμενη όλοι, από το διευθυντή έως το θυρωρό, με στραβοκοιτάζουν και με θεωρούν επιεικώς λουφαδόρο…

Είμαι Γυναίκα και πρέπει να απολογηθώ για τους τέσσερις μήνες που πρέπει να λείψω από τη δουλειά προκειμένου να γεννήσω και να ξελεχωνιάσω… Κοινώς να επανέλθουν οι ορμόνες μου στα φυσιολογικά τους και να σαραντίσει το βλαστάρι μου μπας και φιλοτιμιθεί να κοιμηθεί ολόκληρη τη νύχτα και μαζί του κι εγώ κι όχι να σηκώνομαι ανά δίωρο για να το ταΐσω και να το ξεσκατίσω –αυτά τα δυο δυστυχώς πάνε μαζί με διαφορά πέντε λεπτών πάνω-κάτω…

Είμαι Γυναίκα και πρέπει να εξηγήσω ότι όχι δεν είναι Δικαίωμα μου το να έχω πρωινό ωράριο επειδή είμαι μητέρα… Είναι υποχρέωση μου… Αν είναι Δικαίωμα για κάποιον , είναι για το βλαστάρι μου…

Είμαι Γυναίκα κι αν φάω και κανένα χαστούκι από τον σύζυγο/γκόμενο ε, καλά μην το κάνω και θέμα… άντρας είναι…! Τα εν οίκω μη εν δήμω…!

Είμαι Γυναίκα και ομοίως αν φάω και κανένα κέρατο από τον προαναφερθέντα σύζυγο/γκόμενο ε, καλά μην το κάνω και θέμα… άντρας είναι…! Εγώ δεν ξέρω πώς να τον χειριστώ, η γυναίκα φτιάχνει τον άντρα (σ.σ. αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα… τι είναι ο άντρας για να τον χειριστώ; μίξερ;)…

Είμαι Γυναίκα και για να αξίζω τον τίτλο πρέπει να ανταποκρίνομαι και στους 342 καθημερινούς μου ρόλους της εργαζόμενης/μητέρας – δασκάλας - διασκεδάστριας/ερωμένης/συζύγου/καθαρίστριας - καλής νοικοκυράς/φίλης/κόρης κι αδελφής…

Είμαι Γυναίκα και δεν κάνει να βρίζω, να αγανακτώ, να διεκδικώ…

Είμαι Γυναίκα και πρέπει να είμαι γλυκιά, υπομονετική, χαμογελαστή και θηλυκή (σ.σ. καλά που μου το είπατε γιατί αναρωτιόμουν τι έκανα λάθος)…

Θέλεις κι άλλα;

Είμαι Γυναίκα και σε κάποια μέρη αν πέσω θύμα βιασμού και μείνω έγκυος καταδικάζομαι εγώ σε θάνατο διά λιθοβολισμού…

Είμαι Γυναίκα και σε κάποια μέρη μπορώ να κυκλοφορώ μόνο ως πορτατίφ, με την ωραιότατη μπούρκα μου και συνοδευόμενη από άρρενα συγγενή μου…

Είμαι Γυναίκα και σε κάποια μέρη απαγορεύεται να εργαστώ, να σπουδάσω, να χωρίσω, να έχω λόγο στην ανατροφή των παιδιών μου, να οδηγήσω, να ψηφίσω…

Είμαι Γυναίκα και σε κάποια μέρη μου κάνουν κλειτοριδεκτομή, γιατί η απόλαυσή μου είναι λέει και η αιτία που θα με οδηγήσει στην απιστία. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα πεθαίνω κιόλας πάνω σε βρώμικα σεντόνια από αιμορραγία και μολύνσεις εξαιτίας ρυπαρών ξυραφιών και «πρακτικών» γιατρισσών…

Είμαι Γυναίκα και σε κάποια μέρη δεν μπορώ να αποφασίσω για το κορμί μου. Δεν μπορώ να αποφασίσω για το αν θέλω ή μπορώ να γίνω μάνα. Με καταδικάζουν να στραφώ σε παράνομα ιατρεία, ν’ ανέβω σε βρώμικα τραπέζια και να υποστώ τον απόλυτο εξευτελισμό της ανθρώπινης φύσης μου και κάποιες φορές με κίνδυνο και της ζωής μου ακόμα…

Είμαι Γυναίκα και έχω κουραστεί να τιμωρούμαι γι’ αυτό… Τις περισσότερες φορές να τιμωρούμαι από άλλες Γυναίκες, στενοκέφαλες, μίζερες κι ανόητες…

Βαρέθηκα να είμαι Γυναίκα…

Θέλω επιτέλους να γίνω Άνθρωπος…!
 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 11:24 μ.μ. | Permalink | 38 Σχολίασαν
Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007
Επανήλθα με το τρίτο επεισόδιο...




Ένα ακόμα επεισόδιο του podcast μου είναι στον αέρα… Το τρίτο στη σειρά…! Δεν ξέρω κατά πόσο βοήθησε η, δύο εβδομάδων, αγρανάπαυση στην ποιότητα της εκπομπής αλλά με περηφάνια μπορώ να δηλώσω ότι οι τεχνικές λεπτομέρειες της ηχογράφησης δεν μου είναι πλέον terra incognita…! Μιλώντας τα χαράματα (σ.σ. ε, ναι τα χαράματα, τότε την τελείωσα) με τη Φίλη της το ανακοίνωνα όλο περηφάνια - ότι τα κατάφερα ολομόναχη…! Μέσα από συνεχή λάθη και πειραματισμούς κατάφερα ν’ «αποκωδικοποιήσω» τους μηχανισμούς της ηχογράφησης και του μοντάζ. Με απλά λόγια έμαθα να «κολλάω» την ηχογραφημένη φωνή μου με τη μουσική που επέλεγα και σε κάποιες περιπτώσεις να τα μιξάρω κιόλας! Πάνω στη συζήτηση «ανακάλυψα» ότι είναι κάτι που το κάνω πολύ συχνά τελευταία - τουλάχιστον εδώ και 2-3 μήνες…! Ποιο; Να το «ψάχνω» μόνη μου και να μη ζητάω πλέον για το παραμικρό την αρωγή των φίλων - είτε πληροφορικάριοι είναι αυτοί είτε computers maniacs…! :-p

Επόμενο πεδίο δόξης λαμπρό για μένα θα είναι το εσωτερικό του Κουτιού… Α, και μη ρωτάτε τώρα ποιανού Κουτιού… Ένα είναι το Κουτί…! Υπάρχει μια πλακέτα μνήμης, που εδώ και αρκετές μέρες, τη νιώθω να μου γνέφει όλο και πιο έντονα..! Όταν το κάλεσμα της γίνει εκκωφαντικό σκοπεύω να «βυθιστώ» και σ’ αυτόν τον …κόσμο! ;-)

Προς το παρόν σας προσκαλώ να ακούσετε το #3 επεισόδιο… Το έχω ανεβάσει και στο Gcast αριστερά αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα ακούγεται… Μπορείτε να κάνετε κλικ και στο adomiel’s podcast δίπλα αλλά και κατευθείαν ΕΔΩ αν βαριέστε να ψάχνετε… Ορίστε όλα στο χέρι σας τα δίνω…! :-D Και φυσικά θα ήμουν ευγνώμων για οποιοδήποτε σχόλιο: κακεντρεχές, συμβουλευτικό, επαινετικό, εγκωμιαστικό…! Όπως λέει και η Φίλη «στου κασίδη το κεφάλι θα μάθουμε»…! :-p
 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 9:52 μ.μ. | Permalink | 5 Σχολίασαν
Δευτέρα, Μαρτίου 05, 2007
Μια μακριά μακριά μακριαααά μαρτιάτικη νύχτα...



Είχα πολύ καιρό να δω ταινία που να με κάνει να «πετάγομαι» από το πρώτο δευτερόλεπτο. Ειλικρινά σας το λέω, τα πρώτα δέκα λεπτά δεν έμεινε άνθρωπος ζωντανός. Όποιος κι αν εμφανιζόταν σε καρέ σε κλάσματα του δευτερολέπτου έπεφτε νεκρός. Τέζα… Χωρίς να έχει προλάβει καν να καταλάβει τι τον «βρήκε»… Είδα απίστευτη ποσότητα αίματος να εκτοξεύεται προς πάσα κατεύθυνση αλλά ούτε έναν επιθανάτιο ρόγχο…! Μπαμ και κάτω…! Το βρίσκω εξαιρετικά τραγικό, για να μην πω ολωσδιόλου άδικο, να πεθαίνεις, να πηγαίνεις στον άλλο κόσμο και να μην ξέρεις από «τι» πήγες…! Τι θα πεις γμτ αν παρ’ ελπίδα σε ρωτήσουν εκεί πέρα; Tespa, αυτό είναι μια άλλη κουβέντα…!

Στο θέμα μας… Και το θέμα είναι φυσικά το dvd που επιλέχθηκε για το βράδυ του Σαββάτου… Οκ, η αλήθεια είναι ότι δε μου παραγέμισε το μάτι –εδώ μίλησε το ένστικτο- αλλά συμφώνησα στην τελική επιλογή, κυρίως επειδή δεν χαλάω χατίρια, ειδικά όταν μπορώ τόσο εύκολα να τα ικανοποιήσω… Εντάξει ένας λόγος παραπάνω ήταν πως δεν ήταν και η μοναδική επιλογή…

Και έφτασε η σειρά του επιτέλους… Τρίτο μπήκε στο μηχάνημα… Αφού είχαν γίνει τα νεύρα κρόσσια από την αχαρακτήριστη ποιότητα του πρώτου, μιας ελληνικής ταινία, και αναφέρομαι στην ποιότητα του dvd για να εξηγούμαστε… Η ταινία παραδόξως μια χαρά ήταν αν και στραβομουτσούνιασα στα πρώτα 10 λεπτά… Στη συνέχεια, πάνω που άρχιζε να έχει ενδιαφέρον, κοβόταν κάθε πέντε λεπτά και σίγουρα με το μπροστά πίσω πρέπει να χάθηκαν 2-3 σκηνές… Σιγά μην το πληρώσω… Α, παρεμπιπτόντως ήταν το «Σπιρτόκουτο» του Οικονομίδη…

Για την ιστορία να πω ότι το δεύτερο dvd ήταν το «Καληνύχτα και καλή τύχη»… Μια χαρά ταινία και χωρίς διακοπές… αν εξαιρέσουμε τις δικές μου εξορμήσεις στο μπαλκόνι εκεί κατά τη 1 να ψάχνω την έκλειψη… Δεν ξέρω αν εσείς την είδατε εγώ πάντως νομίζω ότι διέκρινα απλά μια κουκίδα να αχνοφέγγει σ’ ένα συννεφιασμένο ουρανό… Τώρα αν έβλεπα κάτι άλλο pls μη μου το πείτε, πρώτον για να διατηρήσω την ψευδαίσθηση ότι παρακολούθησα (σ.σ. και καλά τώρα) την πρώτη μου έκλειψη σελήνης και δεύτερον γιατί γκάριζα μέσα στη μαύρη κυριολεκτικά νύχτα «τρέξε τρέξε τη βρήκα»… και λυπάμαι μόνο τους γείτονες όχι τον έτερο που έτρεχε ξυπόλυτος πάνω στα κρύα μάρμαρα… αυτός καλά να πάθει… για την απάθεια του…!

Και γιατί; Θα εξηγηθώ…

Αν μέχρι τώρα έχετε ξεχάσει πιο ήταν το αρχικό μας θέμα ρίξτε παρακαλώ μια ματιά στην αρχή και γρήγορα πίσω (σ.σ. όπως θα κάνω κι εγώ βέβαια :-p)…

Ζωντανός άνθρωπος λοιπόν δεν έμενε… Όλοι μακαρίτες εν ριπή οφθαλμού… Αφού ούτε καν προλάβαινα να τους δω να ξεπροβαίνουν… Και πόσο τρομερό ήταν δηλαδή που έβγαζα μικρές κραυγούλες έκπληξης (σ.σ. και τρόμου για να λέμε και την αλήθεια)… Η χαρά του σκηνοθέτη ήμουν… Φαντάζομαι ότι αν ο άνθρωπος γνώριζε πόσο ψύχραιμη είμαι γενικά και πόσο δύσκολα αιφνιδιάζομαι και ακόμα περισσότερο τρομάζω θα με ανακήρυσσε σε θεατή-μούσα… Για μένα φτιάχτηκε παιδί μου η ταινία αυτή…!

«Έλα, πως κάνεις έτσι;»… Η αντίδραση του έτερου…! «Μα γιατί φωνάζεις;»… η αντίδραση ξανά του έτερου… Που παρέμενε cool λες και βλέπαμε τον Μπομπ το Σφουγγαράκη…!

Η ταινία ήταν το «Στοίχημα του Σλέβιν»… Μια συμπαθητική αμερικανιά, που από τη μέση καταλάβαμε ότι κάτι έπαιζε και αρχίσαμε να κάνουμε υποθέσεις… Και με υπερηφάνεια δηλώνω ευθαρσώς και αυθορμήτως ότι πιάσαμε το νήμα πολύ πριν το τέλος της ταινίας… (σ.σ. αυτό καλύτερα να μην το μάθει ο σκηνοθέτης)…!

Εκτός βεβαίως από την τελική σκηνή… Εκεί παίχτηκε η κορύφωση του Άρλεκιν…! Προς θεού δηλαδή είστε με τα καλά σας; Είναι δυνατόν να μετατρέπετε αυτό το «θανατικό» σε love story και μάλιστα με happy end;

Κι όμως κυρίες και κύριοι τόλμησαν…! Τόλμησαν να μας πουν ότι η κοπελιά, αθώα από την αρχή μέχρι το τέλος, που κατά τύχη μπλέχτηκε στην υπόθεση και την οποία εκμεταλλεύτηκε ο (σ.σ. ψιλοχάλια εδώ που τα λέμε από εμφάνιση) δολοφόνος, και την οποία αποπειράθηκε να σκοτώσει ο συνεταίρος του, μια κούκλα και μάλιστα επιστήμονας, ιατροδικαστής (σ.σ. οκ, εδώ μου βγαίνουν τα μικροαστικά μου συμπλέγματα)., τα παρατάει όλα και με μια βαλιτσούλα στο χέρι τρέχει να τον συναντήσει στο αεροδρόμιο και να φύγουν αγκαλιά προς τη Δύση… (μπλιαχ δηλαδή)….

Και το αποκορύφωμα ποιο ήταν; Ο έτερος το βρήκε απολύτως λογικό… Λογικό; Ναι, ναι λογικό…! Λογικό κυρίες και κύριοι…! Αυτός που πιο πριν μου το έπαιζε άνετος και cool με τις απανωτές δολοφονίες και το αίμα που είχαμε βουτηχτεί, του φάνηκε απόλυτα λογικό η γκόμενα να τα παρατήσει όλα και να φύγει με τον στραβοχυμένο δολοφόνο, που ξεπάστρεψε τουλάχιστον 20 άτομα για να πάρει μια ετεροχρονισμένη εκδίκηση μετά από 20 χρόνια…!

«Ε, αφού της είπε την αλήθεια και της έσωσε τη ζωή», η δικαιολογία του… Ναι βέβαια κι αυτό το ζώον μόλις έμαθε ότι ο καλός της (σ.σ. το «μόλις» βέβαια συνέβη «μετά» μαζί με το τσιγάρο) είναι μακελάρης και ο συνεταίρος του, ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει καθαρίσει και το γείτονα της προηγουμένως, σκοπεύει να την κάνει το 21ο θύμα του, δέχεται αδιαμαρτύρητα τις εξηγήσεις, φοράει το αλεξίσφαιρο και τον εμπιστεύεται όταν της λέει ότι θα φάει τις σφαίρες στο στήθος -αφού εκεί πυροβολεί πάντα ο ο αρχιδολοφόνος-συνεταίρος- και πάει στη δουλειά της προσευχόμενη να μην αστοχήσει …!

Αντί να πάρει το πρώτο αεροπλάνο και να κόψει ρόδα μυρωμένα…! Κι όλα αυτά για έναν άντρα (σ.σ. το ότι ήταν στραβοχυμένος το είπα; ), τον οποίο γνώριζε 2 μέρες, είχε κοιμηθεί μαζί του μία φορά και γνώριζε και το «απαστράπτον» βιογραφικό του απ’ έξω κι ανακατωτά…! Σου λέει τι να μου κάνει ο μισθός του Δημοσίου…! Κι εδώ με πτώματα ασχολούμαι και με τον καλό μου με πτώματα θα ασχολούμαι…! Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα θα τα «στέλνω» εγώ στους πρώην συναδέλφους και τα φράγκα θα είναι καλύτερα…! Τώρα βέβαια αυτό είναι δική μου υπόθεση…! Είναι και η μόνη λογική εξήγηση γμτ…! Δεν μπορεί να είναι τόσο γκάου… ολόκληρη επιστήμονας; Μπορεί;

Και να ‘χω και τον έτερο να υπερθεματίζει υπέρ της λύσης του σεναριογράφου…! :-s

Βέβαια μετά από εξαντλητική ολονύχτια κουβέντα έκανε και μια υπόθεση εργασίας…! Ότι πιθανόν στη δοκιμαστική προβολή να μην άρεσε το ότι σκοτώθηκε η αθώα κοπέλα (σ.σ. λες και ήταν η μόνη αθώα στην υπόθεση) και γι’ αυτό την ανάστησαν…! Και μάλλον από κει πήρε το θάρρος και «τόλμησε» να κάνει υποδείξεις στο σκηνοθέτη…! :-o

«Το καλύτερο θα ήταν η γκόμενα στο τέλος να τους καθάριζε και τους δυο...»…! Να τους καθάριζε; Και τους δυο; Μα από πού του έρχονται οι ιδέες αυτές μου λέτε; Από πού κι ως που γλυκέ μου έτερε θα τους σκότωνε και τους δυο; Με τι προσόντα, για ποιο λόγο; Συγχύστηκα μέσα στα άγρια χαράματα…! γγγκκκρρρρρρρρρρ…!

Υ.Γ. Κοιτάζοντας τώρα το dvd για να δω τον αγγλικό τίτλο προκειμένου να αναζητήσω ένα βιντεάκι στο YouTube πρόσεξα ότι η ταινία είναι ακατάλληλη για τους κάτω των 17…! Νομίζω ότι μόλις βρήκα τα όρια μου γλυκέ μου έτερε…! ;-)

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 12:07 π.μ. | Permalink | 6 Σχολίασαν
Layout design by Pannasmontata