Δευτέρα, Μαΐου 28, 2007
Τραγουδώντας στη βροχή...


Ξύπνησα κατά τις 10 π.μ από τον ήχο της βροχής. Δεν ακούγεται εξαιρετικά ρομαντικά αυτό; Μόνο ακούγεται όμως γιατί εμένα με τσίτωσε... Είχα σχέδια για σήμερα γμτ. Όπως κάθε άνθρωπος που κάνει πνευματική εργασία (σ.σ. τι; αχαχαχαχα) σήμερα δεν εργάζομαι. Λόγω διαφόρων κοινωνικών και «πολιτικών» υποχρεώσεων, όμως, δεν εγκατέλειψα το άστυ για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Και φέτος…

Τελικά το blog μπορεί να λειτουργήσει ως ημερολόγιο. Ίσως όχι με την ακριβή έννοια του όρου όσον με αφορά αφού οι αναρτήσεις μου είναι σποραδικές αλλά ως σημείο αναφοράς. Και εξηγούμαι: Πέρυσι, παραμονή του Αγίου Πνεύματος, μέσα Ιουνίου τότε, έγραφα και πάλι ένα post για τον κακό καιρό, για μία ματαιωθείσα εκδρομή αλλά περιέργως και για την εξαιρετικά καλή μου διάθεση…! Χρειάστηκε να το διαβάσω για να «το» θυμηθώ. Τη καλή μου διάθεση εννοώ…! Και τους λόγους απ’ τους οποίους εκπορευόταν…! Καταραμένο αλτσχάιμερ… ;-)

Ένα χρόνο μετά όλα έχουν αλλάξει και μ’ έναν περίεργο τρόπο κάποια, μικρά αλλά βασικά, παραμένουν ίδια…! Κατ’ αρχήν ο κακός καιρός… Που κοντεύει, σε περίπτωση που τριτώσει το 2008, ν’ αποτελέσει must για το τιμημένο τριήμερο. Είπαμε δεν είμαι προληπτική…! Αλλά αν ήμουν με δυσκολία δε θα σκεφτόμουν ότι «το» έχουν ματιάσει όσοι δεν επιτελούν πνευματική (σ.σ. πως είπατε; αχαχαχαχαχαχα) εργασία και χάνουν ένα τριήμερο σε μια καταπληκτική συγκυρία… Τέλη άνοιξης – αρχές καλοκαιριού…!

Είπα κατ’ αρχήν παραπάνω αλλά δεν έχω σκοπό να γράψω τη συνέχεια… Μπορεί να μη μου φαίνεται αλλά κατά βάθος απεχθάνομαι τους απολογισμούς… Και μάλλον, κατά έναν περίεργο τρόπο, το blog «λειτουργεί» πάνω μου ακριβώς έτσι… ως πεδίο απολογισμού… δεν μπορώ να φανταστώ τρόπο να το ξορκίσω αυτό το γεγονός αλλά μπορώ, όποτε το συνειδητοποιώ, να προσπαθώ να το περιορίζω…

Θέλω όμως, δοθείσης της ευκαιρίας, και αφού ήδη κατέγραψα ότι το παρόν blog λειτουργεί τελικά για μένα αναφορικά να ξεκαθαρίσω κάτι που αναφέρω στο προηγούμενο post… Τελικά το αυτοκίνητο εκτός από τα δύο κουρελιασμένα λάστιχα και τη θεόστραβη και για πέταμα ζάντα, δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα… Το ελαφρύ στράβωμα του τιμονιού και του πίσω άξονα δεν τα υπολογίζω, επειδή τα διόρθωσαν και μου είπαν να μην τα υπολογίζω…!

Τελικά έμεινα χωρίς αυτοκίνητο μέχρι τη Δευτέρα το μεσημέρι… Χρόνος ρεκόρ… Αλλά αυτά είναι τα τυχερά του να είναι φίλος του «συνήθη υπόπτου» ο μάστορας στο συνεργείο και συγγενής εξ αίματος ο λαστιχάς και «ευθυγραμμιστής» και σαν κερασάκι να βρίσκονται και τα δύο σε ακτίνα 200μ από το σπίτι σου…! ;-)

Χρησιμοποίησα λοιπόν ταξί μόνο μία φορά, το πρωί… Το οποίο βρήκα 10μ από το σπίτι… Και αν αυτό δεν είναι απίστευτο από μόνο του να συμπληρώσω τα εξής: ο ταξιτζής καταγόταν από την Υποσαχάρια Αφρική, μιλούσε εξαιρετικά ελληνικά, μου έπιασε κουβέντα για την ανθρώπινη μοίρα και αν υφίσταται ως έννοια ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν όπερα…! Δεν είμαι λάτρης της συγκεκριμένης μουσικής -ούτε καν την ακούω δηλαδή- και ούτε θα ισχυριστώ ότι καλύτερα όπερα από αθλητικά ή καψουρολαϊκά…! Αλλά το όλο πακέτο καταγράφηκε στο συνειδητό μου ως τελείως σουρεαλιστικό… Όσο κι αν ακούγεται αντιφατικό αυτό…!

Ένας μαύρος φιλόσοφος ταξιτζής που ακούει πρωί - πρωί Τρίτο Πρόγραμμα… Και να πέσω πάνω του ενώ σιχτίριζα τη μοίρα μου από την ώρα που ξύπνησα…!

Έχει περάσει τουλάχιστον μία ώρα από τη στιγμή που ξεκίνησα το post και συνεχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς… Υποτίθεται ότι στις 2μμ πρέπει να είμαι στη Δροσιά για φαγητό… Που δεν το βλέπω… Όχι τόσο γιατί δε θέλω να οδηγήσω στη βροχή αλλά επειδή για να οδηγήσω πρέπει κατ’ αρχήν να μπω στο αυτοκίνητο… Και για να συμβεί αυτό πρέπει να διασχίσω το δρόμο αφού χθες το βράδυ το πάρκαρα στο απέναντι πεζοδρόμιο…

Αυτό λοιπόν για τη δική μου συνοικία είναι ένα γεγονός από δύσκολο έως ακατόρθωτο ακόμα και όταν η βροχή είναι πεντάλεπτη… Οπότε όποιος έχει φαντασία ας αναλογιστεί πως είναι τώρα έξω, αφού βρέχει τουλάχιστον από την ώρα που ξύπνησα στις 10πμ και έχει πάει αισίως 1μμ.

Όχι γαλότσες αλλά βάρκα χρειάζομαι…!

Και επειδή η αισιοδοξία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα μου παράλληλα με το γράψιμο του post έκανα και μια μικρή αναζήτηση στο YouTube και ανέβασα στο blog νέο βιντεάκι… Im singing in the rain αλλά όχι τσαλαβουτώντας σαν τον αείμνηστο Τζιν Κέλι στα νερά και κρατώντας ομπρέλα –την οποία και δεν έχω για να λέμε και την αλήθεια- αλλά στο μπαλκόνι και με τις τέντες κατεβασμένες…! :-P

Η ώρα έχει πάει αισίως 1.45μμ. Η βροχή έχει -ανέλπιστα εντελώς- σταματήσει και, βάσει της εμπειρίας μου γνωρίζω ότι σε κανένα 10λεπτο ο δρόμος θα είναι προσβάσιμος… Οπότε καλύτερα να φεύγω το ταχύτερο πριν ξαναπιάσει βροχή και αποκλειστώ…! ;-)

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 1:28 μ.μ. | Permalink | 8 Σχολίασαν
Δευτέρα, Μαΐου 21, 2007
Στον καταραμένο τόπο Μάη μήνα βρέχει…

Έτσι λέει η παροιμία και φαντάζομαι ότι, όπως όλες οι παροιμίες, θα στηρίζεται σε στατιστικά στοιχεία - που θα στηρίζονται με τη σειρά τους σε επαναλαμβανόμενες γκαντεμιές…

Ο Μάης δε μου «μπήκε» καλά, δεν προχωρά καλά και αρχίζω να σκιάζομαι για το πώς θα καταλήξει… Κι ο περσινός τα ίδια σκατά –και χειρότερα μπορώ να πω- ήταν… Για τον προπέρσινο δε θυμάμαι αλλά για να μη θυμάμαι μάλλον καλούτσικος θα ήταν αλλιώς θα γκρίνιαζα… Έτσι δεν είναι;

Ο Μάης είναι ο γενέθλιος μήνας μου και αν εξαιρέσεις το ρητό που μου απηύθυνε συχνά ο γεννήτορας μου «το Μάη γεννιούνται τα γαϊδούρια» (σ.σ. το οποίο ουδέποτε επιχείρησα να διασταυρώσω καθώς προτιμώ να στρουθοκαμηλίζω πιστεύοντας ότι προσπαθούσε να με διαφωτίσει περί της ζωολογίας παρά να διαπιστώσω ότι με θεωρούσε, φευ, ενίοτε γαϊδούρα) ήταν και ο αγαπημένος μου… Όχι πια…Αυτή τη στιγμή είμαι έτοιμη να αλλάξω την ημερομηνία (επ’ ευκαιρία μπορεί να «διορθώσω» λιγάκι και τη χρονολογία :-Ρ) και να αρχίζω να κυκλοφορώ από την Πρωτομαγιά με σκόρδα κρεμασμένα μέχρι και από τα αφτιά μου…

Το Σαββατοκύριακο είχα να επιτελέσω ένα θλιβερό καθήκον, που απαιτούσε τη μετάβαση μου στη Δυτική Ελλάδα… Και ξεκίνησα Σαββάτο μεσημέρι, εν μέσω βροχής (σ.σ. καταραμένη βροχή… 45’ αναγκάστηκα να κάνω στάση στα Μέγαρα γιατί δεν έβλεπα ούτε τους υαλοκαθαριστήρες) και τη μισή μου οικογένεια στο αυτοκίνητο… Παραλίγο, αντί να επιτελέσω εγώ το θλιβερό μου καθήκον, η υπόλοιπη μισή μου οικογένεια, που έμεινε πίσω, θα επιτελούσε σήμερα Δευτέρα το δικό της… Φτου φτου, μακριά από μας…

Ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω πως συνέβη… Δεν πρέπει να πήγαινα με περισσότερα από 110-120 χλμ/ώρα… Βρισκόμουν στις στροφές πριν το Ξυλόκαστρο, μεταξύ 116ου και 117ου… Έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου και έπεσα με τη δεξιά πλευρά στις μπάρες… Για κάμποσα δευτερόλεπτα έκανα 8άρια μέσα στην εθνική, ενώ ξαναχτύπησα στις μπάρες… Κατάφερα τελικά να το ευθυγραμμίσω, να ελαττώσω ταχύτητα και τελικά να το σταματήσω δεξιά… Οι πρώτες γνώμες λένε ότι μάλλον μου έσκασε το λάστιχο…

Δεν ξέρω πως αλλά ήμουν απόλυτα ψύχραιμη… Πρώτα βεβαιώθηκα ότι ήμασταν όλοι καλά –δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι που λένε, να’ ναι καλά οι ζώνες, και πίσω δεμένοι ήταν- και στη συνέχεια βγήκα από το αυτοκίνητο να δω τη ζημιά… Και οι δύο δεξιές ρόδες ήταν κουρελιασμένες και οι ζάντες θεόστραβες ενώ το αυτοκίνητο είχε υποστεί μόνο μια γρατσουνιά… Όταν κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο το αυτοκίνητο να προχωρήσει ούτε εκατοστό έβαλά το Δ καμιά 100ή μέτρα παρακάτω -ήμουν και πάνω σε στροφή, μην πάρω κανέναν άνθρωπο στο λαιμό μου- και τηλεφώνησα στην οδική ασφάλεια…

Από κει και πέρα άρχισαν να πέφτουν «βροχή» και οι εκπλήξεις… ευχάριστες και δυσάρεστες…

Πρώτη έκπληξη: Μόλις σταμάτησα εγώ πέρασε ολόκληρο κομβόι αυτοκινήτων… Πάνω από 40 το ένα πίσω από το άλλο… Φρίκαρα κυριολεκτικά… Λίγο πιο πίσω να ήμουν εγώ ή λίγο πιο μπροστά αυτοί θα είχε γίνει μακελειό… Εκείνα τα 8άρια τα έκανα τελικά σε άδεια εθνική… Και ήταν 5.30 το απόγευμα Σαββάτου, έτσι;

Δεύτερη έκπληξη: Δεν προλαβαίνω να κλείσω το κινητό, από το οποίο μίλαγα με την Οδική και τσουπ ένα περιπολικό… Είμαι έτοιμη να ορκιστώ ότι όσα χρόνια κάνω αυτή τη διαδρομή, σ’ αυτόν τον καταπληκτικό -^%*^%$%^^$*^%^$$- δρόμο Κορίνθου – Πάτρας, που παρεμπιπτόντως είναι και ο πιο ακριβός όσον αφορά τα διόδια, ζήτημα είναι αν έχω δει 2-3 φορές περιπολικό… Όσο να’ ναι μια ασφάλεια την ένιωσα… Θυμάμαι μια φορά που είχα μείνει πριν το Σχηματάρι, γυρνώντας από Δήλεσι, όταν ανέβασε θερμοκρασία το αυτοκίνητο, και σταμάτησαν μέσα σε 30’ δύο περιπολικά, ένας με μηχανή κι ένα φορτηγάκι του ανακριτικού της Τροχαίας… Στην καρμανιόλα όμως δεν είχα δει παρά σπάνια… Και τώρα που τους χρειαζόμουν ήταν εκεί… Απίστευτο…! :-Ο

Τρίτη έκπληξη: Καθώς ήμουν σταματημένη πάνω στη στροφή, έπρεπε βεβαίως το αμάξι να μετακινηθεί. Βγάζει ο τροχαίος το κινητό και μιλάει με κάποιον… Δεν περνάνε 2’ και τσουπ ένας γερανός. Νομίζοντας ότι είναι ο δικός μου κόντεψα να πετάξω από τη χαρά μου… Αμ δε… Κάποιος από το Ξυλόκαστρο ήταν, που τον κάλεσε η τροχαία για να με μεταφέρει μέχρι τον κόμβο… Μια απόσταση 2 χλμ, έτσι; Κρατήστε το, είναι σημαντικό… Με φορτώνει λοιπόν, ενημερώνω και την Οδική ότι με πάει παρακάτω, ώστε να με βρει ο δικός μου γερανός και ξεκινάμε…

Πενήντα ευρώ μου πήγε το μαλλί… Ποιο μαλλί; Ο πρώτος γερανός, τον οποίο πλήρωσα χωρίς να πάρω και απόδειξη… Και ένιωσα πολύ ηλίθια όταν μετά έμαθα ότι δεν έπρεπε να δώσω ούτε ένα λεπτό καθώς είχα ήδη ενημερώσει για να έρθει γερανός και στο κάτω κάτω δεν ήμουν υποχρεωμένη να πληρώσω για κάτι που έχω ήδη πληρώσει (σ.σ. χμ αυτό μου θυμίζει το περιστατικό με το κινητό μου και την αξιοφτύσητη Samsung, που έχω περιγράψει παρακάτω… μάλλον είναι το ριζικό μου να με πιάνουν κορόιδο τα εξυπνοπούλια και να ξαναματαπληρώνω τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια…)

Τέταρτη έκπληξη: Εντάξει το αυτοκίνητο είχε βγει νοκ-άουτ… το φόρτωσε και ο γερανός που είχα καλέσει και κατευθυνόταν ήδη προς Αθήνα αλλά εγώ ΕΠΡΕΠΕ οπωσδήποτε να πάω εκεί, όπου κατευθυνόμουν… Δεν ετίθετο θέμα να επιστρέψω… Για εκεί ξεκίνησα κι εκεί θα πήγαινα… Ακόμα και με τα πόδια… Αλλά επειδή αυτό είναι λιγάκι δύσκολο –καλά λέμε και κάνα χαζό να περνά η ώρα- αποφασίζω να πάρω ταξί… Έσπευσε λοιπόν να με εξυπηρετήσει ο πρώτος «γερανός»… ναι ναι αυτός που τσέπωσε τα 50 ευρώ για να με μεταφέρει 2 χλμ, χωρίς να το ζητήσω… Και με εξυπηρέτησε… Μου βρήκε ταξί… Πόσα έδωσα; 180 ευρώ για μία απόσταση 120 χλμ… Δεν έχω λόγια εκτός του ότι είμαι τυχερή που είμαι άνθρωπος κι όχι αυτοκίνητο γιατί δεν τολμάω καν να κάνω τον πολλαπλασιασμό για να δω πόσο θα κόστιζα... Δε μου πέρασε βέβαια από το μυαλό να κάνω παζάρια, αφού το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να φτάσω στον προορισμό μου το συντομότερο…

Βεβαίως να πω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της καταλήστευσης μου η τροχαία ήταν απούσα… Μόλις φορτώθηκε το αμάξι και αδειάσαμε το οδόστρωμα εξαφανίστηκε… Και δεν κατέγραψε ούτε το περιστατικό… Από μια μεριά καλύτερα… Έχω ελπίδες ότι δε θα λάβω κλήση να πληρώσω για τις στραβωμένες μπάρες – ναι ναι εκείνο το στράβωμα το 5ο από το τέλος και το 8ο από την αρχή στην εξαίσια και πανάκριβη καρμανιόλα του 117ου χλμ Κορίνθου-Πατρών…

Το αυτοκίνητο έχει πάθει τελικά μεγάλη ζημιά … Κάτι ψαλίδια, κάτι ακρόμπαρα κλπ κάνουν δυστυχώς δυσβάσταχτη την επισκευή του… Θέλοντας και μη λοιπόν θα πάψω να κωλυσιεργώ και θα αρχίσω από αύριο κιόλας να ψάχνω για καινούριο… Ε, αφού το είχα αποφασίσει δε με πειράζει και τόσο… Το μόνο που με πειράζει είναι ότι το τελευταίο «μας» ταξιδάκι παραλίγο να γίνει και το «τελευταίο» μου… Δε θα έχω την ευκαιρία να το αποχαιρετήσω όπως σχεδίαζα…

Με πειράζει επίσης το γεγονός ότι τις επόμενες μέρες θα κυκλοφορώ με ταξί… Και κάθε μα κάθε πρωί θα ενημερώνομαι είτε για τα τελευταία κλαψιάρικα σουξέ είτε για ένα σωρό ανούσιες ποδοσφαιρικές λεπτομέρειες που με αφήνουν παντελώς αδιάφορη… Θα μου πει τώρα κάποιος και γιατί δε ζητάς να κλείσουν το ραδιόφωνο… Εντάξει το ομολογώ είμαι δειλή… Θρασύδειλη μπορώ να πω… όταν οδηγώ μπορώ άνετα να βρίσω έναν ταξιτζή και να τσακωθώ άμα κάτσει… Αλλά μέσα στην έδρα του είμαι συνήθως –τις σπάνιες φορές που μπαίνω- κότα από φόβο μη και δε με αφήσουν να καπνίσω… Άτιμο τσιγάρο…!

Ο λόγος πάντως που τα κατέγραψα όλα εδώ δεν ήταν για να γκρινιάξω για τη ζημιά –λαμαρίνες είναι- ή για τα λεφτά που μου «έφαγαν» -χρήμα είναι, χαρτί- αλλά για να συνειδητοποιήσω τι έγινε, τι συνέβη… Σ ε όλους φαίνεται αφύσικη η ψυχραιμία μου… Κοντέψαμε να σκοτωθούμε -αυτό είναι γεγονός, δεν έχω ξαναπλησιάσει ποτέ τόσο κοντά στο θάνατο- αλλά δε με άγγιξε, το μόνο που με ένοιαξε ήταν αν ήμασταν όλοι καλά και να πάμε εκεί που έπρεπε, χαμογελούσα συνέχεια… Ακόμα και για τα λεφτά που έδωσα ή που θα δώσω στη συνέχεια, δε μου καίγεται καρφί… Ποτέ δε με ενδιέφερε οτιδήποτε κόστιζε σε χρήμα… Πάντως τη ζωή μου όλη δεν την είδα να περνάει από μπροστά μου… Ίσως γι’ αυτό δεν τρόμαξα κιόλας… Ποιος να ξέρει;

Υ.Γ. Σου είχα υποσχεθεί ότι κάθε φορά θα είμαστε εκεί και ήμασταν… ήθελα να γράψω για σένα την Παρασκευή αλλά δεν μπορούσα να το αναρτήσω… τελικά το έκανα έμμεσα… Είμαστε καλά και οι δυο…

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 1:07 π.μ. | Permalink | 11 Σχολίασαν
Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007
Ξαπλώνοντας στο ντιβάνι...

Η ζωή τελικά έχει τους δικούς της τρόπους για να μας αποδεικνύει -κι ενίοτε υποδεικνύει- ότι όλα είναι μία σβούρα… Κι εκεί που είσαι στα «μαύρα πανιά» (σ.σ. βλέπε προηγούμενο post) κάτι γίνεται και ξαναχαμογελάς… Ένα μεγάλο -αν και ανομολόγητο- όνειρο μου επιτέλους γίνεται πραγματικότητα… ΚΑΛΕΣΤΗΚΑ να απαντήσω στο ερωτηματολόγιο του Προυστ… Ναι, καλέ του γνωστού… Που όλοι (σ.σ. σχεδόν) ξέρουν το όνομα του αλλά ελάχιστοι (σ.σ. για να μην πω κανείς και ακουστώ υπερβολική) έχουν διαβάσει ολόκληρο το αριστούργημα του… Σαν τον Οδυσσεά του Τζόις ένα πράγμα…

Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο λοιπόν… Κάτι τέτοιο κάνω κι εγώ τις τελευταίες μέρες… Αναζητώ το Χρόνο… Δεν ξέρω αν χάθηκε, τον ξόδεψα, τον σκόρπισα ή τον εκμεταλλεύτηκα περισσότερο απ’ όσο με εκμεταλλεύτηκε εκείνος… Χωρίς να περνάω κάποια υπαρξιακή κρίση (σ.σ. φτου φτου μακριά από μας και δεν είμαστε για τέτοια) σκέφτομαι ότι αν δεχτούμε ότι ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 72 χρόνια τότε εγώ την Κυριακή που μας πέρασε μόλις «καπάρωσα» το μισό… Έκλεισα τα 36 –η αλήθεια είναι ότι συνέβη χωρίς καν να το καταλάβω, μόλις που πρόλαβα να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου- μπήκα στα 37 και δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει αυτό… Έχω αλλάξει, είμαι μια άλλη απ’ ότι ήμουν πριν 15, 10 έστω 5 χρόνια; Ίσως και να έχω αλλάξει… Έχω εξάλλου τσακώσει το εαυτό μου πλειστάκις τελευταία να ενημερώνεται για το ασφαλιστικό, να υπολογίζω τα χρόνια που έχω δουλέψει και πόσα μένουν ακόμα κι αν φτάνουν για να πάρω αξιοπρεπή σύνταξη όπως επίσης –άκουσον άκουσον- σε τι «ανομολόγητα» ομόλογα επ-έκδυσαν οι αετονύχηδες τα χρήματα της μελλοντικής συνταξούλας μου…! Σνιφ, σνιφ…!

Την πρόσκληση να ξαπλώσω στο ντιβάνι και να αυτοψυχαναλυθώ με το κατά Προυστ ερωτηματολόγιο μου την απηύθυνε ο Therapist και μου τη μετέφερε ο Void… Εγώ με τη σειρά μου προκαλώ τη Μάρω, την Esther, τη Lili και τον An205 να κάνουν το ίδιο…! ;-)

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Να μη μετρώ απώλειες… Και να σκάνε από υγεία όσοι αγαπώ…

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Τα τρία καταραμένα ξυπνητήρια (δύο πια, αφού το τρίτο ήταν στο κινητό που μου έκλεψαν σνιφ) και το τηλεφώνημα της μαμάς… Είμαι πρωινός τύπος εγώ όπως βλέπετε… γκκκρρρρρ

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Δεν μπορώ να θυμηθώ για ποιο λόγο ήταν… Θυμάμαι τη σκηνή αλλά δε θυμάμαι το γιατί… Ν’ αρχίσω ν’ ανησυχώ;

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Λένε ότι είμαι απόλυτη… Το οποίο αρνούμαι κατηγορηματικά και δε δέχομαι καμία συζήτηση πάνω σ΄ αυτό…

5. Το βασικό ελάττωμά σας;

Για μένα η παρορμητικότητα μου… Και τώρα που το σκέφτομαι και για τους άλλους… Γενικά δε μας βγαίνει σε καλό…

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Μάλλον σε όλα… βαριέμαι να κρατάω κακία… αυτό απαιτεί μια οργανωτικότητα, που με υπερβαίνει…

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Με τη Μεγάλη Αικατερίνη… Θα έλεγα τη Λουκριτία Βοργία αλλά στην ηλικία μου δε με παίρνει…! :-p

8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;

Η «κατσαρίδα» μου…

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Ελπίζω να μην το έχω κάνει ακόμη…

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Ο Μάρκες, ο Τάιμπο, η Ζωγράφου…

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

Το φιλότιμο…

12. … και σε μια γυναίκα;

Το φιλότιμο…

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Αγαπημένα τραγούδια έχω, αγαπημένο συνθέτη όχι…

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

Δε σφυρίζω στο ντους…

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Που με σημάδεψε ε; Χμ, ένα πράσινο βιβλίο με τα Ποιήματα του Καβάφη καθώς εξαιτίας του παραλίγο να μην ψηφίσω στις πρώτες μου εκλογές… Είχα κρύψει εκεί το εκλογικό μου βιβλιάριο για να μην το χάσω… Αλλά το έκρυψα τόσο καλά φαίνεται που το ξέχασα… Ευτυχώς αυτό έγινε την μέρα που έληγε η προθεσμία και πρόλαβα να πάω στην Εισαγγελία, να δηλώσω απώλεια ώστε να βγάλω άλλο… και φυσικά, όπως πάντα συμβαίνει, με τον καταραμένο Νόμο του Μέρφι, το βρήκα τυχαία δυο μέρες μετά τις εκλογές… Παραλίγο να με σημαδέψει κι ένα ελληνοαγγλικό λεξικό αλλά λίγο που έσκυψα λίγο που ο «συνήθης ύποπτος» ήταν ατζαμής στο σημάδι πέρασε ξυστά από το αριστερό αυτί μου και έσκασε στην πόρτα… Τρία χρόνια έμεινε η τρύπα στο ξύλο…

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;

Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών… με πολλούς τρόπους… άλλοι λέγονται δημόσια κι άλλοι όχι…

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Δεν είμαι και πολύ σχετική αλλά πάντα είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Νταλί…

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;

Το σκούρο πράσινο

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Το ότι ένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα έφυγε από τη ζωή πιστεύοντας ότι είμαι τέλεια…

20. Το αγαπημένο σας ποτό;

Δε θα γράψω για αλκοόλ γιατί δε θέλω να προκαλέσω γέλια μέχρι δακρύων –και λόξιγκα μπορώ να πω- σε όσους με γνωρίζουν… Μου αρέσει αλλά δε με «αντέχει»… Οπότε θα περιοριστώ στον καφέ και θα πω ότι μπορώ να καταναλώσω γαλόνια…

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Που υπήρξα απόλυτη και ταυτόχρονα παρορμητική την πιο ακατάλληλη ώρα…

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;

Τις φακές και τους ανθρώπους που δεν έχουν φιλότιμο…

23. Όταν δε γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Το γράψιμο είναι η δουλειά μου… Οπότε μάλλον δεν μπορώ να απαντήσω με σαφήνεια σ’ αυτήν την ερώτηση…

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Ο θάνατος…

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Όταν δεν μπορούν να με «πιάσουν»…

26. Ποιο είναι το μότο σας;

Carpe diem… Κι ελληνιστί «στ’ αρ..δια μου»…

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Πολύ, πολύ πολύ γριά και χωρίς να το πάρω χαμπάρι καθόλου…

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε το Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Είμαι αγνωστικίστρια… Λες να μου έκανε τέτοια πλάκα; Σοβαρά τώρα, αν υπήρχε θα τον ρωτούσα γιατί άλλοτε «ακούει» κι άλλοτε όχι… Μπας και μάθω επιτέλους ποιο είναι αυτό το περιβόητο Σχέδιο του το οποίο πρέπει να «καταπίνουμε» αμάσητο…

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

Σε αρίστη…!

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 2:03 π.μ. | Permalink | 16 Σχολίασαν
Τετάρτη, Μαΐου 09, 2007
Το δις SAMSUNG ουκ γυναικός σοφής...

Μου έκλεψαν το δεύτερο κινητό μέσα σε οκτώ μήνες…! Από το απόγευμα είμαι συγχυσμένη, νευριασμένη, θυμωμένη, έξαλλη και ένα σωρό άλλα επίθετα τα οποία δεν μπορώ να θυμηθώ για να τα καταγράψω…

Είμαι έξαλλη με τον εαυτό μου που με έπιασαν κορόιδο για δεύτερη φορά… Η ζημιά είναι διπλή… Και το δεύτερο κινητό ήταν αρκετά έως πολύ ακριβό όπως και το πρώτο… Και για μία ακόμη φορά έχασα όλα τα τηλέφωνα… Προσωπικά και επαγγελματικά… από τεμπελιά που δεν τα καταγράφω κι αλλού… Το δις εξαμαρτανείν ουκ «γυναικός» σοφής…

Και το ‘χω παράπονο… Τόσα χρόνια κυκλοφορούσα με τα κινητά των επιδοτήσεων και ουδείς τα είχε λιμπιστεί… ούτε και τα είχα ξεχάσει κάπου… Την πρώτη φορά, τον περασμένο Οκτώβρη, μου έκλεψαν το πρώτο ακριβό κινητό που αγόρασα ακριβώς μία εβδομάδα μετά την αγορά… Βρισκόμουν σε μια καφετέρια στο κέντρο, το είχα αφελώς ακουμπισμένο στο τραπέζι, πέρασαν δυο ζητιανάκια και μου το βούτηξαν μπροστά στα μάτια μου…

Το πήρα χαμπάρι μετά από κανένα 10λεπτο αλλά το κινητό είχε πλέον κάνει «φτερά»… είμαι σίγουρη ότι ανήκαν σε συμμορία… ειδοποίησα αμέσως την εταιρεία, έκανα φραγή και έτρεξα 100άρι να προλάβω ανοιχτό κατάστημα, γιατί ήταν Σάββατο μεσημέρι, προκειμένου να μη μείνω χωρίς κινητό ως τη Δευτέρα… Α, ναι η αφελής (σ.σ. εγώ ντε) ειδοποίησα και την Άμεση Δράση, δεκαπέντε λεπτά μετά την κλοπή, έδωσα τα χαρακτηριστικά των μικρών «κακούργων», και μου είπαν ότι θα το κοιτάξουν… και μιλάμε για το κέντρο, την πλατεία Κοτζιά έτσι; Λες και κυκλοφορούσαν πολλά ζητιανάκια… σίγουρα ήταν το στέκι τους τα γύρω μέρη… αλλά φυσικά και δεν έγινε τίποτα… όχι που θα γινόταν… !

Προκαταβολικά να πω ότι δεν είμαι προληπτική… πολύ έστω… πάντως λίγα λεπτά πριν τα πιτσιρίκια «απαλλοτριώσουν» το κινητό μας είχε πλησιάσει μια τσιγγάνα, που προσπάθησε να μου πει τη μοίρα μου… και αρνήθηκα… προκειμένου να με πείσει άρχισε να μου προφητεύει ένα σωρό στενοχώριες και δεινά… μάλλον εκτός απ’ αυτά θα διάβασε στα μάτια μου ότι ήμουν έτοιμη να την κουτουλήσω, μάζεψε τις φούστες της και αποχώρησε… τώρα τι να σκεφτώ; Ε; ή ότι ήξερε να λέει να τη μοίρα και τα «διάβασε» όλα στην αύρα μου αφού χέρι δεν έπιασε, ή τα πιτσιρίκια ανήκαν στη συμμορία της, αν και δεν ήταν τσιγγανάκια, και τα έστειλε να μαζέψουν το κινητό, που αφελώς είχα ακουμπήσει στο τραπέζι… όποιος σπεύσει να απαντήσει μη βιαστεί…

Σήμερα το απόγευμα βρέθηκα στην Κηφισιά… «Τρίτη απόγευμα, με τα μαγαζιά ανοιχτά βρήκες να πας κι εσύ χριστιανή μου», θα σκεφτείς κάποιος καλοπροαίρετα… Σήμερα μόνο μπορούσα, σήμερα πήγα απαντώ προκαταβολικά… Φυσικά ούτε λόγος για να βρω θέση να παρκάρω στο δρόμο… Άφησα το αυτοκίνητο για επτά λεπτά ακριβώς, σ’ ένα πάρκινγκ και ο τύπος πίσω από το γκισέ μου ζήτησε επτά ευρώ ακριβώς… θα του έλεγα επί τόπου που να τα φάει αλλά ήταν κομματάκι ψηλός και γεματούτσικος, το παλιογομάρι, και ψιλοσκιάχτηκα…

Πάνω στην ψυχική μου αναστάτωση (σ.σ. ε, όχι και 7 ευρώ για 7 λεπτά ρε φίλε) ξέχασα το κινητό (σ.σ. το ακριβό μου κινητό και μόνο μέσω αποθήκευσης προσωπικών και επαγγελματικών τηλεφωνικών αριθμών) πάνω στο τραπέζι…

Ανακάλυψα την απώλεια 15 λεπτά μετά, που έψαχνα μέσα στο αυτοκίνητο το κινητό γιατί έπρεπε να τηλεφωνήσω… Πήρα τον αριθμό μου από εύκαιρο σταθερό και καλούσε κανονικά… Η αρχική μου χαρά (σ.σ. αφού υποτίθεται αν κάποιος το είχε υπεξαιρέσει θα το είχε κλείσει και θα είχε αφαιρέσει τη sim) γρήγορα έγινε δυσπιστία αφού δεν το σήκωνε κανείς… Επέστρεψα κακήν κακώς στο πάρκινγκ – φαρμακείο (σ.σ. λόγω τιμών) και φυσικά κανείς δεν είχε δει το κινητό… Το ξανακαλέσαμε, καλούσε κανονικά αλλά δεν το ακούγαμε… Το παλιογομάρι ισχυριζόταν ότι δεν το είχε δει, ότι κάποια στιγμή είχε γίνει χαμός εκεί μέσα και κάποιος θα το βούτηξε… Προσπαθούσε λοιπόν ο λήσταρχος των πάρκινγκ να με πείσει ότι ακόμα και χαμός να γίνεται θα μπορούσε κάποιος να κλέψει κάτι πάνω από το γραφείο του και να μην το πάρει χαμπάρι…

Η συνέχεια ήταν η γνωστή… Η ώρα είχε πάει 8 κι εγώ έτρεχα με το αυτοκίνητο να προλάβω Γερμανό ανοιχτό ώστε να ζητήσω φραγή του αριθμού και να πάρω νέα κάρτα sim

Και επανερχόμαστε στα της προκατάληψης… Χτες το μεσημέρι αγαπητή μεν αλλά αρκετά αλαφροΐσκιωτη συνάδελφος δε με ρωτούσε επιμόνως αν είμαι καλά… επειδή την ψυλλιάστηκα τη δουλεία, γνωρίζοντας το ποιόν της, τη ρώτησα αν με είδε στον ύπνο της… όταν μου το επιβεβαίωσε την παρακάλεσα χαμογελώντας γλυκά (σ.σ. έξω από τα σφιγμένα μου δόντια) να μη με ξαναδεί στον ύπνο της και κυρίως να μη μου το ξαναπεί…

Η αλήθεια είναι ότι δε θρηνώ τόσο για τα χρήματα… ποτέ δε θα μπορούσα να στενοχωρηθώ για κάτι που απλά κοστίζει λεφτά… όσα πολλά κι αν είναι… αλλά το γεγονός ότι για μία ακόμη φορά θα πρέπει να δίνω εξηγήσεις και να μιλώ για το «προσωπικό μου δράμα» σε κάθε sms που θα λαμβάνω και δε θα ξέρω από ποιον είναι κι αν θέλω να απαντήσω ή ότι θα πρέπει να σηκώνω το τηλέφωνο ακόμα και σε ανεπιθύμητες κλήσεις με δαιμονίζει… και ας μην αναφερθώ στους πολύτιμους αριθμούς που έχασα και άντε να τους ξαναβρώ…

Το κλου βέβαια είναι άλλο… επί μία ώρα το μεσημέρι προσπαθούσα να βγάλω άκρη με το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών της SAMSUNG γιατί το πανάκριβο –γγγγκκκκρρρρ- κινητό μου δεν αναγνωριζόταν από το pc μου μέσω της USB… Οι δικαιολογίες τους ήταν από ανόητες έως ηλίθιες, όπως π.χ. ότι κάποια μοντέλα, χωρίς να μου διευκρινίζουν αν πρόκειται για συγκεκριμένη παρτίδα ή για συγκεκριμένα μοντέλα, είχαν πρόβλημα στο λειτουργικό τους… και η τελική απάντηση ήταν αυτή που είχα πάρει νωρίτερα και από το εξουσιοδοτημένο service… να τους αφήσω δυο μέρες το κινητό, το οποίο δε θα μου το αντικαθιστούσαν με κάποιο άλλο, και θα έχανα και τα δεδομένα μου… αυτά τα οποία ήθελα να κατεβάσω στο pc… Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ηλίθιοι… με έστελναν είτε στην Cosmote είτε στο Γερμανό, που είχαν το κατάλληλο πρόγραμμα – και το οποίο αυτοί δεν είχαν- και να τα «κατεβάσω» πριν τους το παραδώσω… Έπρεπε δηλαδή να πληρώσω ξανά από την τσέπη μου για να έχω αυτά, που είχα ήδη χρυσοπληρώσει αγοράζοντας το συγκεκριμένο κινητό…

Φυσικά και δεν ήμουν καθόλου ικανοποιημένη απ’ όσα άκουσα και μετά από μια μικρή αλλά έντονη στιχομυθία μου είπαν ότι θα επικοινωνούσε μαζί μου αργότερα – όταν θα επέστρεφε στο γραφείο του- ο supervisor… Το μόνο που θα δεχόμουν θα ήταν να μου αλλάξουν κινητό… Σαφώς και δε θα δεχόμουν να βάλουν οι άσχετοι -όπως αποδείχτηκε- χέρι στο κινητό μου, το οποίο είχα αγοράσει μόλις πριν από τρεις μήνες… Ήμουν έτοιμη να φτάσω πολύ μακριά τη βαλίτσα… Πρώτη μου δουλειά πρωί-πρωί θα ήταν να επικοινωνήσω με τη Γ.Γ. Καταναλωτή του Υπουργείου Ανάπτυξης και να στείλω mail στη μαμά SAMSUNG

Ο supervisor δεν τηλεφώνησε φυσικά και μάλλον γλίτωσαν κι αυτοί από μένα κι εγώ απ’ αυτούς αφού και να μου το χαρίσουν δεν πρόκειται να ξαναματαπλησιάσω SAMSUNG στη ζωή μου… Φρίκη και τα κινητά τους και η εξυπηρέτηση τους…Να δω μόνο τι θα κάνω το καταραμένο bluetooth -επίσης SAMSUNG-, που αγόρασα το Σάββατο…!

Υ.Γ. 1 Ναι, για μία ακόμη φορά θα χρησιμοποιήσω τη δική σου συσκευή… Ευτυχώς που δεν είμαι προληπτική αλλιώς θα πίστευα ότι με έχεις «στοιχειώσει»…

Υ.Γ. 2 Και όχι δε βάζω φωτογραφία του... δε θέλω να το ξαναδώ στη ζωή μου... αν ήμουν προληπτική όποιος κι αν είσαι εσύ που το βούτηξες θα σε καταριόμουν να γίνει η αιτία και να σε τσακώσουν στα πράσα... κλέβοντας, ξενοπηδώντας etc... αλλά είσαι τυχερός που δεν είμαι...
 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 1:34 π.μ. | Permalink | 4 Σχολίασαν
Πέμπτη, Μαΐου 03, 2007
Κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας…



Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.

Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.

Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;



Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…


Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα. Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.

Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.

Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;




Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!

Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 8:22 μ.μ. | Permalink | 3 Σχολίασαν
Layout design by Pannasmontata