Πέμπτη, Ιανουαρίου 25, 2007
Όλα εδώ πληρώνονται... Ευτυχώς...!


Γέλια. Τρανταχτά και χειμαρρώδη. Πηγαία. Είχα καιρό να επιδοθώ στο χαλαρωτικό αυτό σπορ. Περιοριζόμουν σε χαμόγελα συγκαταβατικά αλλά αναγκαία. Για να βγει κι αυτή η μέρα. Για να μην αποκτήσω τη «φήμη» του κατσούφη. Για να μην προκαλώ τις «συγκινητικές» ερωτήσεις τους. Μερικές φορές με δυσκολία, οφείλω να ομολογήσω. Και γιατί; Έλα ντε…!

Εκ φύσεως αισιόδοξη είχε αρχίσει να με ενοχλεί η κατάσταση αυτή. Δεν μπορούσα να βρω πουθενά την Πηγή της Χαράς μου (σ.σ. καλά εκτός από χαζοχαρούμενη με «βλέπω» και λυρική… φτου φτου).

Κι όχι μόνο είχα «χάσει» το δρόμο αλλά άρχισα να βυθίζομαι και σε μελαγχολία, (σ.σ. ποιος; εγώ…) που σε συνδυασμό με μια δηλητηριώδη κυνικότητα, μου έδινε μεν το πλεονέκτημα της ανωτερότητας (σ.σ. τρομάρα μου) αλλά μου άφηνε μια πικρή γεύση στο στόμα. Δηλητήριο λέμε…! Ουφ…!

Μετά από πολλή και βαθιά σκέψη κατέληξα λοιπόν στην εξής μεγάλη αλήθεια (σ.σ. όχι που θα μου γλίτωνε, τώρα που πήρα φόρα με τις φιλοσοφικές αλήθειες θα σκάσω αν δεν ανακαλύψω έστω μία): Η Πηγή της Χαράς είναι σαν την σκιά σου, όσο την ψάχνεις και την κυνηγάς, τόσο απομακρύνεται. Καλό μάστορα; ΈΕΕΕΕΕτσι…! :-p

Συμπέρασμα; Σταματάς να ψάχνεις. Και πορεύεσαι μ’ ό,τι έχεις. Ναι, καλό τώρα αυτό, αλλά λιγουλάκι ηττοπαθές βρε παιδί μου. Και καλά να είμαστε συγκαταβατικοί, μελαγχολικοί και κυνικοί αλλά και νικημένοι; Κατά κράτος; Αποδεχόμαστε, καταπίνουμε και το βουλώνουμε;

Κι ενώ λοιπόν το μυαλό μου ήταν απασχολημένο με το να «ψάχνει» τα μέσα μου μουντζώνοντας τα έξω μου, ήρθε και με χτύπησε. Η Πηγή. Στο δόξα πατρί, σου λέω μάστορα. Με κατέλαβε εξ απήνης. Αιφνιδιάστηκα. Μόλις σταμάτησα να την ψάχνω, σαν ξοφλημένος γκόμενος άρχισε να με ψάχνει αυτή. :-o

-Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου δεν είμαι εγώ τώρα για τέτοια, της έλεγα. Τίποτα αυτή, εκεί. Άσε με μένα. Δε βλέπεις ότι το έχω αποδεχτεί, καταπιεί και το βουλώνω; Και πορεύομαι μ’ ό,τι έχω;

-Σκατά έχεις, μου απαντά (σ.σ. καλά δε μου είπε έτσι ακριβώς αλλά έχω την τιμητική μου όποτε λέω αυτή την κακιά κουβέντα και λέω να το εκμεταλλευτώ η άπληστη)... Πως κατάντησες έτσι; Που πήγε το χιούμορ σου, με ρωτάει η Πηγή.

-Και που θες να ξέρω, τράβα ρώτα το, της απαντώ ενθουσιασμένη από την πρωτότυπη ατάκα μου (σ.σ. οκ, μαζί με την καλή μου διάθεση εξαφανίστηκε και η σπιρτάδα μου, θέλεις κάτι;). Δε βλέπεις πως κατάντησε εξάλλου ο κόσμος μας; Ποιος έχει όρεξη για χιούμορ και αστειάκια, πρόβαρα για πρώτη φορά μπροστά της τις δικαιολογίες (σ.σ. τώρα μπλιαχχχ αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια), που είχα σκαρφιστεί για να μην «καρφωθώ»…

Έφαγα μούντζα. Πεντάλφα και βασιλικιά. Αυτό ήταν όντως πολύ βαρύ. Μούτζα;

-Πάρ’ το πίσω, της είπα, για να μη σφαχτούμε.

-Πάρε αυτό, μου απαντά και γελά σαρδόνια πετώντας κατευθείαν μέσα στα χέρια μου την ίδια τη Χαρά. Αντί να «σφάζεσαι» μόνη σου ή μαζί μου «σφάξου» μαζί της να το ευχαριστηθείτε κι οι δυο. Μόνο να μου την προσέχεις γιατί την έχω μονάκριβη, μη βλέπεις που τη χαλαλίζω για τα μούτρα σου. Αλλά πολύ με συγκίνησες τότε που βοήθησες τη γριά να πάει τα ψώνια στο σπίτι και σου το χρωστούσα.

Σοκαρίστηκα. Ποια γριά; Δεν το θυμάμαι γμτ…! Θυμάμαι μια άλλη, πατημένα 80, που οδηγούσε μπροστά μου με 20 ενώ βιαζόμουν να πάω στη δουλειά και την μπινελίκωσα άγρια (σ.σ. οκ, το ξέρω ντροπή μου και μεγάλη μάλιστα. Αλλά πίσω από το τιμόνι είμαστε όλοι ίσοι. Που πας ρε γιαγιά με το ένα πόδι στον τάφο και το άλλο στο γκάζι; Με τι θα πατήσεις το φρένο σε ώρα ανάγκης; Μόνο να ήξερα τα παιδιά της… αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Μέχρι να τα σκεφτώ όλα αυτά (σ.σ. που μου πήρε και κάμποση ώρα ως αργόστροφη μελαγχολική) η Πηγή είχε εξαφανιστεί και μου είχε αφήσει αμανάτι τη Χαρά.

Ώπα, και τι κάνουμε τώρα; Την κοίταζα από δω, την κοίταζα από κει, δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο γνωστό, ώστε να μπορέσω να την ταυτίσω. Καινούργιο φρούτο. Απροσδιόριστη και μοναδική. Λαμπερή και ευφυής. Και καλοσυνάτη. Απίστευτα καλοσυνάτη γμτ. Παραδομένη στα δικά μου τα χέρια. Η Χαρά με κοίταξε με βλέμμα υποταγής και αποδοχής της μοίρας της. Δέχτηκα μεγαλοπρεπώς την υποταγή της. Και κατακτήθηκα...!

Από τότε γελάω… Τρανταχτά και χειμαρρώδη…! Κι έμεινα με τη Χαρά...! ;-)

Υ.Γ. Προς κυρά Πηγή: το καλό που σου θέλω να σταματήσεις να ξεψαχνίζεις το κάρμα μου γιατί λάθη δεν αναγνωρίζονται. Ότι έκανα έκανα κι ότι είπα είπα. Ας τα ΄χες κάνει σούμα ώστε να περιοριστείς στη μούντζα. Τη Χαρά θα την κρατήσω είπα…! :-D

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 3:40 μ.μ. | Permalink | 12 Σχολίασαν
Κυριακή, Ιανουαρίου 07, 2007
Προσπάθησα αλλά δεν...

Σε μια στιγμή απόγνωσης (σ.σ. καλά απίστευτη βαρεμάρα ήταν, αλλά θέλω να προσδώσω μια εσάνς τραγικότητας) άρχισα να παίζω με τις ιδιότητες του desktop. Να παίζω κατέληξα δηλαδή, γιατί ο αρχικός μου σκοπός ήταν να αλλάξω τη φωτογραφία/wallpaper. Όχι δεν τα κατάφερα. Το ξέρω ότι είναι πανεύκολο. Το έχω κάνει άπειρες φορές. Απλά δεν τα κατάφερα. Δε θυμάμαι τι σκατά πρέπει να κάνω και ούτε η τύχη στην οποία «ακούμπησα» βοήθησε. Αλλά έκανα κάτι άλλο…!

Κάτι εξωφρενικό. Κάτι απίστευτο με μια πρώτη ματιά. Κάτι που ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι μπορούσε να γίνει. Άλλαξα χρώμα στα windows xp μου…! Ναι ναι όσο απίστευτο κι αν ακούγεται κατάφερα να ξεφορτωθώ το αντιπαθέστατο μπλε και να το αντικαταστήσω με το πολυαγαπημένο πράσινο - μέχρι τη μεγάλη στιγμή βέβαια δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήθελα να το ξεφορτωθώ, πιθανότατα γιατί δε μου είχε περάσει από το μυαλό ότι μπορούσα…!

Μια ανάλογη ηδονική στιγμή είχα ζήσει όταν πρωτοεγκατέστησα το Mozilla το Firefox..! Κάτι είχε πάρει το αυτί μου για την ύπαρξη του αλλά το θεωρούσα παιχνιδάκι για τους δήθεν ψαγμένους (σ.σ. α, ρε κακομοίρα)…! Δεν πίστευα ότι υπήρχε ζωή έξω από τον Internet τον Explorer…!

Μετά, όμως, όπως μετά από κάθε μεγάλη χαρά, έφτασε η ώρα του απολογισμού. Και της περίσκεψης. Όταν κατακάθονται πια τα πυροτεχνήματα και ξεθυμαίνουν οι φυσαλίδες της σαμπάνιας (σ.σ. μα τι λέω, κάποιος να με συγκρατήσει, λέμε).

Πόσα πράγματα έχω χάσει γιατί απλά δεν γνώριζα την ύπαρξη τους, δεν είχα βρει το κλειδί τους ή απλώς δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έφτασε η πολυπόθητη στιγμή για τη μεγάλη αντικατάσταση; Να φύγει το παλιό, το μαραμένο, το χιλιοφορεμένο γιατί χρειάζεται χώρο για να απλωθεί το καινούργιο, το φρέσκο, το δροσερό; Ε, πόσες;

Το βασάνισα πολύ, αλλά κατέληξα σε συμπέρασμα. Μέγα και βαθύ.

Τίποτα δεν έχασα. Ό,τι δεν είχα δεν μπορώ και να το χάσω… Ότι δεν έχω ανακαλύψει δεν είναι χαμένο, απλώς δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα… Είναι εκεί και με περιμένει υπομονετικά…! Για όσο γουστάρω…!

Τι κακό κι αυτό να μην μπορώ να ζήσω μια μεγάλη στιγμή μελαγχολίας; Όταν ξεκίναγα αυτό το post ήθελα απλά να καταγράψω τη χαρά για το πρασινάκι μου, στη συνέχεια ανακάλυψα ότι τούτο το post μπορεί και να έβγαινε «βαθύ» και προς το τέλος χτυπούσα με μανία τα πλήκτρα πιστεύοντας ότι επιτέλους θα έγραφα τη μεγάλη «φιλοσοφική» μου αλήθεια…!

Θα κατάφερνα να μπουρδουκλώσω το ανικανοποίητο της ύπαρξης μου -που δεν υπάρχει-, τις χαμένες μου ευκαιρίες -που δεν έχω εντοπίσει-, την κακία όλου του ντουνιά που έχει ξεσκίσει το σαρκίο μου –να τόλμαγε μόνο- μαζί με την αρχέγονη ενόραση –δεν ξέρω τι σκατά σημαίνει αλλά κάπου το διάβασα απόψε και κόντεψα να στραμπουλίξω το λαιμό μου από τα γέλια- και θα αναδυόμουν νέα, ωραία και τραγική. Η μεγάλη «φιλοσοφική» μου αλήθεια…! Κάτι δυνατό, τραγικό, αντάξιο της ψυχούλας μου (σ.σ. μπλιαχχχχ τη σιχαίνομαι τη λέξη, όπως και το «κούκλα μου» αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)…!

Αντ’ αυτού για μία ακόμη φορά «αποκαλύπτομαι» ως ρηχή, κυνική και καθόλου μα καθόλου ευαίσθητη. Μάστορα, λες να είναι γονιδιακό τελικά; Να σταματήσω τις απέλπιδες προσπάθειες, ε; Αφού το βλέπεις κι εσύ ότι προκοπή δεν υπάρχει…! Δεν είμαι εγώ αγόρι μου για τέτοια… Νταλικιέρης γεννιέσαι δε γίνεσαι και το ανάποδο…!

Υ.Γ. Όσο για Σένα δε σε ξέχασα. Αλλά ήταν αδύνατον να το κάνω χτες… Για τους γνωστούς λόγους το αποδιώχνω. Χαράματα και πάλι αναζητώ τις λέξεις. Δε θα σου πω Χρόνια Πολλά. Μην αρχίσουμε τις τρέλες, δε λέει…! Να περνάς καλά…! Νέος και ωραίος για πάντα…!

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 4:12 π.μ. | Permalink | 15 Σχολίασαν
Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007
Δοκιμασμένες συνταγές για Καλή Χρονιά...

Πως ξέρουμε ότι μια καινούργια χρονιά μας «μπαίνει» με το δεξί; Τι είναι αυτό που θεωρούμε «καλό ποδαρικό»; Αφού στην τελική αν εξαιρέσουμε τις εξαιρέσεις μια χαρά περνάμε την Πρωτοχρονιά… Κυρίως γιατί το επιδιώκουμε κι όχι επειδή έτυχε…! Βέβαια στο τέλος, στον απολογισμό, στην σούμα όπως λένε, λίγοι είναι αυτοί που δηλώνουν απολύτως ευχαριστημένοι από τη χρονιά, την κάθε χρονιά, που φεύγει, οι περισσότεροι βιάζονται να τη στείλουν στον αγύριστο και αρκετοί φτύνουν τον κόρφο τους και εύχονται τέτοιο κακό να μην τους ματαβρεί…!

Τη δική μου φετινή Πρωτοχρονιά, προς το τελείωμα της, θα τη χαρακτήριζα συναρπαστική. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά θα δηλώσω ευθαρσώς ότι θα τη σκέφτομαι και θα συγκινούμαι για χρόνια…! :-)

Όπως και μία άλλη. Εκείνη του 2005. Της οποίας το ποδαρικό εκ των υστέρων θα χαρακτήριζα εξαιρετικό. Με τα δεδομένα αυτά λαμβάνω το θάρρος να υποθέσω (σ.σ. φτου φτου και ξανά μανά φτου) ότι το 2007 ίσως και να είναι καλό…!

Δεν έχω τρελές απαιτήσεις. Την ησυχία μου θέλω μόνο…! Την καλή μου τη ρουτίνα…! Χωρίς τραγωδίες και χωρίς άλλες απώλειες…!

Την ευτυχία μας μπορούμε να τη δημιουργήσουμε και να την γκρεμίσουμε με τα χεράκια μας. Από εμάς εξαρτάται… Αλλά η δυστυχία μας χτυπάει την πόρτα εκεί που δεν το περιμένουμε…! Δεν την ελέγχουμε και δεν μπορούμε να την αποφύγουμε…!

Εγώ πάντως, ακολουθώντας το ένστικτο μου, απέτισα «σπονδές» σε όποια ανώτερη δύναμη είχε βάρδια την Πρωτοχρονιά… Ακολουθώντας τη δοκιμασμένη πρακτική του 2005…! Δεν απομένουν παρά 361 ημέρες προκειμένου να διαπιστώσω αν τα μάγια έπιασαν…!

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 10:59 μ.μ. | Permalink | 6 Σχολίασαν
Layout design by Pannasmontata