Γέλια. Τρανταχτά και χειμαρρώδη. Πηγαία. Είχα καιρό να επιδοθώ στο χαλαρωτικό αυτό σπορ. Περιοριζόμουν σε χαμόγελα συγκαταβατικά αλλά αναγκαία. Για να βγει κι αυτή η μέρα. Για να μην αποκτήσω τη «φήμη» του κατσούφη. Για να μην προκαλώ τις «συγκινητικές» ερωτήσεις τους. Μερικές φορές με δυσκολία, οφείλω να ομολογήσω. Και γιατί; Έλα ντε…!

Εκ φύσεως αισιόδοξη είχε αρχίσει να με ενοχλεί η κατάσταση αυτή. Δεν μπορούσα να βρω πουθενά την Πηγή της Χαράς μου (σ.σ. καλά εκτός από χαζοχαρούμενη με «βλέπω» και λυρική… φτου φτου).

Κι όχι μόνο είχα «χάσει» το δρόμο αλλά άρχισα να βυθίζομαι και σε μελαγχολία, (σ.σ. ποιος; εγώ…) που σε συνδυασμό με μια δηλητηριώδη κυνικότητα, μου έδινε μεν το πλεονέκτημα της ανωτερότητας (σ.σ. τρομάρα μου) αλλά μου άφηνε μια πικρή γεύση στο στόμα. Δηλητήριο λέμε…! Ουφ…!

Μετά από πολλή και βαθιά σκέψη κατέληξα λοιπόν στην εξής μεγάλη αλήθεια (σ.σ. όχι που θα μου γλίτωνε, τώρα που πήρα φόρα με τις φιλοσοφικές αλήθειες θα σκάσω αν δεν ανακαλύψω έστω μία): Η Πηγή της Χαράς είναι σαν την σκιά σου, όσο την ψάχνεις και την κυνηγάς, τόσο απομακρύνεται. Καλό μάστορα; ΈΕΕΕΕΕτσι…! :-p

Συμπέρασμα; Σταματάς να ψάχνεις. Και πορεύεσαι μ’ ό,τι έχεις. Ναι, καλό τώρα αυτό, αλλά λιγουλάκι ηττοπαθές βρε παιδί μου. Και καλά να είμαστε συγκαταβατικοί, μελαγχολικοί και κυνικοί αλλά και νικημένοι; Κατά κράτος; Αποδεχόμαστε, καταπίνουμε και το βουλώνουμε;

Κι ενώ λοιπόν το μυαλό μου ήταν απασχολημένο με το να «ψάχνει» τα μέσα μου μουντζώνοντας τα έξω μου, ήρθε και με χτύπησε. Η Πηγή. Στο δόξα πατρί, σου λέω μάστορα. Με κατέλαβε εξ απήνης. Αιφνιδιάστηκα. Μόλις σταμάτησα να την ψάχνω, σαν ξοφλημένος γκόμενος άρχισε να με ψάχνει αυτή. :-o

-Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου δεν είμαι εγώ τώρα για τέτοια, της έλεγα. Τίποτα αυτή, εκεί. Άσε με μένα. Δε βλέπεις ότι το έχω αποδεχτεί, καταπιεί και το βουλώνω; Και πορεύομαι μ’ ό,τι έχω;

-Σκατά έχεις, μου απαντά (σ.σ. καλά δε μου είπε έτσι ακριβώς αλλά έχω την τιμητική μου όποτε λέω αυτή την κακιά κουβέντα και λέω να το εκμεταλλευτώ η άπληστη)... Πως κατάντησες έτσι; Που πήγε το χιούμορ σου, με ρωτάει η Πηγή.

-Και που θες να ξέρω, τράβα ρώτα το, της απαντώ ενθουσιασμένη από την πρωτότυπη ατάκα μου (σ.σ. οκ, μαζί με την καλή μου διάθεση εξαφανίστηκε και η σπιρτάδα μου, θέλεις κάτι;). Δε βλέπεις πως κατάντησε εξάλλου ο κόσμος μας; Ποιος έχει όρεξη για χιούμορ και αστειάκια, πρόβαρα για πρώτη φορά μπροστά της τις δικαιολογίες (σ.σ. τώρα μπλιαχχχ αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια), που είχα σκαρφιστεί για να μην «καρφωθώ»…

Έφαγα μούντζα. Πεντάλφα και βασιλικιά. Αυτό ήταν όντως πολύ βαρύ. Μούτζα;

-Πάρ’ το πίσω, της είπα, για να μη σφαχτούμε.

-Πάρε αυτό, μου απαντά και γελά σαρδόνια πετώντας κατευθείαν μέσα στα χέρια μου την ίδια τη Χαρά. Αντί να «σφάζεσαι» μόνη σου ή μαζί μου «σφάξου» μαζί της να το ευχαριστηθείτε κι οι δυο. Μόνο να μου την προσέχεις γιατί την έχω μονάκριβη, μη βλέπεις που τη χαλαλίζω για τα μούτρα σου. Αλλά πολύ με συγκίνησες τότε που βοήθησες τη γριά να πάει τα ψώνια στο σπίτι και σου το χρωστούσα.

Σοκαρίστηκα. Ποια γριά; Δεν το θυμάμαι γμτ…! Θυμάμαι μια άλλη, πατημένα 80, που οδηγούσε μπροστά μου με 20 ενώ βιαζόμουν να πάω στη δουλειά και την μπινελίκωσα άγρια (σ.σ. οκ, το ξέρω ντροπή μου και μεγάλη μάλιστα. Αλλά πίσω από το τιμόνι είμαστε όλοι ίσοι. Που πας ρε γιαγιά με το ένα πόδι στον τάφο και το άλλο στο γκάζι; Με τι θα πατήσεις το φρένο σε ώρα ανάγκης; Μόνο να ήξερα τα παιδιά της… αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Μέχρι να τα σκεφτώ όλα αυτά (σ.σ. που μου πήρε και κάμποση ώρα ως αργόστροφη μελαγχολική) η Πηγή είχε εξαφανιστεί και μου είχε αφήσει αμανάτι τη Χαρά.

Ώπα, και τι κάνουμε τώρα; Την κοίταζα από δω, την κοίταζα από κει, δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο γνωστό, ώστε να μπορέσω να την ταυτίσω. Καινούργιο φρούτο. Απροσδιόριστη και μοναδική. Λαμπερή και ευφυής. Και καλοσυνάτη. Απίστευτα καλοσυνάτη γμτ. Παραδομένη στα δικά μου τα χέρια. Η Χαρά με κοίταξε με βλέμμα υποταγής και αποδοχής της μοίρας της. Δέχτηκα μεγαλοπρεπώς την υποταγή της. Και κατακτήθηκα...!

Από τότε γελάω… Τρανταχτά και χειμαρρώδη…! Κι έμεινα με τη Χαρά...! ;-)

Υ.Γ. Προς κυρά Πηγή: το καλό που σου θέλω να σταματήσεις να ξεψαχνίζεις το κάρμα μου γιατί λάθη δεν αναγνωρίζονται. Ότι έκανα έκανα κι ότι είπα είπα. Ας τα ΄χες κάνει σούμα ώστε να περιοριστείς στη μούντζα. Τη Χαρά θα την κρατήσω είπα…! :-D