Μια από τις αγαπημένες μέρες: Η Κυριακή! Μια Κυριακή όμως όπως η σημερινή.. Να ξυπνάω λίγο πριν τη μία το μεσημέρι, να φτιάχνω καφέ και να χαζολογώ μόνο για πάρτη μου! Τώρα πλησιάζει τρεισήμισι και μόλις έφτιαξα το δεύτερο καφέ.

Μόνη στο σπίτι, το χουζούρι θα συμπληρωνόταν και με τα κλειστά τηλέφωνα αλλά οκ αυτό δεν μπορώ να το κάνω και καλώς δεν μπορώ να το κάνω. Τριγυρίζουν κάποιες σκέψεις στο μυαλό μου τις τελευταίες 2-3 μέρες τις οποίες όμως δεν μπορώ να βάλω σε μια λογική σειρά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τις αντιμετωπίζω με το ένστικτο. Και έρχεται επιτέλους το καυτό ερώτημα στο επίκεντρο: Λογική ή ένστικτο;

Και για να τα πάρω με τη σειρά να ξεκαθαρίσω εκ των προτέρων ότι εγώ έχω βαφτίσει «λογική» τα θέλω μου και «ένστικτο» αυτά που μου αποκαλύπτει ο εγκέφαλος μου. Αποτέλεσμα: Πάντα ακολουθώ τη «λογική» μου και σιχτιρίζω μετά που δεν άκουσα το «ένστικτο»…! Μμμμ, μια χαρά με βρίσκω..! Οκ τώρα τα ξεμπέρδεψα…!

Ακολουθώ λοιπόν τη «λογική». Βυθίζομαι μέσα της. Απολαμβάνω και ονειρεύομαι. Παίρνω αλλά ταυτόχρονα δίνω κιόλας. Όλα καλά κι όλα ωραία. Εκεί λοιπόν που έχω μετατραπεί σε ζυμάρι τόσο μαλακό, που θα τρόμαζαν να με αναγνωρίσουν ακόμα κι οι γεννήτορες μου, φτάνει μια λέξη, μια πράξη, μια άστοχη ενέργεια και μετατρέπομαι σε πέτρωμα τόσο σκληρό και αδιαπέραστο, που δε με αναγνωρίζω ούτε εγώ με την πρώτη ματιά.

Διαγράφω με μια μονοκοντυλιά. Τα πάντα. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Σαν να μην υπήρξε χτες, προχτές, μόνο το σήμερα. Μόνο το τώρα. Καμιά καλή ανάμνηση δεν έχει τώρα πια σημασία. Δεν αναλύω, απλά εξαπολύω το «αντικείμενο» της απόρριψης μου στο πυρ το εξώτερον!

Και όλα αυτά χωρίς να είμαι καθόλου υπεράνω. Έχω ενεργήσει άπειρες φορές με αστοχία, επιπόλαια χωρίς να λάβω υπόψη μου ότι μπορεί να κάποιος να πληγωθεί, να με απορρίψει ή απλά να τον/την στενοχωρήσω.

Τι θα μπορούσαν όμως να σημαίνουν όλα αυτά; (σ.σ. οκ, προσπαθώ να το αναλύσω, θέλεις τίποτα;).

Ή ήμουν «έτοιμη από καιρό» γι’ αυτό κι απλώς περίμενα την πιο κατάλληλη ευκαιρία, που απλόχερα μου πρόσφερες ή ήμουν «έτοιμη από καιρό» κλπ κλπ…

Γιατί η επόμενη εναλλακτική δεν παίζει. Έτσι δεν είναι; Δεν μπορεί να είμαι τόσο ανασφαλής…! Όχι όχι δεν είμαι. Και βέβαια δεν είμαι. Τώρα γιατί νομίζω ότι έγραψα απλώς δύο επεξηγήσεις της ίδιας παραλλαγής; Ε, γιατί;

Βέβαια θα μπορούσα να σκεφτώ ότι μεγάλωσα πια και δε μου περισσεύει χρόνος και χώρος για ανθρώπους που με απογοητεύουν. Η ζωή μου δεν είναι ένα τεράστιο λούνα παρκ, όπου όλοι οι καλοί χωράνε. (σ.σ. γιατί παρεμπιπτόντως οι περισσότεροι είναι καλοί άνθρωποι. Έχω γνωρίσει ελάχιστους πραγματικά κακούς ανθρώπους. Και δε με αφορούν κιόλας)

Θέσφατο λοιπόν: Δε χωράνε όλοι οι καλοί!

Η ώρα πλησιάζει πια τέσσερις. Μηρυκάζω τα ίδια και τα ίδια, όλα όσα σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες. Τι που τα σκέφτομαι, τι που μου τα «υπαγορεύω» και τα καταγράφω, το πηλίκο είναι ένα και το αυτό: Μηδέν.

Το ζυμάρι πέτρωσε…!