Τι θέλω; Τι θέλω; Πρέπει σύντομα να καταλήξω στο τι θέλω. Πρέπει να είναι κάτι σοβαρό. Αλλά όχι και ξενερωτικό. Κάτι πικάντικο. Αλλά όχι και χυδαίο. Κάτι προκλητικό. Αλλά όχι και πρόστυχο. Κάτι πρωτότυπο. Αλλά όχι και εξωφρενικό. Κάτι που να αρμόζει στην ηλικία μου. Αλλά και στη διάθεση μου. Κάτι που να ταιριάζει στις υποχρεώσεις μου. Αλλά να με ξεκουνά και από τη ρουτίνα μου. Κάτι που να βουλώσει επιτέλους τα στόματα όσων «ανησυχούν». Αλλά και να ικανοποιήσει όσους ενδιαφέρονται…

Ξέρω ότι θέλω την υγειά μου. Και την έχω –φτου φτου μη μας «πιάσει» κανένα κακό μάτι. Ξέρω ότι θέλω την υγειά και των άλλων. Δικών μου και ξένων. Κανενός το κακό δεν έχω ευχηθεί τελευταία εξάλλου. Για ποιο παλιά μη ρωτάς, δε θυμάμαι. Είμαι και μεγάλη γυναίκα.

Θέλω οικονομική ασφάλεια. Προς το παρόν την έχω – ένα φτου ακόμα δεν κάνει κακό. Θέλω και επαγγελματική ασφάλεια. Παρούσα κι αυτή.

Από κει και μετά; …το Χάος. Εγώ απέναντι στο άπειρο. Χαμένη στο «Διάστημα». Τσαλαβουτάω πότε επιδεικτικά και πότε χαζοχαρούμενα στα «θέλω» των άλλων. Δοκιμάζω διαθέσεις και αντοχές, κατακτώ κορυφές, σπάω τα μούτρα μου, αδιαφορώ αλαζονικά αλλά και από πείσμα. Νικάω και χάνω με τέτοια συχνότητα και εναλλαγή, που χάνω το μέτρημα.

Μπερδεύω τα «θέλω» μου με τα «πρέπει» μου και στο τέλος ζητάω και τα ρέστα.

Και άντε τώρα να σκεφτώ πως κλείνει ένα τέτοιο post…