Ξημέρωσε η επόμενη μέρα. Ή μάλλον τώρα ξημερώνει. Έκανα ένα χαζό αστειάκι χτες. Χαζό και μακάβριο. Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε έξυπνο. Εγώ και η καταραμένη μου ανάγκη για ατάκες. Πάμε πάντα μαζί. Ήθελα να φανώ κυνική. Και σκληρή. Αλλά απέναντι σε ποιον; Απέναντι σε σένα; Μα δεν μπορούσες να το ακούσεις. Απέναντι σε μένα λοιπόν.

Το θυμήθηκα τυχαία κάποια στιγμή το μεσημέρι. Όπως τυχαία το θυμόμουν και τις προηγούμενες χρονιές. Ποτέ δε σε ρώτησα αν το θυμήθηκες. Και ξέρεις κάτι; Δε μ’ ένοιαζε κιόλας. Επανήλθε στο μυαλό μου δυο τρεις φορές αλλά δε φορτίστηκα συναισθηματικά. Απλά το προσπέρασα. Οκ, σαν σήμερα, είπα. Και λοιπόν;

Τότε γιατί σπάω τώρα; Γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ; Γιατί κλωθογυρίζει στο μυαλό μου; Γιατί τώρα, που πια πέρασε η μέρα; Σ’ έχω απέναντι μου, σε κοιτάω και θυμάμαι. Θυμάμαι όσα ήθελες να ακούσεις και ποτέ δε σου είπα. Θυμάμαι όσα σου είπα και δεν άντεχες να ακούσεις. Θυμάμαι ότι δε σου ζήτησα ποτέ συγνώμη. Όχι όταν με άκουγες σίγουρα, τουλάχιστον. Σου ζήτησα όταν ήταν αργά. Δε θα μάθω ποτέ αν το άκουγες. Σου είπα κι άλλα. Όλα όσα αν τα είχα πει πριν 10, 8, 5, 3 χρόνια ίσως να ήταν όλα διαφορετικά. Να ήσουν ακόμα κάπου εδώ γύρω. Ασφαλής και αισιόδοξος. Για κείνη. Τουλάχιστον για κείνη.

Δεν θα φτάσω στο σημείο να σηκώσω όλο το φορτίο. Παρόλο που έτσι όπως τα κατάφερες μου το φόρτωσες στο τέλος. Και έμεινα εδώ να παραληρώ χαράματα…!

Είμαι σίγουρη ότι δε φταίω για το τέλος. Έγινε εν αγνοία μου. Αν ήξερα θα το είχα σταματήσει. Μπορούσα, το ξέρω.