Το blog το σκεφτόμουν αρκετό καιρό πριν το φτιάξω. Είχα κάνει άλλη μία, αποτυχημένη όμως, απόπειρα το Νοέμβριο. Και βρισκόταν σταθερά στο μυαλό μου τους τελευταία 2-3 μήνες. Μάλιστα είχα καταντήσει φανατική blogοαναγνώστρια. Έχω «καρφιτσώσει» στα favorite τα πιο ενδιαφέροντα που κατάφερα να εντοπίσω και μέσω links κατάφερα να φτιάξω μια λίστα από περίπου 20 blogs που με ενημερώνουν και με καταδιασκεδάζουν. Υπάρχει απίστευτο ταλέντο που μπροστά του ωχριούν τόσο οι «επίσημοι» χρονογράφοι όσο και οι επιφυλλιδιστές των εφημερίδων. Φρέσκο χιούμορ, θρασύ και ανατρεπτικό, φρέσκιες ιδέες και πολύπλευρη ενημέρωση. Προσωπικά post πραγματικές καταθέσεις ψυχής.



Αποφάσισα να ξεκινήσω επιτέλους το blog μη γνωρίζοντας καλά-καλά με τι ακριβώς θα ασχολούμουν. Η μαύρη αλήθεια είναι ότι ο τελευταίος 1,5 μήνας ήταν το κάτι άλλο. Μία από τις πιο νοσηρές εποχές στη μέχρι τώρα ζωή μου. Φύσει αισιόδοξη όμως αρνιόμουν να βουλιάξω στη μιζέρια και στη κακομοιριά. Αναρωτιόμουν μόνο ενδόμυχα -αλλά και φωναχτά όταν έβρισκα ευήκοα ώτα- πότε θα μου συμβεί κάτι καλό που θα σπάσει τη μαυρίλα.

Και μου συνέβη. Ήρθε με τη μορφή του γλυκού μου Λονδρέζου. Πάντα κάτι συμβαίνει, πάντα κάτι μου τυχαίνει και ξαναχαμογελώ.

Χαίρομαι λοιπόν διπλά. Και για μένα και για το blogάκι μου, το οποίο θα ξεκινούσε μέσα στη σκοτεινιά. Κάτι που ουδόλως με αντιπροσωπεύει. Είπαμε φύσει αισιόδοξη!

Τώρα πια έγινε η αρχή. Μένει να δούμε και με τι θα ασχοληθούμε. Αν και ίσως για πρώτη φορά διαλέξω την «κουρτίνα 3». Στην τύχη. Ελεύθερο θέμα. Μετά από 15 χρόνια και χιλιάδες λέξεις το να γράφω ότι γουστάρω και ουχί κατά παραγγελία μου φαίνεται τόσο ηδονικό που καταντά …πρόστυχο.

Ίσως να έφτασε ο καιρός να δείξω και γραπτώς τη ρηχή, τη διεστραμμένη μου πλευρά. Εξάλλου εδώ δεν έχω ούτε dead line, ούτε όριο λέξεων, ούτε κάποιο καραγκιόζη πάνω από το κεφάλι μου να ελέγχει και το κόμμα.

Επιτέλους ελεύθερη…