Να ξυπνάω Κυριακή μεσημέρι και να με παίρνει το απόγευμα μ’ έναν παγωμένο καφέ μπροστά μου… Όνειρο! Και ειδικά όταν αυτή η συγκεκριμένη Κυριακή είναι το μέσο ενός τριημέρου, που φανταζόμουν μέχρι πριν από μία εβδομάδα ότι θα το περνούσα διαφορετικά, κάνοντας σχέδια για εκδρομές και διασκεδάσεις. Αλλά φευ τα σχέδια καταστρέφονται. Και αντί να είμαι λυπημένη, πληγωμένη, πελαγωμένη, όπως κάθε νορμάλ άνθρωπος δηλαδή, εγώ πετάω από τη χαρά μου. Τι σημαίνει αυτό; Πρώτον ότι κατά βάθος δεν ήθελα να πάω πουθενά. Δεύτερον ότι κατά βάθος δε μου άρεσε πια και τόσο η παρέα. Και τρίτον, και αυτό είναι επιφανειακό αφού όλοι έχουμε τις ρηχές μας πλευρές, ότι έτσι κι αλλιώς ο καιρός είναι χάλια. Οπότε σκέφτομαι από πόσα πολλά γλίτωσα και …πετάω από τη χαρά μου!

Και αυτό είναι από μόνο του εξαιρετικά σημαντικό. Και πιθανότατα νομοτελειακά έτσι έπρεπε να συμβεί. Εξάλλου πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος μέσα σ’ ένα μόλις μήνα; Μην τρελαθούμε! Αν δεν υπάρξει έστω και μια αχτίδα φωτός κάπου, κάτι να σε κάνει να αναθαρρήσεις, να ελπίσεις για τα καλύτερα, η βουτιά στη μελαγχολία μπορεί να αποδειχτεί και μοιραία και δύσκολα αναστρέψιμη.

Και η ζωή είναι μικρή. Πολύ μικρή. Και δεν μας περιμένει να το σκεφτούμε, και να το ξανασκεφτούμε και να το ματαξανασκεφτούμε! Μπορεί να ακούγεται κλισέ και όντως να είναι. Αλλά γι’ αυτό λέγονται και κλισέ. Γιατί είναι τσεκαρισμένα απ’ όλες τις πλευρές.

Καλή μου εβδομάδα!