Τετάρτη, Μαρτίου 19, 2008
Πρέπει να λυθεί ο γρίφος...

Διανύουμε αισίως την 79η νύχτα του 2008, τη νύχτα που μετά από δύο και δεκαετίες μού «πεσε» το φλουρί. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να ξεκαθαρίσω το τοπίο και να προσμετρήσω το θρυλικό αυτό γεγονός στα συν ή στα πλην…

Ένα γερό τρακάρισμα την ημέρα της Πρωτοχρονιάς παραλίγο να με κάνει προληπτική – οκ, παραδέχομαι ότι έφτυσα στον κόρφο μου αλλά αυτό δε νομίζω ότι με κάνει κάτι περισσότερο από «παραλίγο»… Το γερό τρακάρισμα λοιπόν–στο οποίο παρεμπιπτόντως δεν είχα φυσική συμμετοχή, δηλ. ούτε οδηγούσα ούτε επέβαινα- είχε καταλυτική επίδραση στη ζωή μου αφού από εκείνη τη στιγμή και μέχρι σήμερα όλα είναι ή καυτά ή παγωμένα. Αποφεύγω συνειδητά τη χρήση του τετριμμένου «κρύο-ζεστό» γιατί δεν πιστεύω ότι μπορεί να εκφράσει την παράλογη πραγματικότητα που ζω. Αλλά ακόμα και να μπορούσε προτιμώ να ζήσω το «δράμα» μου με όλη τη μεγαλοπρέπεια που του αξίζει ακόμη και κινδυνεύοντας να ακουστώ υπερβολική...

Δεν έχω σκοπό να απαριθμήσω ούτε όλα τα τυχερά μου αλλά ούτε και τις ατυχίες μου. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι ενώ για τα τυχερά μου αξίζω όλα τα εύσημα καθώς τίποτα δεν ήταν τυχαίο ενώ ενήργησα αστραπιαία -με περισσή σύνεση παρ’ όλ’ αυτά- αποδοτικά και ψύχραιμα τις ατυχίες μου –για τις οποίες οφείλω να πω, μολονότι χαλάω όλο το σασπένς, αυτή τη φορά αξίζω όλες τις μούντζες- δεν τις προκάλεσα, τουλάχιστον στην αρχή. Αλλά εδώ ακριβώς, στην αρχή είναι που χάθηκε και το παιχνίδι. Ένα παιχνίδι σαν το ντόμινο που παίζαμε πιτσιρίκια. 167 ώρες για να στήσουμε τα πλακάκια και μετά ένα «κλικ» και γκρεμίζονταν όλα με τη σειρά τους, συμμετρικά και άρτια σα στρατιωτάκια.

Λες και μεταλλασσόμουν, έπαυα να είμαι εγώ, κι ενεργούσε αντ’ εμού ένα πλάσμα φοβισμένο, συγκρατημένο, χωρίς χαρακτήρα και προσωπικότητα ή έστω χωρίς το δικό μου χαρακτήρα και τη δική μου προσωπικότητα. Κοινώς και λαϊκά μια ΚΟΤΑ…!

Τίποτα δεν έγινε εν αγνοία μου… Καταλάβαινα και εξακολουθώ να καταλαβαίνω και την παραμικρή λεπτομέρεια… Σιχτιρίζω τον εαυτό μου κάθε στιγμή αλλά ταυτόχρονα παραμυθιάζομαι ότι είναι για λίγο, μέχρι να περάσει η μπόρα, έτσι πρέπει να γίνει τώρα αλλιώς θα γίνει σεισμός και καταποντισμός… Αλλά αυτό το τώρα έχει μετατραπεί σε απανωτά, συνεχόμενα και πολλαπλά ΤΩΡΑ… Κάθε καινούργια μέρα είναι κι ένα καινούργιο ΤΩΡΑ που με κάνει να περπατώ «σα γάτα πάνω σε σπασμένα γυαλιά»..

Και την ίδια ώρα ΕΓΩ γίνομαι μια ΑΛΛΗ… Κάτι αλλόκοτο και παράξενο… Ναι κάτι μεταξύ κότας και γάτας… Αλλά χωρίς την ανεμελιά της πρώτης και χωρίς την σβελτάδα της δεύτερης…

Τις στιγμές της αυτοκριτικής αναρωτιέμαι γιατί δεν αφήνω τα πράγματα να εξελιχθούν σε «σεισμό και καταποντισμό»; Τι φοβάμαι, τι με σταματά; Δε θέλω απαντήσεις γιατί οι ερωτήσεις είναι ρητορικές… Στην τελική γνωρίζω πολύ καλά…

Απομένουν μόλις 287 μερόνυχτα για να λύσω το γρίφο του φλουριού… Ευχή ή κατάρα;

Υ.Γ. Οι άνθρωποι που μας αγαπούν και μας νοιάζονται δεν μπορούν να μας ματιάσουν… Δεν μπορούν να μας κάνουν κακό… Καλύτερα να κοιτάμε πρώτα μέσα μας, να σιγουρευόμαστε ότι δεν είναι δικό μας το φταίξιμο… Αλλιώς διαπράττουμε αμαρτία… ΑΚΟΥΣ; ΑΜΑΡΤΙΑ…!

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 12:22 π.μ. | Permalink | 2 Σχολίασαν
Layout design by Pannasmontata