Τρίτη, Ιουλίου 22, 2008
Είναι νύχτα κι ακούω μόνο τα κύματα...

Κάθομαι σε μια μισοφωτισμένη βεράντα, ακούω τα κύματα και προσπαθώ μέσα στο σκοτάδι να τα διακρίνω καθώς σκάνε στην παραλία… Η ώρα πλησιάζει 11.30 αλλά το φεγγάρι δεν έχει ακόμη φανερωθεί από τους λόφους που βρίσκονται πίσω μου… Μπροστά μου βρίσκεται μονάχα το Ιόνιο…

Από χτες βρίσκομαι στην υπέροχη μυστική παραλία μου… μαζεύω ήλιο, μυρωδιές και αλμύρα… Η μόνη μου έννοια μόλις ανοίξω τα μάτια μου το πρωί είναι πόσο γρήγορα θα διασχίσω τα ελάχιστα μέτρα που με χωρίζουν από τη θάλασσα, από την οποία πλέον φεύγω μετά τις 10 το βράδυ, όταν αρχίζω να κρυώνω - πρέπει αύριο να θυμηθώ να πάρω μαζί μου ένα μπλουζάκι… φέτος στις καταπληκτικές ομπρέλες που αράζουμε έχουν τοποθετήσει λάμπες, οπότε μπορώ να διαβάσω ακόμη κι όταν χαθεί εντελώς το φως το ήλιου…

Μια από τις επόμενες βραδιές θα κατέβω και για νυχτερινό μπάνιο… περιμένω απλά να ησυχάσει η θάλασσα γιατί και χτες και σήμερα σήκωσε κύμα μετά το ηλιοβασίλεμα, το οποίο είναι από μόνο του μια μικρή τελετουργία..

Αλλάζω πάντα θέση, πάω κάπου απόμερα και γυρίζω την ξαπλώστρα καταπάνω του… ποτέ δε με έχει απογοητεύσει…

Περίμενα αυτή τη βδομάδα πως και πως… Πάντα ηρεμώ εδώ, αποφορτίζομαι απ’ όλα τα αρνητικά και επιστρέφω με νέες δυνάμεις… Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν εξαιρετικά φορτισμένο και γεμάτο… Είχαμε χαρές στην οικογένεια… Πάντρεψα ένα πρώτο μου ξάδελφο και βάφτισα το γιο του… Καθαρά οικογενειακή υπόθεση δηλαδή… Είχαμε γλέντια από την Πέμπτη που έφτασα στο χωριό και ενώ ποτέ δεν έχω παράπονο από τις περιποιήσεις τους αυτή τη φορά ως κουμπάρα και νονά είχα την τιμητική μου… Κι όταν λέω γλέντι εννοώ ηπειρώτικο παραδοσιακό, που είναι από μόνο του μια εμπειρία μοναδική…

Αλλά για λόγους που δεν είχαν άμεση σχέση με τα συμβάντα δεν μπόρεσα να απολαύσω 100% τις στιγμές που ζούσα…!

Γι’ αυτό χαίρομαι διπλά που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή εδώ και μπορώ να ηρεμήσω και να σκεφτώ…

Υ.Γ. 1: Τελικά ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Μπορείς να συναντήσεις παλιούς γνωστούς ακόμα και σε μια τεράστια παραλία. Πόσες πιθανότητες έχεις να κάτσεις σε διπλανή ομπρέλα με κάποιον γνωστό, σε μια αμμουδιά με μήκος τουλάχιστον 2 χιλιομέτρων;

Υ.Γ. 2: Γράφω αλλά δεν είμαι καν σίγουρη ότι θα μπορέσω και να τα ανεβάσω… Έχω μαζί μου το laptop μου αλλά και την πολυδιαφημισμένη σύνδεση της Cosmote on the go – δώρο του μαστρο-ξάδελφου, για να με δελεάσει και να δουλέψω λιγάκι… Χθες το βράδυ κατάφερα να συνδεθώ για κανένα τέταρτο αλλά σήμερα -και το πρωί και το μεσημέρι- είχε μουλαρώσει και δε συνδεόταν με τίποτα… Ακούς μάστορα; ;-)

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 10:42 μ.μ. | Permalink |


1 Σχολίασαν:


  • At 24 Ιουλίου 2008 στις 11:56 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Εύχομαι να συνεχίσεις να περνάς υπέροχα στη μυστική σου παραλία. Μια τέτοια χρειαζόμαστε όλοι

     
Layout design by Pannasmontata