Πέμπτη, Ιουνίου 29, 2006
Η αλεπού στο παζάρι...

Δε θυμάμαι να έχω ξαναβρεθεί σε γενική –και καλά τώρα- συνέλευση εργαζομένων. Ως ενδιαφερόμενη εννοώ. Με δικαίωμα λόγου και δικαίωμα να τα πάρω άσχημα με τους πάτρωνες. Ω ναι, υπάρχουν ακόμα. Πως τώρα εγώ νόμιζα ότι είχαν εξαφανιστεί όπως όλα τα άλλα είδη της παλαιολιθικής εποχής παραμένει προς το παρόν άγνωστο. Τουλάχιστον σε μένα. Ξεχωρίζουν από την αρχή. Από τις αγριεμένες τους φάτσες. Από τα σφιγμένα τους χαρακτηριστικά. Που φανερώνουν ότι περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να εφορμήσουν. Ποια είναι αυτή η κατάλληλη στιγμή; Α, δεν έχει σημασία. Η οποιαδήποτε στιγμή. Δε πα να μιλά άλλος συνάδελφος, αυτός θα διακόψει με φωνή στεντόρεια και θα απαιτήσει να πάρει τον λόγο. Άσε εκείνο το άλλο, το σπαρταριστό… Να μην αφήνει ούτε καν τον συντονιστή ή έστω προεδρεύοντα της συνέλευσης να ολοκληρώσει. Όχι αυτός ξέρει καλύτερα ακόμα και τι θέλει να πει ο άλλος: «Άσε με συνάδελφε να σε βοηθήσω στο συλλογισμό σου». Καταχάρηκα με την απάντηση: «Δεν χρειάζομαι βοήθεια συνάδελφε. Μπορώ και μόνος μου».

Α μα αυτά τα τσιτάτα; Μα λέγονται ακόμα αυτά; Φαίνεται ότι λέγονται. Εξάλλου οι ίδιοι μαγεύονται ακούγοντας τον εαυτό τους να τα λέει. Ξεκινούν να μιλάνε και ξεχνάνε να σταματήσουν. Και επί της ουσίας τίποτα βέβαια. Πρόκειται για έναν χείμαρρο που θα μπορούσε να εκφωνηθεί σε οποιαδήποτε άλλη συνέλευση, οποιασδήποτε άλλης κατηγορίας εργαζομένων, οποιωνδήποτε αιτημάτων. Και φυσικά η κατάληξη είναι πάντα μία και μοναδική… Όσες φορές κι αν πάρουν το λόγο: «Σύγκρουση και ρήξη».

Ώπα ρε «συνάδελφε». Εδώ είμαστε για να συζητήσουμε, να πούμε τις απόψεις μας και να βρούμε λύσεις. Και να προχωρήσουμε σε κινητοποιήσεις, δε λέω. Μέσα, κι από τους πρώτους. Αλλά «σύγκρουση και ρήξη»; Και να το ακούω αυτό από σένα; Που ξέρω ότι το έχεις ψωμοτύρι; Οποιοδήποτε κι αν είναι το θέμα; Από την κατάληψη των Πανεπιστημίων μέχρι την τιμή στα αγγουράκια και τα κολοκυθάκια στις 10 το πρωί στη λαϊκή; Πήγαινε στις 2 να τα πάρεις τσάμπα!

Ε, όχι! Δε μασάω. Βαρέθηκα να σε ακούω. Βαρέθηκα να σε βλέπω. Με ταλαιπωρείς. Εμένα, την αισθητική μου και την ακοή μου. Φαντάζομαι ότι ο συγκεκριμένος τύπος θα θελήσει να μπει και στην επιτροπή αγώνα. Ε ρε γέλια. Αυτός ο τύπος θα πάει να συνδιαλεχθεί; Με τι επιχειρήματα; Με «σύγκρουση και ρήξη»;

Αφού φωνάζεις από μακριά «συνάδελφε» ότι ο βασικός σου σκοπός είναι διαφορετικός. Η «σύγκρουση και ρήξη». Για οποιονδήποτε λόγο και οποιαδήποτε στιγμή. Εγώ αυτό ακούω και δεν αλλάζω γνώμη.

Και μια και άρχισα κρίμα είναι να τον αφήσω στη μέση. Για το συλλογισμό μου μιλάω. Προχωράω.

Αφήνω λοιπόν στην άκρη εσένα τον συνδικαλιστή που απέτυχες να εκλεγείς και έρχομαι σ’ αυτόν που τα κατάφερε. Τι κατάφερε; Να γίνεται ρόμπα. Πως; Πανεύκολα.

Έρχεται το προεδρείο με ομόφωνη πρόταση και απόφαση. Ομόφωνη ακούμε εμείς και σκιαζόμαστε λιγάκι. Βρε μπας και περάσαμε στη Ζώνη του Λυκόφωτος; Μπααααα! Βιαστήκαμε να χαρούμε.

Μόλις κάποιος από τους από κάτω τσινάει με την απόφαση, την ομόφωνη εξηγούμαστε, και ζητάει κάτι πιο «με σύγκρουση και ρήξη» πετάγονται οι γνωστοί 2-3 από το δ.σ και κακαρίζουν. «Κι εμείς αυτό λέγαμε - πριν μας βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό και μας απειλήσουν με τη ζωή μας αν δεν συμφωνούσαμε με την πλειοψηφία»!

Και υπερθεματίζουν ότι αυτά πρέπει να τα μάθει η συνέλευση. Όχι ρε αρχισυνδικαλιστή. Δε με ενδιαφέρει να το μάθω. Αλλά αν επιμένεις πες μου τουλάχιστον και γιατί άλλαξες γνώμη. Γιατί αν ισχύει εκείνο με το μαχαίρι, το λαιμό και τη ζωή σου, πάσο. Αν όχι ντροπή σου. Είσαι κότα.



Μα καλά κανένας δε σέβεται τον εαυτό του; Γιατί τους άλλους, τους ταλαίπωρους, που τους ακούν από κάτω δεν το συζητάμε καν…

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 1:59 π.μ. | Permalink | 0 Σχολίασαν
Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006
Ουδέν κρυπτόν...!

Και ξαφνικά αισθάνθηκα ένα άγχος να με κατακλύζει. Κρύος ιδρώτας κατρακυλούσε ήδη από το μέτωπο και το λαιμό μου. Η αγωνία μου είχε αποκτήσει σώμα και φωνή. Με καταδιώκει. Με ψάχνει. Απαιτεί. Χριστέ μου, πως έμπλεξα πάλι έτσι; Όχι, όχι! Δεν έκανα τίποτα κακό. Δίνω το λόγο μου. Και είναι ιερός. Ορκίζομαι στα 12 ευαγγέλια – λέμε τώρα!


Πως με ανακάλυψε; Που με βρήκε; Πίστευα, ήμουν σίγουρη ότι δεν είχα αφήσει ίχνη. Οπουδήποτε έμπαινα, έμπαινα σιωπηλή σαν να ήταν ιερό άβατο. Δεν μιλούσα –όσο κι αν αυτό μου στοίχισε αρκετές άσπρες τρίχες- δε φιλούσα, δεν ειδοποιούσα και κυρίως δεν προκαλούσα – εκεί να δεις άσπρες τρίχες!

Αλλά αυτός με βρήκε. Με ανακάλυψε στο βαθύ, σκοτεινό και ταπεινό λαγούμι, όπου είχα χωθεί σαν τρομαγμένος λαγός, που είχε θαμπωθεί μπροστά στα εκμαυλιστικά φώτα της δημοσιότητας, της δημοσίευσης και της αναγνώρισης (σ.σ. καλά μιλάμε για μεγάλη ψωνάρα) και με έσυρε βίαια προς την επιφάνεια. Απαιτούσε να φανερωθώ. Να συστηθώ και να εκπληρώσω τις υποσχέσεις - υποχρεώσεις μου. Το είχε πάρει προσωπικά.

Μόλις έριξα όμως μια ματιά σ’ αυτές τις υποσχέσεις κατάλαβα ότι το παλικάρι είχε δίκιο. «Τι μας τσαμπουνάς κυρά μου για ΄΄ρηχές και διεστραμμένες πλευρές΄΄ και μετά εξαφανίζεσαι;».

Μα εγώ καλέ μου άνθρωπε ένα τεστάκι έκανα. Ούτε κατάλαβα πότε βγήκαν οι σκέψεις αυτές από το μυαλό μου. Πόσο μάλλον από το πληκτρολόγιο μου. Που να φανταστώ η καημένη ότι πριν προλάβω να σκεφτώ κάτι έξυπνο, τσαχπίνικο, αστείο και ελκυστικό προκειμένου κάνω εντυπωσιακή είσοδο στον κόσμο των bloggers –και κυρίως προτού προλάβω να σβήσω τις γλυκανάλατες κοτσάνες που είχα ήδη γράψει- κάποιος θα με «ανακάλυπτε»;

Άκου «ρηχές και διεστραμμένες πλευρές»; Που πας κυρά μου ξυπόλητη; Έτσι είναι οι «ρηχές και διεστραμμένες πλευρές»; Ρε ουστ! (ουπς! αυτό δεν το είπε το παλικάρι, και οφείλω να το ευχαριστήσω θερμά γι’ αυτό. Υπήρξε διακριτικός και έμμεσα ενθαρρυντικός).

Αλλά να μην επαναληφθεί! ΟΚ; Δε αντέχω άλλες διορίες και άλλους όρους.

Υ.Γ. Άσε που βαριέμαι αφόρητα. Διασκεδάζω αφάνταστα περισσότερο να διαβάζω τα blogs των άλλων. Το ξαναείπα έτσι; Υπάρχουν απίστευτα διαμάντια εδώ μέσα. Τόσα και τόσο που δεν υπήρχε καμία περίπτωση να το πιστέψω αν δεν το έβλεπα με τα υπέροχα, εκφραστικότατα, καταπράσινα μάτια μου! Καμιά 20αριά τουλάχιστον τις θέλω για κολλητές μου και τουλάχιστον 15 για γκόμενους!:-p

Υ.Γ 2: Εξάλλου που να προλάβω. Μέσα σε λίγες μέρες τα 20 blogs έγιναν 75…!!!!!!!!!! :-s

Υ.Γ 3: Έκτορα σ’ ευχαριστώ τόσο για το καλωσόρισμα όσο και για το ποδαρικό. Έστω κι αν με αιφνιδίασες!

Τέσσερις και σήμερα… (Άσχετο αλλά…)

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 5:05 μ.μ. | Permalink | 0 Σχολίασαν
Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006
Φτου ξελευτερία...

Το blog το σκεφτόμουν αρκετό καιρό πριν το φτιάξω. Είχα κάνει άλλη μία, αποτυχημένη όμως, απόπειρα το Νοέμβριο. Και βρισκόταν σταθερά στο μυαλό μου τους τελευταία 2-3 μήνες. Μάλιστα είχα καταντήσει φανατική blogοαναγνώστρια. Έχω «καρφιτσώσει» στα favorite τα πιο ενδιαφέροντα που κατάφερα να εντοπίσω και μέσω links κατάφερα να φτιάξω μια λίστα από περίπου 20 blogs που με ενημερώνουν και με καταδιασκεδάζουν. Υπάρχει απίστευτο ταλέντο που μπροστά του ωχριούν τόσο οι «επίσημοι» χρονογράφοι όσο και οι επιφυλλιδιστές των εφημερίδων. Φρέσκο χιούμορ, θρασύ και ανατρεπτικό, φρέσκιες ιδέες και πολύπλευρη ενημέρωση. Προσωπικά post πραγματικές καταθέσεις ψυχής.



Αποφάσισα να ξεκινήσω επιτέλους το blog μη γνωρίζοντας καλά-καλά με τι ακριβώς θα ασχολούμουν. Η μαύρη αλήθεια είναι ότι ο τελευταίος 1,5 μήνας ήταν το κάτι άλλο. Μία από τις πιο νοσηρές εποχές στη μέχρι τώρα ζωή μου. Φύσει αισιόδοξη όμως αρνιόμουν να βουλιάξω στη μιζέρια και στη κακομοιριά. Αναρωτιόμουν μόνο ενδόμυχα -αλλά και φωναχτά όταν έβρισκα ευήκοα ώτα- πότε θα μου συμβεί κάτι καλό που θα σπάσει τη μαυρίλα.

Και μου συνέβη. Ήρθε με τη μορφή του γλυκού μου Λονδρέζου. Πάντα κάτι συμβαίνει, πάντα κάτι μου τυχαίνει και ξαναχαμογελώ.

Χαίρομαι λοιπόν διπλά. Και για μένα και για το blogάκι μου, το οποίο θα ξεκινούσε μέσα στη σκοτεινιά. Κάτι που ουδόλως με αντιπροσωπεύει. Είπαμε φύσει αισιόδοξη!

Τώρα πια έγινε η αρχή. Μένει να δούμε και με τι θα ασχοληθούμε. Αν και ίσως για πρώτη φορά διαλέξω την «κουρτίνα 3». Στην τύχη. Ελεύθερο θέμα. Μετά από 15 χρόνια και χιλιάδες λέξεις το να γράφω ότι γουστάρω και ουχί κατά παραγγελία μου φαίνεται τόσο ηδονικό που καταντά …πρόστυχο.

Ίσως να έφτασε ο καιρός να δείξω και γραπτώς τη ρηχή, τη διεστραμμένη μου πλευρά. Εξάλλου εδώ δεν έχω ούτε dead line, ούτε όριο λέξεων, ούτε κάποιο καραγκιόζη πάνω από το κεφάλι μου να ελέγχει και το κόμμα.

Επιτέλους ελεύθερη…

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 3:29 μ.μ. | Permalink | 1 Σχολίασαν
Κυριακή, Ιουνίου 11, 2006
Όνειρο...!

Να ξυπνάω Κυριακή μεσημέρι και να με παίρνει το απόγευμα μ’ έναν παγωμένο καφέ μπροστά μου… Όνειρο! Και ειδικά όταν αυτή η συγκεκριμένη Κυριακή είναι το μέσο ενός τριημέρου, που φανταζόμουν μέχρι πριν από μία εβδομάδα ότι θα το περνούσα διαφορετικά, κάνοντας σχέδια για εκδρομές και διασκεδάσεις. Αλλά φευ τα σχέδια καταστρέφονται. Και αντί να είμαι λυπημένη, πληγωμένη, πελαγωμένη, όπως κάθε νορμάλ άνθρωπος δηλαδή, εγώ πετάω από τη χαρά μου. Τι σημαίνει αυτό; Πρώτον ότι κατά βάθος δεν ήθελα να πάω πουθενά. Δεύτερον ότι κατά βάθος δε μου άρεσε πια και τόσο η παρέα. Και τρίτον, και αυτό είναι επιφανειακό αφού όλοι έχουμε τις ρηχές μας πλευρές, ότι έτσι κι αλλιώς ο καιρός είναι χάλια. Οπότε σκέφτομαι από πόσα πολλά γλίτωσα και …πετάω από τη χαρά μου!

Και αυτό είναι από μόνο του εξαιρετικά σημαντικό. Και πιθανότατα νομοτελειακά έτσι έπρεπε να συμβεί. Εξάλλου πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος μέσα σ’ ένα μόλις μήνα; Μην τρελαθούμε! Αν δεν υπάρξει έστω και μια αχτίδα φωτός κάπου, κάτι να σε κάνει να αναθαρρήσεις, να ελπίσεις για τα καλύτερα, η βουτιά στη μελαγχολία μπορεί να αποδειχτεί και μοιραία και δύσκολα αναστρέψιμη.

Και η ζωή είναι μικρή. Πολύ μικρή. Και δεν μας περιμένει να το σκεφτούμε, και να το ξανασκεφτούμε και να το ματαξανασκεφτούμε! Μπορεί να ακούγεται κλισέ και όντως να είναι. Αλλά γι’ αυτό λέγονται και κλισέ. Γιατί είναι τσεκαρισμένα απ’ όλες τις πλευρές.

Καλή μου εβδομάδα!

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 4:15 μ.μ. | Permalink | 0 Σχολίασαν
Layout design by Pannasmontata