Δε θυμάμαι να έχω ξαναβρεθεί σε γενική –και καλά τώρα- συνέλευση εργαζομένων. Ως ενδιαφερόμενη εννοώ. Με δικαίωμα λόγου και δικαίωμα να τα πάρω άσχημα με τους πάτρωνες. Ω ναι, υπάρχουν ακόμα. Πως τώρα εγώ νόμιζα ότι είχαν εξαφανιστεί όπως όλα τα άλλα είδη της παλαιολιθικής εποχής παραμένει προς το παρόν άγνωστο. Τουλάχιστον σε μένα. Ξεχωρίζουν από την αρχή. Από τις αγριεμένες τους φάτσες. Από τα σφιγμένα τους χαρακτηριστικά. Που φανερώνουν ότι περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να εφορμήσουν. Ποια είναι αυτή η κατάλληλη στιγμή; Α, δεν έχει σημασία. Η οποιαδήποτε στιγμή. Δε πα να μιλά άλλος συνάδελφος, αυτός θα διακόψει με φωνή στεντόρεια και θα απαιτήσει να πάρει τον λόγο. Άσε εκείνο το άλλο, το σπαρταριστό… Να μην αφήνει ούτε καν τον συντονιστή ή έστω προεδρεύοντα της συνέλευσης να ολοκληρώσει. Όχι αυτός ξέρει καλύτερα ακόμα και τι θέλει να πει ο άλλος: «Άσε με συνάδελφε να σε βοηθήσω στο συλλογισμό σου». Καταχάρηκα με την απάντηση: «Δεν χρειάζομαι βοήθεια συνάδελφε. Μπορώ και μόνος μου».

Α μα αυτά τα τσιτάτα; Μα λέγονται ακόμα αυτά; Φαίνεται ότι λέγονται. Εξάλλου οι ίδιοι μαγεύονται ακούγοντας τον εαυτό τους να τα λέει. Ξεκινούν να μιλάνε και ξεχνάνε να σταματήσουν. Και επί της ουσίας τίποτα βέβαια. Πρόκειται για έναν χείμαρρο που θα μπορούσε να εκφωνηθεί σε οποιαδήποτε άλλη συνέλευση, οποιασδήποτε άλλης κατηγορίας εργαζομένων, οποιωνδήποτε αιτημάτων. Και φυσικά η κατάληξη είναι πάντα μία και μοναδική… Όσες φορές κι αν πάρουν το λόγο: «Σύγκρουση και ρήξη».

Ώπα ρε «συνάδελφε». Εδώ είμαστε για να συζητήσουμε, να πούμε τις απόψεις μας και να βρούμε λύσεις. Και να προχωρήσουμε σε κινητοποιήσεις, δε λέω. Μέσα, κι από τους πρώτους. Αλλά «σύγκρουση και ρήξη»; Και να το ακούω αυτό από σένα; Που ξέρω ότι το έχεις ψωμοτύρι; Οποιοδήποτε κι αν είναι το θέμα; Από την κατάληψη των Πανεπιστημίων μέχρι την τιμή στα αγγουράκια και τα κολοκυθάκια στις 10 το πρωί στη λαϊκή; Πήγαινε στις 2 να τα πάρεις τσάμπα!

Ε, όχι! Δε μασάω. Βαρέθηκα να σε ακούω. Βαρέθηκα να σε βλέπω. Με ταλαιπωρείς. Εμένα, την αισθητική μου και την ακοή μου. Φαντάζομαι ότι ο συγκεκριμένος τύπος θα θελήσει να μπει και στην επιτροπή αγώνα. Ε ρε γέλια. Αυτός ο τύπος θα πάει να συνδιαλεχθεί; Με τι επιχειρήματα; Με «σύγκρουση και ρήξη»;

Αφού φωνάζεις από μακριά «συνάδελφε» ότι ο βασικός σου σκοπός είναι διαφορετικός. Η «σύγκρουση και ρήξη». Για οποιονδήποτε λόγο και οποιαδήποτε στιγμή. Εγώ αυτό ακούω και δεν αλλάζω γνώμη.

Και μια και άρχισα κρίμα είναι να τον αφήσω στη μέση. Για το συλλογισμό μου μιλάω. Προχωράω.

Αφήνω λοιπόν στην άκρη εσένα τον συνδικαλιστή που απέτυχες να εκλεγείς και έρχομαι σ’ αυτόν που τα κατάφερε. Τι κατάφερε; Να γίνεται ρόμπα. Πως; Πανεύκολα.

Έρχεται το προεδρείο με ομόφωνη πρόταση και απόφαση. Ομόφωνη ακούμε εμείς και σκιαζόμαστε λιγάκι. Βρε μπας και περάσαμε στη Ζώνη του Λυκόφωτος; Μπααααα! Βιαστήκαμε να χαρούμε.

Μόλις κάποιος από τους από κάτω τσινάει με την απόφαση, την ομόφωνη εξηγούμαστε, και ζητάει κάτι πιο «με σύγκρουση και ρήξη» πετάγονται οι γνωστοί 2-3 από το δ.σ και κακαρίζουν. «Κι εμείς αυτό λέγαμε - πριν μας βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό και μας απειλήσουν με τη ζωή μας αν δεν συμφωνούσαμε με την πλειοψηφία»!

Και υπερθεματίζουν ότι αυτά πρέπει να τα μάθει η συνέλευση. Όχι ρε αρχισυνδικαλιστή. Δε με ενδιαφέρει να το μάθω. Αλλά αν επιμένεις πες μου τουλάχιστον και γιατί άλλαξες γνώμη. Γιατί αν ισχύει εκείνο με το μαχαίρι, το λαιμό και τη ζωή σου, πάσο. Αν όχι ντροπή σου. Είσαι κότα.



Μα καλά κανένας δε σέβεται τον εαυτό του; Γιατί τους άλλους, τους ταλαίπωρους, που τους ακούν από κάτω δεν το συζητάμε καν…