Και ξαφνικά αισθάνθηκα ένα άγχος να με κατακλύζει. Κρύος ιδρώτας κατρακυλούσε ήδη από το μέτωπο και το λαιμό μου. Η αγωνία μου είχε αποκτήσει σώμα και φωνή. Με καταδιώκει. Με ψάχνει. Απαιτεί. Χριστέ μου, πως έμπλεξα πάλι έτσι; Όχι, όχι! Δεν έκανα τίποτα κακό. Δίνω το λόγο μου. Και είναι ιερός. Ορκίζομαι στα 12 ευαγγέλια – λέμε τώρα!
Πως με ανακάλυψε; Που με βρήκε; Πίστευα, ήμουν σίγουρη ότι δεν είχα αφήσει ίχνη. Οπουδήποτε έμπαινα, έμπαινα σιωπηλή σαν να ήταν ιερό άβατο. Δεν μιλούσα –όσο κι αν αυτό μου στοίχισε αρκετές άσπρες τρίχες- δε φιλούσα, δεν ειδοποιούσα και κυρίως δεν προκαλούσα – εκεί να δεις άσπρες τρίχες!
Αλλά αυτός με βρήκε. Με ανακάλυψε στο βαθύ, σκοτεινό και ταπεινό λαγούμι, όπου είχα χωθεί σαν τρομαγμένος λαγός, που είχε θαμπωθεί μπροστά στα εκμαυλιστικά φώτα της δημοσιότητας, της δημοσίευσης και της αναγνώρισης (σ.σ. καλά μιλάμε για μεγάλη ψωνάρα) και με έσυρε βίαια προς την επιφάνεια. Απαιτούσε να φανερωθώ. Να συστηθώ και να εκπληρώσω τις υποσχέσεις - υποχρεώσεις μου. Το είχε πάρει προσωπικά.
Μόλις έριξα όμως μια ματιά σ’ αυτές τις υποσχέσεις κατάλαβα ότι το παλικάρι είχε δίκιο. «Τι μας τσαμπουνάς κυρά μου για ΄΄ρηχές και διεστραμμένες πλευρές΄΄ και μετά εξαφανίζεσαι;».
Μα εγώ καλέ μου άνθρωπε ένα τεστάκι έκανα. Ούτε κατάλαβα πότε βγήκαν οι σκέψεις αυτές από το μυαλό μου. Πόσο μάλλον από το πληκτρολόγιο μου. Που να φανταστώ η καημένη ότι πριν προλάβω να σκεφτώ κάτι έξυπνο, τσαχπίνικο, αστείο και ελκυστικό προκειμένου κάνω εντυπωσιακή είσοδο στον κόσμο των bloggers –και κυρίως προτού προλάβω να σβήσω τις γλυκανάλατες κοτσάνες που είχα ήδη γράψει- κάποιος θα με «ανακάλυπτε»;
Άκου «ρηχές και διεστραμμένες πλευρές»; Που πας κυρά μου ξυπόλητη; Έτσι είναι οι «ρηχές και διεστραμμένες πλευρές»; Ρε ουστ! (ουπς! αυτό δεν το είπε το παλικάρι, και οφείλω να το ευχαριστήσω θερμά γι’ αυτό. Υπήρξε διακριτικός και έμμεσα ενθαρρυντικός).
Αλλά να μην επαναληφθεί! ΟΚ; Δε αντέχω άλλες διορίες και άλλους όρους.
Υ.Γ. Άσε που βαριέμαι αφόρητα. Διασκεδάζω αφάνταστα περισσότερο να διαβάζω τα blogs των άλλων. Το ξαναείπα έτσι; Υπάρχουν απίστευτα διαμάντια εδώ μέσα. Τόσα και τόσο που δεν υπήρχε καμία περίπτωση να το πιστέψω αν δεν το έβλεπα με τα υπέροχα, εκφραστικότατα, καταπράσινα μάτια μου! Καμιά 20αριά τουλάχιστον τις θέλω για κολλητές μου και τουλάχιστον 15 για γκόμενους!:-p
Υ.Γ 2: Εξάλλου που να προλάβω. Μέσα σε λίγες μέρες τα 20 blogs έγιναν 75…!!!!!!!!!! :-s
Υ.Γ 3: Έκτορα σ’ ευχαριστώ τόσο για το καλωσόρισμα όσο και για το ποδαρικό. Έστω κι αν με αιφνιδίασες!
Τέσσερις και σήμερα… (Άσχετο αλλά…)
