Πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή - αυτή η ίδια η ζωή που κάνει κύκλους. Και να ‘μαι εγώ εδώ, για μία ακόμη φορά, να μιλάω με κλισέ και για κλισέ και να αντιλαμβάνομαι τη ματαιότητα της ανθρώπινης φύσης! Που είναι και καλή και κακή, και όμορφη κι άσχημη, και αληθινή και ψεύτικη…

Για μία ακόμη φορά λοιπόν αλλού θα έπρεπε να είμαι κι άλλού είμαι… αλλά δε θα συγχυστώ γιατί στο τέλος - τέλος δε μου βγαίνει πάντα σε καλό; Καταλήγω μ’ ένα μαγικό τρόπο στο σωστό τόπο και πάντα στο σωστό χρόνο…

Όχι ότι δεν είχα στενοχωρηθεί βέβαια στην αρχή. Καλό το επίπεδο αλλά και η αλήθεια – αλήθεια… Αυτό όμως δεν μπορεί να αναιρέσει την κατάληξη.

Όταν περνάει το πρώτο –ας το πούμε- σοκ αρχίζεις και το φιλοσοφείς… τα βάζεις όλα κάτω, ένα – ένα, και αρχίζεις να σκέφτεσαι πότε άρχισε να στραβώνει το κλήμα… Ε, από κει και μετά δεν είναι δύσκολο να φτάσεις και στο πότε ξεκίνησε να το μασουλάει ο γάιδαρος…

Για λίγο μπορεί να κατηγορείς τον εαυτό σου που ήσουν τυφλός, κουφός μέχρι και χαζός… «μα πως μπόρεσα να καταπιώ αμάσητες τόσες αρλούμπες;»… το αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει… τις κατάπιες. Από κει και πέρα είναι πλέον στο χέρι σου και στο μυαλό σου πως θα το διαχειριστείς… Θα σε πάρει από κάτω ή θα το διασκεδάσεις;

Εγώ αποφάσισα να το διασκεδάσω… και μου βγήκε σε καλό…!

Βρίσκομαι σε ολιγοήμερες διακοπές στα βάθη της ελληνικής επαρχίας. Ανάμεσα σε ανθρώπους που μ’ αγαπούν και τους αγαπώ…

Δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνει κάποιος εδώ, εκτός από το να κατεβαίνει στην παραλία, να απολαμβάνει το νυχτερινό ουρανό και να διώχνει τις μύγες…

Μια ωραία νύχτα λοιπόν, όταν έχουμε μετρήσει όλες τις υπόλοιπες επιλογές μας και τις έχουμε απορρίψει αφού περιλαμβάνουν καλλωπισμό, οδήγηση 10 χλμ μέχρι την πόλη και άραγμα σε κάποιο μπαράκι της κακιάς ώρας αποφασίσαμε με τον ξάδελφο, που για τους ίδιους «σκοτεινούς» λόγους με μένα αποφάσισε να περάσει τις διακοπές του στο χωριό, να «χαζέψουμε» στο ίντερνετ. Γιατί ναι μεν αφήσαμε για άλλη ώρα, και καλά, τις κοσμοπολίτικες διακοπές αλλά χωρίς το laptop δεν κάνουμε βήμα. Όσο για τη σύνδεση, που ‘ναι τα ζα μου αργά, το προσπερνάμε. Χαλαροί ρυθμοί για τις διακοπές, χαλαροί οι ρυθμοί και για το ίντερνετ. Τώρα βέβαια το γεγονός ότι το laptop που μου έτυχε εμένα εκτός από τους προαναφερθέντες χαλαρούς ρυθμούς παθαίνει και κάτι βαρβάτες υπερθερμάνσεις ήταν ένα μικρό πρόβλημα. Αλλά κι αυτό το πρόβλημα το έλυσε το ξαδερφάκι μου. Βάλαμε από κάτω ένα ταψί για να λειτουργήσει ως ψύκτης. Και ω ναι λειτουργεί. Αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου δε θα το πίστευα.

Μετά από καμιά ώρα άσκοπης εξερεύνησης ρίχνει την εξής ιδέα: μπαίνουμε σ’ ένα online καζίνο που έχω λογαριασμό; Εγώ για να πω και την αλήθεια δεν τους έχω και πολύ εμπιστοσύνη αλλά συμφώνησα. Εξάλλου τα δικά μου λεφτά θα παίζαμε;

Ξεκινάμε λοιπόν με 100 ευρώ και πονταρίσματα 1-2 ευρώ. Σε φρουτάκια έτσι; Ο ξάδερφος βάραγε το ποντίκι κι εγώ παρακολουθούσα τις «γραμμές». Μου είχε εξηγήσει και τι περιμέναμε – κάτι χανούμισσες, κάτι καμήλες, κάτι οάσεις και διάφορα τέτοια εξωτικά. Μετά από λίγη ωρίτσα όπως είναι φυσικό τα 100 ευρώ έγιναν 2. Ε, εκεί αποφάσισα να μπω κι εγώ στο παιχνίδι. Έστω για να πάρω μια γεύση τζόγου μια και δεν έβλεπα να συνεχίζαμε για πολύ ακόμη.

Βαράω λοιπόν το ποντίκι και να το πρώτο free spins –το γράφω όπως μου το είπε, εντάξει; – το οποίο εντός ολίγων δευτερολέπτων επαναλαμβάνεται και επαναλαμβάνεται. Αποτέλεσμα: Μέσα σε 1-2 λεπτά τα 2 ευρώ έγιναν 80… Ο ξάδερφος άρχισε να αλλαλάζει ως Ινδιάνος και μένα άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Λόγω των γνωστών ρητών, κακό χρόνο να ‘χουν.

Αμέσως σταματώ να παίζω. Δεν ήμουν πλέον σίγουρη αν ήθελα να κερδίσω ή όχι. Ήθελα να το σκεφτώ. Να το αποφασίσω μόνη μου. Θέλω να μάθω την αλήθεια ή όχι; –λες και ήταν στο χέρι μου πια, αχαχαχαχαχα…!

Κάπου εκεί ήταν που οι σκέψεις μου έφτασαν στο γάιδαρο. Ε, και είπα τουλάχιστον να μην είναι τσάμπα κέρατο –λέμε τώρα- ας βγάλουμε και κάτι.

Μέχρι να πάρω την απόφαση, όμως, το ξαδερφάκι, που πιθανόν δεν αντιμετωπίζει τα δικά μου ιδιάζοντα προβλήματα, τα είχε χάσει σχεδόν όλα. Πανί με πανί αλλά κυρίως με το κεφάλι ήσυχο και προπαντός αστόλιστο.

Αποφασίζω λοιπόν να ρισκάρω μια τελευταία ριξιά. Με το τελευταίο 1 ευρώ. Έτσι για το γαμώτο. Μήπως και περισώσουμε τίποτα από τη χαμένη μας τιμή. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;

Πέντε ολόχρυσα φίδια. Και πέντε και ολόχρυσα και φίδια. Κόμπρες βασιλικές. Οι οποίες, κατά τον ξάδελφο πάντα, βγαίνουν κάθε πέντε χρόνια. 10.000 φορές το στοίχημα μας επί 1 ευρώ ίσον 10.000 ευρώ. 50-50. Αυτός να ξαναλλαλάζει από την χαρά του κι εγώ να τρώω σίδερα. Τώρα τι ήμουν; Τυχερή; Άτυχη;

Πάντως χαζή δεν ήμουν πλέον. Εξάλλου ποιον πλούσιο ακούσατε ποτέ να τον αποκαλούν χαζό;

Η εμπειρία αυτή μου άφησε ένα δίδαγμα: «Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».

Καταραμένα κλισέ…



UPDATE 5.52 μ.μ.

Έχουν περάσει πλέον περισσότερες από 12 ώρες από την «ηρωική»εκείνη στιγμή κι εμείς ακόμα το γλεντάμε… Αν και υπάρχει πια μία μικρή διάρρηξη στις εξαιρετικές μας σχέσεις. Εκτός κι αν ο ξάδελφος είναι κυκλοθυμικός που δεν το πολυπιστεύω. Εκεί που σιγοτραγουδάει και έχει ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά, ξαφνικά αναστενάζει… Βαριά… Μια δυο δεν αντέχω και τον ρωτάω… Και τι μου απαντά; «Αφού ήμουν σίγουρος γαμώτο γιατί δεν ποντάριζα πάνω σου περισσότερα;» Τώρα βέβαια πάνω σε τι θα ποντάριζε είναι πλέον κατανοητό και στον πιο αδαή… Με πλήγωσε είναι η αλήθεια…! Τελικά δεν είναι να κάνεις δουλειές με συγγενείς. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να σε εκμεταλλευτούν και να βγάλουν ακόμα κι από τον πόνο σου…!

Γαμώτο κι άλλο κλισέ….!