Επέστρεψα λοιπόν στη βάση μου… Μόλις πριν μία ώρα μπήκα στο σπίτι, που το βρήκα απελπιστικά ήσυχο και αποφάσισα, έτσι στα ξαφνικά, να καταγράψω τις πρόσφατες εμπειρίες μου μια και τις έχω ακόμα φρέσκιες…

Τελικά δεν χρειάστηκε να πάρω τα όρη και τα καζίνο για να επαναδιαπραγματευτώ τη μοίρα μου… Η ανέλπιστη τύχη μου οφειλόταν σε άλλο κλισέ απ’ αυτό που αρχικά είχα υποψιαστεί… Χμ! τι υποψιαστεί δηλαδή που ήμουν σίγουρη τρομάρα μου! Τα φιδάκια ευνόησαν απλώς τον πρωτάρη, τον ατζαμή όπως λένε! Κι εγώ αντί να τζογάρω στα καζίνο πέταξα ξαφνικά εις τας Ευρώπας!

Κι αυτό δεν ήταν καθόλου απλό όσο ακούγεται. Χρειάστηκε να κάνω ένα ταξίδι αστραπή το Σάββατο από τα βάθη της ελληνικής επαρχία, που λέγαμε, μέχρι το Βενιζέλο για να προλάβω την αναθεματισμένη την πτήση. Γιατί αναθεματισμένη; Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος εκτός από το γεγονός ότι σιχαίνομαι τα αεροπορικά ταξίδια. Και κυρίως τα άνω των 45 λεπτών. Αλλά έκανα την καρδιά μου πέτρα –τραβάτε με κι ας κλαίω, ένα πράγμα- και επιβιβάστηκα. Δεν ήταν και τόσο άσχημα. Ίσως να βοήθησε και το γεγονός ότι είχα τα νεύρα μου και οι 3,5 ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω ιδιαίτερα.

Αλλά μόλις έφτασα άρχισα να κάνω σαν τρελή για τσιγάρο. Κοίταζα από δω κοίταζα από κει, είχα και λίγη ώρα αφού δεν χρειαζόταν να ψάχνω για αποσκευές καθώς κουβαλούσα μόνο ένα μικρό σακ βουαγιάζ, και επιτέλους βλέπω την πολυπόθητη ταμπέλα με την επιγραφή «SMOKING AREA»… Ώπα λέω, εδώ είμαστε. Καλού κακού ανοίγω και το κινητό, ενημερώνω ότι προσγειώθηκα και ρωτάω κιόλας αν μπορώ να καπνίσω εδώ που βλέπω την ταμπέλα. Το τελευταίο που χρειαζόμουν ήταν να με συλλάβουν και να με απελάσουν με συνοπτικές διαδικασίες. ΟΚ, μου λέει μπορείς να καπνίσεις, κάπου εκεί γύρω έχει κι ένα πλαστικό κουτί. Εγώ το παίρνω τοις μετρητοίς ξεχνώντας ότι τα ελληνικά του είναι της διασποράς, και αρχίζω να ψάχνω για το πλαστικό τασάκι, ανάβοντας ταυτόχρονα και το τσιγάρο μου. Στη δεύτερη ασθμαίνουσα τζούρα πετάγεται ένα κοκκινομούρης και κακάσχημος παλιόγερος κουνώντας μου το δείκτη και ουρλιάζοντας «no smoking, no smoking”. Φανταστείτε ντροπή. Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι η επιγραφή το λέει καθαρά ότι είναι περιοχή καπνιζόντων αλλά αυτός εκεί: να κουνάει το δάχτυλο και να ουρλιάζει. Ευτυχώς με πλησιάζει μια κοπελιά και μου δείχνει πια ακριβώς είναι η «SMOKING AREA». Και τι ήταν; Ένα πλαστικό κουτί, όχι μεγαλύτερο από 2 επί τρία. Αφού ξεπερνάω το πρώτο σοκ πλησιάζω και μπαίνοντας μέσα έρχομαι αντιμέτωπη με ένα παχύ νέφος καπνού, που προσπαθούν ασθμαίνοντας να το διαλύσουν τα μηχανήματα εξαερισμού και 7-8 ακόμα χαρμάνια, μεταξύ των οποίων ένας Ασιάτης, που τραβάει τις τζούρες λες κι είναι οι τελευταίες του και 2-3 Ινδο-πακιστανούς – δεν το διευκρίνισα. Αφού τραβάω μία τζούρα ακόμα για να κατευνάσω τα νεύρα μου ξανατηλεφωνώ και αρχίζω κάτι ελαφριά μπινελίκια για να ξεπλύνω και την ντροπή μου. Από τη γωνία κάποιος γέλαγε μαζί μου, αδιάκριτα εντελώς. Πιθανότατα ήταν Έλληνας αλλά ούτε κι αυτό το διευκρίνισα. Το τσιγάρο τελικά δεν το έκανα ολόκληρο. Το μπινελίκι μπορεί να το έριξα αλλά δεν είναι σωστό και να μας περιμένουν, είναι;

Αυτή ήταν και η πρώτη μου γκάφα όσον αφορά το διήμερο μου εις την αλλοδαπή. Κάποια στιγμή θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα, όπως η τρομάρα που πήρα δυο τρεις φορές με κάτι απότομες στροφές στο δρόμο που μας έβγαλαν στο «αντίθετο» ρεύμα κυκλοφορίας, η αμηχανία μου για τις 7-8 φορές που με ρώτησαν χαμογελώντας, καθώς ετοιμαζόμουν να μπω στο αυτοκίνητο αν έχω σκοπό να «οδηγήσω», την έκπληξη μου όταν ζήτησα στο Hilton freddo cappuccino και έμαθα ότι κι αυτό είναι μία ακόμη ελληνική πατέντα…!

Όσο για το πώς πέρασα το μόνο που μπορώ να πω είναι …ανέλπιστα καταπληκτικά! Δεν είναι δόκιμος ο όρος; Σκασίλα μου! Εδώ είναι το blog μου και είναι δόκιμο αυτό ακριβώς που νιώθω. Ειδικά μετά τις προηγούμενες λαχτάρες μου…!

Κι από αύριο δουλειά. Και δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι θα συναντήσω. Αλλά αυτό ελάχιστα μπορεί να μου χαλάσει το κέφι. Προβλέπεται μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εβδομάδα, αφού επιτέλους θα δώσω κάποιες ρημαδιασμένες εξετάσεις που έπρεπε να είχα δώσει εδώ και 5-6 χρόνια αλλά ας όψεται το πείσμα μου και επίσης η Παρασκευή εκτός από τελευταία εργάσιμη μέρα της εβδομάδας είναι και η αρχή του δεύτερου κύκλου των διακοπών μου, που ελπίζω να είναι το ίδιο αν όχι και περισσότερο περιπετειώδης και …ανέλπιστα καταπληκτικός, όσο και ο πρώτος!