Δεν προλαβαίνω να γυρίσω από τις διακοπές και κατευθείαν στη δουλειά. Και κυριολεκτώ. Μετά από 5 ώρες ταξίδι με το αυτοκίνητο, με τον αέρα να μου χαϊδεύει το πρόσωπο –να ‘χουμε να λέμε τώρα, αλαλιασμένη έφτασα, αφού το καταραμένο το a/c βρήκε την πλέον «κατάλληλη» στιγμή να με εγκαταλείψει- έφτασα στη δουλειά 5’ πριν αρχίσει η βάρδια μου! Ρεκόρ για μένα αφού συνήθως φτάνω 20’ μετά…! Λες να μου μπει γρουσούζικα ο χειμώνας, μάστορα;

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου και να μη κουνιέται φύλλο. Ούτε έξω από το γραφείο ούτε μέσα. Όχι ότι με χάλασε το μέσα. Ήμουν ανίκανη να γράψω και το όνομα μου. Ευτυχώς τα ίδια χάλια είχε η επικαιρότητα και την επόμενη μέρα. Γιατί ναι ναι δούλευα και την άγια εκείνη μέρα. Και όλες τις επόμενες. Και το Σαββατοκύριακο. Και μόνο που το θυμάμαι συγκινούμαι. Ξέρεις τι είναι έξω να έχει 40 βαθμούς κι εσύ να πίνεις το καφεδάκι σου «αγκαλιά» με το a/c; Πρώτη φορά πήγαινα με το τόση χαρά στη δουλειά. Και πρώτη φορά αποχωρούσα από το γραφείο καταρρακωμένη…! Επίσης ελπίζω να μη μου μείνει κουσούρι….! :-p

Βέβαια εκείνη η πρώτη εβδομάδα είχε αυτά μόνο τα νέα. Με πόνο ψυχής ανακάλυψα ότι ήμουν η μοναδική που επέστρεψα…! Φίλοι, γνωστοί, ακόμα και εχθροί απουσίαζαν σκανδαλωδώς. Ακόμα και οι εχθροί θα ήτο μία κάποια λύση.

Ευτυχώς η δεύτερη εβδομάδα της επιστροφής μου κύλησε σε εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς αποζημιώνοντας με για τη χειμερία νάρκη της προηγουμένης.

Το καλύτερο όμως μου το φύλαγε για το τέλος. Δεν μπορώ να γράψω ακόμα γι’ αυτό. Αδυνατώ ακόμα και να το σκεφτώ στις πραγματικές του διαστάσεις. Θα μου πάρει πολύ χρόνο. Ελπίζω πάντως όχι άλλα 20!

Εσύ τι λες μάστορα;