Λίγες μέρες έμειναν ακόμα. Και επιστρέφω στο σπίτι, στη δουλειά και στη γλυκιά μου καθημερινότητα. Ατέλειωτες μου φάνηκαν αυτές οι διακοπές. Λες και κράτησαν έναν αιώνα. Ας μην παρεξηγηθώ, πέρασα καταπληκτικά. Απλά κουράστηκα από την ξεκούραση. Δεν κουράστηκα από την κραιπάλη. Μια και δεν υπήρξε. Όχι ότι με χάλασε ιδιαίτερα αυτό. Δεν πιστεύω εξάλλου ότι μακριά από την εστία διασκεδάζουμε καλύτερα. Έχω μάλιστα βάσιμες υποψίες –δε λέω βεβαιότητα για να μην το γκαντεμιάσω- ότι το καλοκαίρι για μένα δεν τελείωσε ακόμα.

Υπήρξαν και κάποια στραβά βέβαια τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες. Αλλά καλύτερα. Οι μικρές δυσκολίες είναι καλοδεχούμενες. Για να μη μας ματιάζουν κιόλας. Άσε που σφυρηλατούν και το χαρακτήρα μας.

Η ώρα κοντεύει 2 το πρωί και μένα το μάτι μου δε λέει να γλαρώσει. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι ξύπνησα στις 2 το μεσημέρι. Κοιμήθηκα ενώ όχι μόνο είχαν λαλήσει τα κοκόρια αλλά είχαν βγει και τα τρακτέρ στους δρόμους. Γιατί ναι ναι για μία ακόμα φορά επέλεξα ως δεύτερο γύρο του δεύτερου κύκλου των διακοπών μου τα βάθη της ελληνικής επαρχίας. Ευτυχώς αυτή τη φορά απέφυγα κάθε επαφή με το δύστροπο ταψί και το ακόμα πιο δύστροπο laptop, με τις απανωτές και εκνευριστικές υπερθερμάνσεις. Δουλεύω –καλά εγώ χαζεύω αλλά έτσι λέω στους άλλους- σε κανονικότατο pc.

Μόνο που όλοι έχουν την κακή συνήθεια το πολύ στη 1 το πρωί να πηγαίνουν για ύπνο και με τρώει η μοναξιά. Λείπει και ο ξάδερφος. Οπότε ούτε με το τζόγο μπορώ να περάσω λίγο την ώρα μου. Γι’ αυτό αποφάσισα –κατόπιν βαθιάς σκέψεως το ορκίζομαι- να προσπαθήσω να γράψω κάτι για τις διακοπές.

Πέρασα μία κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή εβδομάδα στη Δ. Ελλάδα. Όλο το Ιόνιο μπροστά στα μάτια μου. Μία καταπληκτική δύση κάθε απόγευμα. Μια φανταστική ανατολή του φεγγαριού στη συνέχεια. Και όλα αυτά να τ’ απολαμβάνω και να μην τα χορταίνω. Πρώτη φορά έκανα διακοπές χωρίς να μετακινούμαι από παραλία σε παραλία. Και γιατί να το κάνω αφού έμενα 20 μέτρα από την πιο υπέροχη παραλία; Κάποιος παρατηρητικός θα πρόσεχε ίσως ότι δεν αναφέρθηκα στην ανατολή του ηλίου. Ο μοναδικός λόγος είναι ότι δεν την είδα ποτέ. Πήγαινα για ύπνο γύρω στις 4 με 5 το πρωί και ξυπνούσα μετά τις 12. Και όλες αυτές τις ώρες στην παραλία. Στην παραλία το μεσημέρι. Στην παραλία το απόγευμα. Στην παραλία το βράδυ. Στην παραλία τη νύχτα. Μόνο το πρωινά ήμουν στο κρεβάτι μου!

Είχα κάνει και στο παρελθόν νυχτερινό μπάνιο. Αλλά τώρα ήταν άλλη αίσθηση. Διαφορετική. Δεν χρειαζόταν να μετακινηθώ με αυτοκίνητο ή μηχανή. Απλά κατέβαινα από το δωμάτιο μου και βουτούσα. Τα νερά ήταν διάφανα και λες και φωτιζόντουσαν εσωτερικά από προβολείς. Και η παρέα εξαιρετική – το μόνο που μπορώ να πω προς το παρόν.

Τώρα ετοιμάζομαι για την επιστροφή στη βάση μου τη Δευτέρα. Ελπίζω να μην έχουν κι άλλη την ίδια ιδέα με μένα, για να αποφύγουν την κίνηση. Το σιχαίνομαι το 2ωρο και βάλε μποτιλιάρισμα στην Κακιά Σκάλα. Δεκαπενταύγουστο δουλεύω αλλά ειλικρινά δε με νοιάζει. Ελπίζω μόνο φέτος να έχει ησυχία γιατί όσοι δούλευαν πέρυσι υπέφεραν. Πριν λίγο άκουσα και το πρώτο δελτίο ειδήσεων μετά από 15 μέρες «αποτοξίνωσης». Νομίζω ότι όλα αρχίζουν να στρώνουν. Μάλλον η τύχη μου αποφάσισε να μη με εγκαταλείψει ακόμα…