Κάτι έχει συνωμοτήσει υπέρ μου τις τελευταίες εβδομάδες και τόσο τα οικονομικά μου όσο και τα επαγγελματικά μου πάνε από το καλό στο καλύτερο. Συνέχεια παίρνω λεφτά. Από δέκα μεριές. Κι όχι λίγα, ούτε βέβαια πάρα πολλά, αλλά αρκετά. Κι όσο για τα επαγγελματικά όλα μπαίνουν σιγά - σιγά στη θέση τους.

Έχω αυτή τη στιγμή τουλάχιστον τρεις λόγους για να γιορτάσω και να κεράσω, όπως μου υπενθυμίζει καθημερινά ο «συνήθης ύποπτος». Και θα κεράσω. Αλλά να γιορτάσω; Δεν έχω εορταστική διάθεση. Για να το πω πιο καλά δεν νιώθω καμιά ιδιαίτερη χαρά. Λες και δε με αγγίζουν. Κάποια απ’ αυτά τα περίμενα χρόνια. Ίσως να φταίει αυτό ακριβώς. Ότι έπρεπε να είχαν συμβεί εδώ και χρόνια. Τώρα πλέον τα δέχομαι με ανακούφιση ίσως, αλλά όχι και με χαρά.

Δε μου αρέσει όμως αυτό. Στους γύρω μου φαντάζω ως κυνική και μπλαζέ. Δεν είμαι. Τουλάχιστον στην παρούσα περίπτωση. Απλά δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να θριαμβολογώ για κάτι που μου ανήκει και μου αξίζει.

Εκπληρώθηκαν λοιπόν οι στόχοι… Και τώρα, τι; Δεν πρέπει να μπει ένας καινούργιος πήχης; Μια νέα κορυφή; Βαριέμαι αφόρητα όμως… Ακόμα και να σκεφτώ κάτι τέτοιο.

Ίσως πρέπει να στρέψω πλέον αλλού το ενδιαφέρον και τις προσπάθειες μου. Να το επιχειρήσω;