Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006
Ένα βήμα τη φορά, αλλά πάντα μπροστά...

Βρισκόμαστε ακόμα στα μέσα Δεκέμβρη και έχω ακούσει τουλάχιστον από δέκα ανθρώπους, ότι θα αλλάξουν πράγματα στη ζωή τους το 2007, πράγματα που δεν τους άρεσαν το 2006. Και αναρωτιέμαι αυτά που δεν τους αρέσουν είναι τα ίδια που επέλεξαν το Δεκέμβριο του 2005 ή απλά τους προέκυψαν; Γιατί αν συμβαίνει το πρώτο τότε έχουν ελπίδα αλλά αν συμβαίνει το δεύτερο τότε θα γελάσει -ξανά- ο κάθε πικραμένος.

Δεν κάνω ποτέ σχέδια για το Νέο Έτος. Δεν κάνω ποτέ σχέδια στα γενέθλια μου. Οι ψυχαναγκαστικές λίστες με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Φτιάχνω όμως όλες τις υπόλοιπες μέρες. Άλλοτε προσπαθώ να τις ακολουθήσω και άλλοτε τις αγνοώ επιδεικτικά. Αλλά πάντα εν γνώσει μου όταν τις φτιάχνω, για να μη πελαγοδρομώ ανάμεσα στις υποχρεώσεις μου. Ποτέ όταν πρέπει.

Και ξέρεις γιατί, μάστορα; Γιατί ποτέ μα ποτέ δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε τη Ζωή. Γιατί πάντα συμβαίνει το δεύτερο και ποτέ το πρώτο.

Σκέφτομαι τα περσινά Χριστούγεννα. Τις περσινές γιορτές γενικά. Ήταν τόσο μα τόσο διαφορετικές από τις φετινές. Ανέφελες, ασκίαστες και πλημμυρισμένες χαρά κι αγάπη. Και κάποιες μικρές στιγμές ευτυχίας.

Σ’ αυτές τις γιορτές πλανάται μια μυρωδιά μελαγχολίας. Το λέω «ευγενικά» γιατί η κυριολεξία θα μετέτρεπε το παρόν post σε μελό…! Αλλά εσύ ξέρεις. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αλλάξω αυτό. Κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν –το τραπέζι της γιορτής- κάποια άλλα απορρίφθηκαν κατόπιν σκέψεως - το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και του σπιτιού γενικά.

Αυτό, όμως, θα επιτείνει τη «μελαγχολία».

Γι’ αυτό σκέφτομαι για πρώτη φορά να φύγουμε. Δεν το έχω αποφασίσει ακόμα αλλά το σκέφτομαι έντονα. Άνθρωποι που μας αγαπάνε μας κάλεσαν κοντά τους. Λες και μπόρεσαν να διαβάσουν τα διλήμματα της σκέψης μου. Θα κάνουμε εκεί είπαν τη γιορτή. Μέσα στα χριστουγεννιάτικα στολισμένα σπίτια τους, με τα αναμμένα τζάκια τους και τα χαμογελαστά πρόσωπα τους. Με την αγάπη τους να μας τυλίγει, όπως κάθε φορά που το έχουμε ανάγκη.

Θα αναζητήσουμε λοιπόν τη λύση για μία ακόμη φορά στα βάθη της ελληνικής επαρχίας, μάστορα…!

Όσοι πιστοί προσέλθετε…! ;-)

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 9:31 μ.μ. | Permalink |


3 Σχολίασαν:


  • At 18 Δεκεμβρίου 2006 στις 8:36 μ.μ., Blogger guerriero_da_luz

    Α είναι πολύ χαρούμενο για μένα αυτο δεν τα μπορώ κάτι τέτοια..Βγάλτε απο τη guest list τηα είμαι σπίτι και θα τα πίνω anywayz.... Καλά να περάσετε :P

     
  • At 19 Δεκεμβρίου 2006 στις 10:30 μ.μ., Blogger Lost

    γμτ, αφού κανένας δε γουστάρει τη ψυχαναγκαστική ευτυχία του χριστούγεννου, γιατί το γιορτάζουμε ακόμη??? (μην απαντήσεις, είναι ρητορικό, ήθελα απλώς να πω ότι δεν είσαι μόνη)

     
  • At 21 Δεκεμβρίου 2006 στις 12:20 π.μ., Blogger Adomiel

    Guerriero, ευχαριστούμε πολύ για τις ευχές... γι' αυτό φεύγουμε... για να περάσουμε καλά...! :-)

    Lost, παρεξηγήθηκα... τα λατρεύω τα Χριστούγεννα... και ο μοναδικός λόγος είναι ότι τα θεωρώ μια καταπληκτική ευκαιρία να είμαι με την οικογένεια μου την οποία υπεραγαπώ... τα φετινά Χριστούγεννα είναι τα δεύτερα στη ζωή μου που είναι εντελώς "σκοτεινά"... έχουν ξαναϋπάρξει βέβαια με "σκιές" όπως για όλους...!

    Τα Χριστούγεννα όμως είναι κυρίως για τα παιδιά... γι' αυτό και φεύγουμε... πάμε κάπου όπου τα λαμπάκια της γιορτής δε θα μας αφήσουν περιθώρια για μελαγχολικές σκέψεις... τα δικά μας δεν άναψαν φέτος...! :-(

     
Layout design by Pannasmontata