Τελικά το «δημοσιοϋπαλληλίκι» ως νόσος είναι κολλητική. Το πήρα απόφαση. Και το ότι είναι νόσος και το ότι είναι κολλητική. Θα μου πεις τώρα τι φανταζόσουν; Ε, λοιπόν εγώ η μωρή νόμιζα ότι είναι γονιδιακή ασθένεια, εκ γενετής, πως το λένε… νόσημα κληρονομικό εντέλει. Κι όμως όχι. Είναι επίκτητη. Εκτός από ύπουλη, αδηφάγα, απολύτως καταστροφική και ανίατη!

Άνθρωποι απολύτως φυσιολογικοί -ως προς το «φαίνεσθε» τουλάχιστον- ξαφνικά μια μέρα, έτσι τελείως απροειδοποίητα, μετατρέπονται ξαφνικά σε «δημοσίους υπαλλήλους»…! Ήμαρτον δηλαδή…! Κλασικές ατάκες; «δε με νοιάζει», «δεν πα να γκρεμιστεί», «εγώ θα κάνω τα απολύτως απαραίτητα» (σ.σ. τα οποία και δεν κάνεις ρε κρετίνε, γιατί αν τα έκανες θα μπορούσα να κάνω κι εγώ τη δική μου δουλειά).

Και δεν είσαι και δημόσιος υπάλληλος τρομάρα σου… είσαι «δημόσιος υπάλληλος»! Και η διαφορά είναι τρομερή ή θα γίνει τρομερή αν κάποτε αποκτήσουμε ένα σύστημα αξιολόγησης που θα πετάει τους κηφήνες, όπως την τρίχα από το ζυμάρι. Με αηδία.

Ο μόνος μου φόβος πλέον είναι να μην κολλήσω. Έχω δώσει ευχή και κατάρα στους δικούς μου ανθρώπους αν παρατηρήσουν έστω κι ένα σύμπτωμα της καταραμένης αυτής νόσου στη συμπεριφορά μου να με αρχίσουν στα απανωτά σκαμπίλια. Με τα πρώτα συμπτώματα. Να μη με λυπηθούν καθόλου…!

Πως θα αντέξω να δουλεύω μ’ αυτούς τους ανθρώπους; Χωρίς να τους τα βροντήσω στα μούτρα αφού τους πω έξω από τα δόντια τη γνώμη μου για τις ελεεινές τους προοπτικές;

Μα είναι δυνατόν γμτ άνθρωποι 25,28,32,35 χρόνων να ψάχνουν τρόπους να «βολευτούν», να «τα ξύνουν όλη μέρα», να «αράξουν», να πληρώνονται για να μην κάνουν τίποτα αν είναι δυνατόν ή τα ελάχιστα δυνατά επί ένα 8ωρο, 5 μέρες την εβδομάδα, κάθε χρόνο για τα επόμενα 20,30 χρόνια; Γι’ αυτό επιμένω: είναι νόσος κι όχι επιλογή. Δεν μπορεί να είναι επιλογή…!