Σε μια στιγμή απόγνωσης (σ.σ. καλά απίστευτη βαρεμάρα ήταν, αλλά θέλω να προσδώσω μια εσάνς τραγικότητας) άρχισα να παίζω με τις ιδιότητες του desktop. Να παίζω κατέληξα δηλαδή, γιατί ο αρχικός μου σκοπός ήταν να αλλάξω τη φωτογραφία/wallpaper. Όχι δεν τα κατάφερα. Το ξέρω ότι είναι πανεύκολο. Το έχω κάνει άπειρες φορές. Απλά δεν τα κατάφερα. Δε θυμάμαι τι σκατά πρέπει να κάνω και ούτε η τύχη στην οποία «ακούμπησα» βοήθησε. Αλλά έκανα κάτι άλλο…!

Κάτι εξωφρενικό. Κάτι απίστευτο με μια πρώτη ματιά. Κάτι που ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι μπορούσε να γίνει. Άλλαξα χρώμα στα windows xp μου…! Ναι ναι όσο απίστευτο κι αν ακούγεται κατάφερα να ξεφορτωθώ το αντιπαθέστατο μπλε και να το αντικαταστήσω με το πολυαγαπημένο πράσινο - μέχρι τη μεγάλη στιγμή βέβαια δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήθελα να το ξεφορτωθώ, πιθανότατα γιατί δε μου είχε περάσει από το μυαλό ότι μπορούσα…!

Μια ανάλογη ηδονική στιγμή είχα ζήσει όταν πρωτοεγκατέστησα το Mozilla το Firefox..! Κάτι είχε πάρει το αυτί μου για την ύπαρξη του αλλά το θεωρούσα παιχνιδάκι για τους δήθεν ψαγμένους (σ.σ. α, ρε κακομοίρα)…! Δεν πίστευα ότι υπήρχε ζωή έξω από τον Internet τον Explorer…!

Μετά, όμως, όπως μετά από κάθε μεγάλη χαρά, έφτασε η ώρα του απολογισμού. Και της περίσκεψης. Όταν κατακάθονται πια τα πυροτεχνήματα και ξεθυμαίνουν οι φυσαλίδες της σαμπάνιας (σ.σ. μα τι λέω, κάποιος να με συγκρατήσει, λέμε).

Πόσα πράγματα έχω χάσει γιατί απλά δεν γνώριζα την ύπαρξη τους, δεν είχα βρει το κλειδί τους ή απλώς δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έφτασε η πολυπόθητη στιγμή για τη μεγάλη αντικατάσταση; Να φύγει το παλιό, το μαραμένο, το χιλιοφορεμένο γιατί χρειάζεται χώρο για να απλωθεί το καινούργιο, το φρέσκο, το δροσερό; Ε, πόσες;

Το βασάνισα πολύ, αλλά κατέληξα σε συμπέρασμα. Μέγα και βαθύ.

Τίποτα δεν έχασα. Ό,τι δεν είχα δεν μπορώ και να το χάσω… Ότι δεν έχω ανακαλύψει δεν είναι χαμένο, απλώς δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα… Είναι εκεί και με περιμένει υπομονετικά…! Για όσο γουστάρω…!

Τι κακό κι αυτό να μην μπορώ να ζήσω μια μεγάλη στιγμή μελαγχολίας; Όταν ξεκίναγα αυτό το post ήθελα απλά να καταγράψω τη χαρά για το πρασινάκι μου, στη συνέχεια ανακάλυψα ότι τούτο το post μπορεί και να έβγαινε «βαθύ» και προς το τέλος χτυπούσα με μανία τα πλήκτρα πιστεύοντας ότι επιτέλους θα έγραφα τη μεγάλη «φιλοσοφική» μου αλήθεια…!

Θα κατάφερνα να μπουρδουκλώσω το ανικανοποίητο της ύπαρξης μου -που δεν υπάρχει-, τις χαμένες μου ευκαιρίες -που δεν έχω εντοπίσει-, την κακία όλου του ντουνιά που έχει ξεσκίσει το σαρκίο μου –να τόλμαγε μόνο- μαζί με την αρχέγονη ενόραση –δεν ξέρω τι σκατά σημαίνει αλλά κάπου το διάβασα απόψε και κόντεψα να στραμπουλίξω το λαιμό μου από τα γέλια- και θα αναδυόμουν νέα, ωραία και τραγική. Η μεγάλη «φιλοσοφική» μου αλήθεια…! Κάτι δυνατό, τραγικό, αντάξιο της ψυχούλας μου (σ.σ. μπλιαχχχχ τη σιχαίνομαι τη λέξη, όπως και το «κούκλα μου» αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)…!

Αντ’ αυτού για μία ακόμη φορά «αποκαλύπτομαι» ως ρηχή, κυνική και καθόλου μα καθόλου ευαίσθητη. Μάστορα, λες να είναι γονιδιακό τελικά; Να σταματήσω τις απέλπιδες προσπάθειες, ε; Αφού το βλέπεις κι εσύ ότι προκοπή δεν υπάρχει…! Δεν είμαι εγώ αγόρι μου για τέτοια… Νταλικιέρης γεννιέσαι δε γίνεσαι και το ανάποδο…!

Υ.Γ. Όσο για Σένα δε σε ξέχασα. Αλλά ήταν αδύνατον να το κάνω χτες… Για τους γνωστούς λόγους το αποδιώχνω. Χαράματα και πάλι αναζητώ τις λέξεις. Δε θα σου πω Χρόνια Πολλά. Μην αρχίσουμε τις τρέλες, δε λέει…! Να περνάς καλά…! Νέος και ωραίος για πάντα…!