Η εθελοντική προσφορά στο συνάνθρωπο ήταν πάντα κάτι το οποίο με έκανε να χαμογελώ μεν αλλά ουσιαστικά με άφηνε αδιάφορη. Αυτό κατάλαβα απόψε. Το χαμόγελο μου ήταν τελικά συγκαταβατικό. Μπορώ να γράψω μια πολύ ωραία Έκθεση Ιδεών με αυτό το θέμα: «Ο Εθελοντισμός». Με όλα τα απαραίτητα κλισέ μέσα. Με μεγαλόστομες εκφράσεις για τον ανθρωπισμό, την προσφορά, την ανιδιοτέλεια. Ποτέ δεν συμμετείχα όμως σε μία τέτοια κίνηση –αν εξαιρέσουμε το ότι κάποτε, στο σχολείο, ως μαθήτρια συμμετείχα στον έρανο του αντικαρκινικού αγώνα, με περιβραχιόνιο μάλιστα, αλλά αν θυμάμαι καλά το έκανα για να γλιτώσω το μάθημα. Επίσης έχω δώσει αίμα. Αλλά μόνο μία φορά εθελοντικά, στο χώρο της δουλειάς και μάλιστα πριν από περίπου 15 χρόνια. Όλες τις υπόλοιπες φορές ήταν για κάποιον δικό μου άνθρωπο ή για κοντινό πρόσωπο κάποιου δικού μου ανθρώπου. Οπότε μάλλον δεν πιάνεται. Και ποτέ δεν είχε χρειαστεί να γίνω αποδέκτης μιας τέτοιας κίνησης. Μιας ανιδιοτελής προσφοράς από αγνώστους.

Μέχρι σήμερα. Μέχρι απόψε. Έμεσα «ένιωσα» το δώρο τους. Το είδα καθαρά στο παιδικό χαμόγελο. Στο ξάφνισμα, που φαινόταν καθαρά στα γλυκά καστανά ματάκια. :-)

Και να ‘μαι εδώ να αναρωτιέμαι γιατί; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι σήμερα ήρθαν στο σπίτι μου; Γιατί ξεκίνησαν ένα ολόκληρο ταξίδι από το μεσημέρι μέσα σε μια Αθήνα, που έσφυζε από κίνηση, για να καταλήξουν αργά το βράδυ πια και στο δικό μου κατώφλι; Τι τους παρακίνησε να αγνοήσουν το κρύο, το μποτιλιάρισμα, την κούραση τους, αφού ότι έκαναν το έκαναν μετά τη λήξη του 8ώρου τους, για να φέρει δωράκια ο Άη Βασίλης σε κάποια παιδάκια, που ίσως να είναι πιο μελαγχολικά τα φετινά Χριστούγεννα, από όσους μεγάλους «μελαγχολούν» με τις γιορτές; Σε κάποια παιδάκια, που δεν έχουν προλάβει να γίνουν κυνικά και θυμούνται πεντακάθαρα τα περσινά, προπέρσινα και αρκετά ακόμα πίσω πολύ - πολύ ευτυχισμένα τους Χριστούγεννα; Τα τόσο μα τόσο διαφορετικά από τα φετινά; Που είναι υπερκαταναλωτικά ζητώντας τα πάντα, όσα βλέπουν και όσα ακούν, και τα οποία δεν μπορείς να τους αρνηθείς; Και τα περιμένουν από το χοντρό Άη Βασίλη και κοιτούν με πονηρό μάτι τον ψηλόλιγνο που τους έλαχε απόψε; Που δεν τους ξεφεύγει ούτε το σκουλαρίκι που μισοφαίνεται ανάμεσα στα κάτασπρα μαλλιά και γένια; Που καθόλου δεν τα νοιάζει αν έχουν «εμπορευματοποιηθεί» (sic) τα Χριστούγεννα αφού τα λατρεύουν έτσι ακριβώς όπως είναι;

Και αυτοί οι Άνθρωποι ήρθαν σ’ ένα σπίτι που σε τίποτα δε θυμίζει ότι σε τρεις μέρες είναι Χριστούγεννα. Χωρίς χριστουγεννιάτικο δέντρο. Χωρίς στολίδια. Με μία βαλίτσα δίπλα στον καναπέ που μαρτυρά ότι οι ένοικοι του σπιτιού είναι έτοιμοι να αποδράσουν από τα «φετινά» Χριστούγεννα, γιατί είναι πολύ μελαγχολικά για να τα αντέξουν…

Μία γλυκιά σκέψη για κάποια παιδάκια. Που τα φετινά Χριστούγεννα θα τα περάσουν διαφορετικά απ’ ότι τα δικά τους τα παιδιά. Μια σκέψη τόσο τρυφερή και τόσο ανθρώπινη που μουσκεύει τα μάτια. Μια σκέψη που μπορεί να πραγματωθεί μόνο τα Χριστούγεννα. Την πιο μαγική εποχή του Χρόνου. Αυτή μάλλον είναι και η απάντηση που γυρεύω…!

Συνάδελφοι του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου… Για τη χριστουγεννιάτικη μαγεία που προσφέρατε απόψε… Για τα πολλά, δυστυχώς, παιδικά ματάκια που κάνατε απόψε να λάμψουν…

Υ.Γ. Το υστερόγραφο σε Σένα… Κάποιοι τη θυμήθηκαν γλυκέ μου…!