Μου έκλεψαν το δεύτερο κινητό μέσα σε οκτώ μήνες…! Από το απόγευμα είμαι συγχυσμένη, νευριασμένη, θυμωμένη, έξαλλη και ένα σωρό άλλα επίθετα τα οποία δεν μπορώ να θυμηθώ για να τα καταγράψω…

Είμαι έξαλλη με τον εαυτό μου που με έπιασαν κορόιδο για δεύτερη φορά… Η ζημιά είναι διπλή… Και το δεύτερο κινητό ήταν αρκετά έως πολύ ακριβό όπως και το πρώτο… Και για μία ακόμη φορά έχασα όλα τα τηλέφωνα… Προσωπικά και επαγγελματικά… από τεμπελιά που δεν τα καταγράφω κι αλλού… Το δις εξαμαρτανείν ουκ «γυναικός» σοφής…

Και το ‘χω παράπονο… Τόσα χρόνια κυκλοφορούσα με τα κινητά των επιδοτήσεων και ουδείς τα είχε λιμπιστεί… ούτε και τα είχα ξεχάσει κάπου… Την πρώτη φορά, τον περασμένο Οκτώβρη, μου έκλεψαν το πρώτο ακριβό κινητό που αγόρασα ακριβώς μία εβδομάδα μετά την αγορά… Βρισκόμουν σε μια καφετέρια στο κέντρο, το είχα αφελώς ακουμπισμένο στο τραπέζι, πέρασαν δυο ζητιανάκια και μου το βούτηξαν μπροστά στα μάτια μου…

Το πήρα χαμπάρι μετά από κανένα 10λεπτο αλλά το κινητό είχε πλέον κάνει «φτερά»… είμαι σίγουρη ότι ανήκαν σε συμμορία… ειδοποίησα αμέσως την εταιρεία, έκανα φραγή και έτρεξα 100άρι να προλάβω ανοιχτό κατάστημα, γιατί ήταν Σάββατο μεσημέρι, προκειμένου να μη μείνω χωρίς κινητό ως τη Δευτέρα… Α, ναι η αφελής (σ.σ. εγώ ντε) ειδοποίησα και την Άμεση Δράση, δεκαπέντε λεπτά μετά την κλοπή, έδωσα τα χαρακτηριστικά των μικρών «κακούργων», και μου είπαν ότι θα το κοιτάξουν… και μιλάμε για το κέντρο, την πλατεία Κοτζιά έτσι; Λες και κυκλοφορούσαν πολλά ζητιανάκια… σίγουρα ήταν το στέκι τους τα γύρω μέρη… αλλά φυσικά και δεν έγινε τίποτα… όχι που θα γινόταν… !

Προκαταβολικά να πω ότι δεν είμαι προληπτική… πολύ έστω… πάντως λίγα λεπτά πριν τα πιτσιρίκια «απαλλοτριώσουν» το κινητό μας είχε πλησιάσει μια τσιγγάνα, που προσπάθησε να μου πει τη μοίρα μου… και αρνήθηκα… προκειμένου να με πείσει άρχισε να μου προφητεύει ένα σωρό στενοχώριες και δεινά… μάλλον εκτός απ’ αυτά θα διάβασε στα μάτια μου ότι ήμουν έτοιμη να την κουτουλήσω, μάζεψε τις φούστες της και αποχώρησε… τώρα τι να σκεφτώ; Ε; ή ότι ήξερε να λέει να τη μοίρα και τα «διάβασε» όλα στην αύρα μου αφού χέρι δεν έπιασε, ή τα πιτσιρίκια ανήκαν στη συμμορία της, αν και δεν ήταν τσιγγανάκια, και τα έστειλε να μαζέψουν το κινητό, που αφελώς είχα ακουμπήσει στο τραπέζι… όποιος σπεύσει να απαντήσει μη βιαστεί…

Σήμερα το απόγευμα βρέθηκα στην Κηφισιά… «Τρίτη απόγευμα, με τα μαγαζιά ανοιχτά βρήκες να πας κι εσύ χριστιανή μου», θα σκεφτείς κάποιος καλοπροαίρετα… Σήμερα μόνο μπορούσα, σήμερα πήγα απαντώ προκαταβολικά… Φυσικά ούτε λόγος για να βρω θέση να παρκάρω στο δρόμο… Άφησα το αυτοκίνητο για επτά λεπτά ακριβώς, σ’ ένα πάρκινγκ και ο τύπος πίσω από το γκισέ μου ζήτησε επτά ευρώ ακριβώς… θα του έλεγα επί τόπου που να τα φάει αλλά ήταν κομματάκι ψηλός και γεματούτσικος, το παλιογομάρι, και ψιλοσκιάχτηκα…

Πάνω στην ψυχική μου αναστάτωση (σ.σ. ε, όχι και 7 ευρώ για 7 λεπτά ρε φίλε) ξέχασα το κινητό (σ.σ. το ακριβό μου κινητό και μόνο μέσω αποθήκευσης προσωπικών και επαγγελματικών τηλεφωνικών αριθμών) πάνω στο τραπέζι…

Ανακάλυψα την απώλεια 15 λεπτά μετά, που έψαχνα μέσα στο αυτοκίνητο το κινητό γιατί έπρεπε να τηλεφωνήσω… Πήρα τον αριθμό μου από εύκαιρο σταθερό και καλούσε κανονικά… Η αρχική μου χαρά (σ.σ. αφού υποτίθεται αν κάποιος το είχε υπεξαιρέσει θα το είχε κλείσει και θα είχε αφαιρέσει τη sim) γρήγορα έγινε δυσπιστία αφού δεν το σήκωνε κανείς… Επέστρεψα κακήν κακώς στο πάρκινγκ – φαρμακείο (σ.σ. λόγω τιμών) και φυσικά κανείς δεν είχε δει το κινητό… Το ξανακαλέσαμε, καλούσε κανονικά αλλά δεν το ακούγαμε… Το παλιογομάρι ισχυριζόταν ότι δεν το είχε δει, ότι κάποια στιγμή είχε γίνει χαμός εκεί μέσα και κάποιος θα το βούτηξε… Προσπαθούσε λοιπόν ο λήσταρχος των πάρκινγκ να με πείσει ότι ακόμα και χαμός να γίνεται θα μπορούσε κάποιος να κλέψει κάτι πάνω από το γραφείο του και να μην το πάρει χαμπάρι…

Η συνέχεια ήταν η γνωστή… Η ώρα είχε πάει 8 κι εγώ έτρεχα με το αυτοκίνητο να προλάβω Γερμανό ανοιχτό ώστε να ζητήσω φραγή του αριθμού και να πάρω νέα κάρτα sim…

Και επανερχόμαστε στα της προκατάληψης… Χτες το μεσημέρι αγαπητή μεν αλλά αρκετά αλαφροΐσκιωτη συνάδελφος δε με ρωτούσε επιμόνως αν είμαι καλά… επειδή την ψυλλιάστηκα τη δουλεία, γνωρίζοντας το ποιόν της, τη ρώτησα αν με είδε στον ύπνο της… όταν μου το επιβεβαίωσε την παρακάλεσα χαμογελώντας γλυκά (σ.σ. έξω από τα σφιγμένα μου δόντια) να μη με ξαναδεί στον ύπνο της και κυρίως να μη μου το ξαναπεί…

Η αλήθεια είναι ότι δε θρηνώ τόσο για τα χρήματα… ποτέ δε θα μπορούσα να στενοχωρηθώ για κάτι που απλά κοστίζει λεφτά… όσα πολλά κι αν είναι… αλλά το γεγονός ότι για μία ακόμη φορά θα πρέπει να δίνω εξηγήσεις και να μιλώ για το «προσωπικό μου δράμα» σε κάθε sms που θα λαμβάνω και δε θα ξέρω από ποιον είναι κι αν θέλω να απαντήσω ή ότι θα πρέπει να σηκώνω το τηλέφωνο ακόμα και σε ανεπιθύμητες κλήσεις με δαιμονίζει… και ας μην αναφερθώ στους πολύτιμους αριθμούς που έχασα και άντε να τους ξαναβρώ…

Το κλου βέβαια είναι άλλο… επί μία ώρα το μεσημέρι προσπαθούσα να βγάλω άκρη με το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών της SAMSUNG γιατί το πανάκριβο –γγγγκκκκρρρρ- κινητό μου δεν αναγνωριζόταν από το pc μου μέσω της USB… Οι δικαιολογίες τους ήταν από ανόητες έως ηλίθιες, όπως π.χ. ότι κάποια μοντέλα, χωρίς να μου διευκρινίζουν αν πρόκειται για συγκεκριμένη παρτίδα ή για συγκεκριμένα μοντέλα, είχαν πρόβλημα στο λειτουργικό τους… και η τελική απάντηση ήταν αυτή που είχα πάρει νωρίτερα και από το εξουσιοδοτημένο service… να τους αφήσω δυο μέρες το κινητό, το οποίο δε θα μου το αντικαθιστούσαν με κάποιο άλλο, και θα έχανα και τα δεδομένα μου… αυτά τα οποία ήθελα να κατεβάσω στο pc… Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ηλίθιοι… με έστελναν είτε στην Cosmote είτε στο Γερμανό, που είχαν το κατάλληλο πρόγραμμα – και το οποίο αυτοί δεν είχαν- και να τα «κατεβάσω» πριν τους το παραδώσω… Έπρεπε δηλαδή να πληρώσω ξανά από την τσέπη μου για να έχω αυτά, που είχα ήδη χρυσοπληρώσει αγοράζοντας το συγκεκριμένο κινητό…

Φυσικά και δεν ήμουν καθόλου ικανοποιημένη απ’ όσα άκουσα και μετά από μια μικρή αλλά έντονη στιχομυθία μου είπαν ότι θα επικοινωνούσε μαζί μου αργότερα – όταν θα επέστρεφε στο γραφείο του- ο supervisor… Το μόνο που θα δεχόμουν θα ήταν να μου αλλάξουν κινητό… Σαφώς και δε θα δεχόμουν να βάλουν οι άσχετοι -όπως αποδείχτηκε- χέρι στο κινητό μου, το οποίο είχα αγοράσει μόλις πριν από τρεις μήνες… Ήμουν έτοιμη να φτάσω πολύ μακριά τη βαλίτσα… Πρώτη μου δουλειά πρωί-πρωί θα ήταν να επικοινωνήσω με τη Γ.Γ. Καταναλωτή του Υπουργείου Ανάπτυξης και να στείλω mail στη μαμά SAMSUNG…

Ο supervisor δεν τηλεφώνησε φυσικά και μάλλον γλίτωσαν κι αυτοί από μένα κι εγώ απ’ αυτούς αφού και να μου το χαρίσουν δεν πρόκειται να ξαναματαπλησιάσω SAMSUNG στη ζωή μου… Φρίκη και τα κινητά τους και η εξυπηρέτηση τους…Να δω μόνο τι θα κάνω το καταραμένο bluetooth -επίσης SAMSUNG-, που αγόρασα το Σάββατο…!

Υ.Γ. 1 Ναι, για μία ακόμη φορά θα χρησιμοποιήσω τη δική σου συσκευή… Ευτυχώς που δεν είμαι προληπτική αλλιώς θα πίστευα ότι με έχεις «στοιχειώσει»…