Τετάρτη, Μαΐου 09, 2007
Το δις SAMSUNG ουκ γυναικός σοφής...

Μου έκλεψαν το δεύτερο κινητό μέσα σε οκτώ μήνες…! Από το απόγευμα είμαι συγχυσμένη, νευριασμένη, θυμωμένη, έξαλλη και ένα σωρό άλλα επίθετα τα οποία δεν μπορώ να θυμηθώ για να τα καταγράψω…

Είμαι έξαλλη με τον εαυτό μου που με έπιασαν κορόιδο για δεύτερη φορά… Η ζημιά είναι διπλή… Και το δεύτερο κινητό ήταν αρκετά έως πολύ ακριβό όπως και το πρώτο… Και για μία ακόμη φορά έχασα όλα τα τηλέφωνα… Προσωπικά και επαγγελματικά… από τεμπελιά που δεν τα καταγράφω κι αλλού… Το δις εξαμαρτανείν ουκ «γυναικός» σοφής…

Και το ‘χω παράπονο… Τόσα χρόνια κυκλοφορούσα με τα κινητά των επιδοτήσεων και ουδείς τα είχε λιμπιστεί… ούτε και τα είχα ξεχάσει κάπου… Την πρώτη φορά, τον περασμένο Οκτώβρη, μου έκλεψαν το πρώτο ακριβό κινητό που αγόρασα ακριβώς μία εβδομάδα μετά την αγορά… Βρισκόμουν σε μια καφετέρια στο κέντρο, το είχα αφελώς ακουμπισμένο στο τραπέζι, πέρασαν δυο ζητιανάκια και μου το βούτηξαν μπροστά στα μάτια μου…

Το πήρα χαμπάρι μετά από κανένα 10λεπτο αλλά το κινητό είχε πλέον κάνει «φτερά»… είμαι σίγουρη ότι ανήκαν σε συμμορία… ειδοποίησα αμέσως την εταιρεία, έκανα φραγή και έτρεξα 100άρι να προλάβω ανοιχτό κατάστημα, γιατί ήταν Σάββατο μεσημέρι, προκειμένου να μη μείνω χωρίς κινητό ως τη Δευτέρα… Α, ναι η αφελής (σ.σ. εγώ ντε) ειδοποίησα και την Άμεση Δράση, δεκαπέντε λεπτά μετά την κλοπή, έδωσα τα χαρακτηριστικά των μικρών «κακούργων», και μου είπαν ότι θα το κοιτάξουν… και μιλάμε για το κέντρο, την πλατεία Κοτζιά έτσι; Λες και κυκλοφορούσαν πολλά ζητιανάκια… σίγουρα ήταν το στέκι τους τα γύρω μέρη… αλλά φυσικά και δεν έγινε τίποτα… όχι που θα γινόταν… !

Προκαταβολικά να πω ότι δεν είμαι προληπτική… πολύ έστω… πάντως λίγα λεπτά πριν τα πιτσιρίκια «απαλλοτριώσουν» το κινητό μας είχε πλησιάσει μια τσιγγάνα, που προσπάθησε να μου πει τη μοίρα μου… και αρνήθηκα… προκειμένου να με πείσει άρχισε να μου προφητεύει ένα σωρό στενοχώριες και δεινά… μάλλον εκτός απ’ αυτά θα διάβασε στα μάτια μου ότι ήμουν έτοιμη να την κουτουλήσω, μάζεψε τις φούστες της και αποχώρησε… τώρα τι να σκεφτώ; Ε; ή ότι ήξερε να λέει να τη μοίρα και τα «διάβασε» όλα στην αύρα μου αφού χέρι δεν έπιασε, ή τα πιτσιρίκια ανήκαν στη συμμορία της, αν και δεν ήταν τσιγγανάκια, και τα έστειλε να μαζέψουν το κινητό, που αφελώς είχα ακουμπήσει στο τραπέζι… όποιος σπεύσει να απαντήσει μη βιαστεί…

Σήμερα το απόγευμα βρέθηκα στην Κηφισιά… «Τρίτη απόγευμα, με τα μαγαζιά ανοιχτά βρήκες να πας κι εσύ χριστιανή μου», θα σκεφτείς κάποιος καλοπροαίρετα… Σήμερα μόνο μπορούσα, σήμερα πήγα απαντώ προκαταβολικά… Φυσικά ούτε λόγος για να βρω θέση να παρκάρω στο δρόμο… Άφησα το αυτοκίνητο για επτά λεπτά ακριβώς, σ’ ένα πάρκινγκ και ο τύπος πίσω από το γκισέ μου ζήτησε επτά ευρώ ακριβώς… θα του έλεγα επί τόπου που να τα φάει αλλά ήταν κομματάκι ψηλός και γεματούτσικος, το παλιογομάρι, και ψιλοσκιάχτηκα…

Πάνω στην ψυχική μου αναστάτωση (σ.σ. ε, όχι και 7 ευρώ για 7 λεπτά ρε φίλε) ξέχασα το κινητό (σ.σ. το ακριβό μου κινητό και μόνο μέσω αποθήκευσης προσωπικών και επαγγελματικών τηλεφωνικών αριθμών) πάνω στο τραπέζι…

Ανακάλυψα την απώλεια 15 λεπτά μετά, που έψαχνα μέσα στο αυτοκίνητο το κινητό γιατί έπρεπε να τηλεφωνήσω… Πήρα τον αριθμό μου από εύκαιρο σταθερό και καλούσε κανονικά… Η αρχική μου χαρά (σ.σ. αφού υποτίθεται αν κάποιος το είχε υπεξαιρέσει θα το είχε κλείσει και θα είχε αφαιρέσει τη sim) γρήγορα έγινε δυσπιστία αφού δεν το σήκωνε κανείς… Επέστρεψα κακήν κακώς στο πάρκινγκ – φαρμακείο (σ.σ. λόγω τιμών) και φυσικά κανείς δεν είχε δει το κινητό… Το ξανακαλέσαμε, καλούσε κανονικά αλλά δεν το ακούγαμε… Το παλιογομάρι ισχυριζόταν ότι δεν το είχε δει, ότι κάποια στιγμή είχε γίνει χαμός εκεί μέσα και κάποιος θα το βούτηξε… Προσπαθούσε λοιπόν ο λήσταρχος των πάρκινγκ να με πείσει ότι ακόμα και χαμός να γίνεται θα μπορούσε κάποιος να κλέψει κάτι πάνω από το γραφείο του και να μην το πάρει χαμπάρι…

Η συνέχεια ήταν η γνωστή… Η ώρα είχε πάει 8 κι εγώ έτρεχα με το αυτοκίνητο να προλάβω Γερμανό ανοιχτό ώστε να ζητήσω φραγή του αριθμού και να πάρω νέα κάρτα sim

Και επανερχόμαστε στα της προκατάληψης… Χτες το μεσημέρι αγαπητή μεν αλλά αρκετά αλαφροΐσκιωτη συνάδελφος δε με ρωτούσε επιμόνως αν είμαι καλά… επειδή την ψυλλιάστηκα τη δουλεία, γνωρίζοντας το ποιόν της, τη ρώτησα αν με είδε στον ύπνο της… όταν μου το επιβεβαίωσε την παρακάλεσα χαμογελώντας γλυκά (σ.σ. έξω από τα σφιγμένα μου δόντια) να μη με ξαναδεί στον ύπνο της και κυρίως να μη μου το ξαναπεί…

Η αλήθεια είναι ότι δε θρηνώ τόσο για τα χρήματα… ποτέ δε θα μπορούσα να στενοχωρηθώ για κάτι που απλά κοστίζει λεφτά… όσα πολλά κι αν είναι… αλλά το γεγονός ότι για μία ακόμη φορά θα πρέπει να δίνω εξηγήσεις και να μιλώ για το «προσωπικό μου δράμα» σε κάθε sms που θα λαμβάνω και δε θα ξέρω από ποιον είναι κι αν θέλω να απαντήσω ή ότι θα πρέπει να σηκώνω το τηλέφωνο ακόμα και σε ανεπιθύμητες κλήσεις με δαιμονίζει… και ας μην αναφερθώ στους πολύτιμους αριθμούς που έχασα και άντε να τους ξαναβρώ…

Το κλου βέβαια είναι άλλο… επί μία ώρα το μεσημέρι προσπαθούσα να βγάλω άκρη με το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών της SAMSUNG γιατί το πανάκριβο –γγγγκκκκρρρρ- κινητό μου δεν αναγνωριζόταν από το pc μου μέσω της USB… Οι δικαιολογίες τους ήταν από ανόητες έως ηλίθιες, όπως π.χ. ότι κάποια μοντέλα, χωρίς να μου διευκρινίζουν αν πρόκειται για συγκεκριμένη παρτίδα ή για συγκεκριμένα μοντέλα, είχαν πρόβλημα στο λειτουργικό τους… και η τελική απάντηση ήταν αυτή που είχα πάρει νωρίτερα και από το εξουσιοδοτημένο service… να τους αφήσω δυο μέρες το κινητό, το οποίο δε θα μου το αντικαθιστούσαν με κάποιο άλλο, και θα έχανα και τα δεδομένα μου… αυτά τα οποία ήθελα να κατεβάσω στο pc… Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ηλίθιοι… με έστελναν είτε στην Cosmote είτε στο Γερμανό, που είχαν το κατάλληλο πρόγραμμα – και το οποίο αυτοί δεν είχαν- και να τα «κατεβάσω» πριν τους το παραδώσω… Έπρεπε δηλαδή να πληρώσω ξανά από την τσέπη μου για να έχω αυτά, που είχα ήδη χρυσοπληρώσει αγοράζοντας το συγκεκριμένο κινητό…

Φυσικά και δεν ήμουν καθόλου ικανοποιημένη απ’ όσα άκουσα και μετά από μια μικρή αλλά έντονη στιχομυθία μου είπαν ότι θα επικοινωνούσε μαζί μου αργότερα – όταν θα επέστρεφε στο γραφείο του- ο supervisor… Το μόνο που θα δεχόμουν θα ήταν να μου αλλάξουν κινητό… Σαφώς και δε θα δεχόμουν να βάλουν οι άσχετοι -όπως αποδείχτηκε- χέρι στο κινητό μου, το οποίο είχα αγοράσει μόλις πριν από τρεις μήνες… Ήμουν έτοιμη να φτάσω πολύ μακριά τη βαλίτσα… Πρώτη μου δουλειά πρωί-πρωί θα ήταν να επικοινωνήσω με τη Γ.Γ. Καταναλωτή του Υπουργείου Ανάπτυξης και να στείλω mail στη μαμά SAMSUNG

Ο supervisor δεν τηλεφώνησε φυσικά και μάλλον γλίτωσαν κι αυτοί από μένα κι εγώ απ’ αυτούς αφού και να μου το χαρίσουν δεν πρόκειται να ξαναματαπλησιάσω SAMSUNG στη ζωή μου… Φρίκη και τα κινητά τους και η εξυπηρέτηση τους…Να δω μόνο τι θα κάνω το καταραμένο bluetooth -επίσης SAMSUNG-, που αγόρασα το Σάββατο…!

Υ.Γ. 1 Ναι, για μία ακόμη φορά θα χρησιμοποιήσω τη δική σου συσκευή… Ευτυχώς που δεν είμαι προληπτική αλλιώς θα πίστευα ότι με έχεις «στοιχειώσει»…

Υ.Γ. 2 Και όχι δε βάζω φωτογραφία του... δε θέλω να το ξαναδώ στη ζωή μου... αν ήμουν προληπτική όποιος κι αν είσαι εσύ που το βούτηξες θα σε καταριόμουν να γίνει η αιτία και να σε τσακώσουν στα πράσα... κλέβοντας, ξενοπηδώντας etc... αλλά είσαι τυχερός που δεν είμαι...
 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 1:34 π.μ. | Permalink |


4 Σχολίασαν:


  • At 9 Μαΐου 2007 στις 7:49 π.μ., Blogger an205

    Αυτή η εξάρτηση από την τεχνολογία κακό πράγμα τελικά... Φεύγεις από το σπίτι και στον δρόμο αντιλαμβάνεσαι ότι ξέχασες το κινητό σου...ΠΑΝΙΚΟΣ... ιδρώνεις ξεϊδρώνεις, φυσάς ξεφυσάς... κι αν με πάρουν τηλέφωνο;;; κι αν μου στείλουν μήνυμα;;; έχεις αποκοπεί από τον κόσμο, δεν έχεις επικοινωνία, είσαι χαμένος... Είναι κι αυτή η ανάκριση τρίτου βαθμού: "καλά, σε πήρα τηλέφωνο γιατί δεν απάντησες;;;" ή "σου έστειλα μήνυμα δεν το είδες;" κι όταν τους λες ότι ξέχασες το κινητό σου σε κοιτούν σαν εξωγήινο, γουρλώνουν τα μάτια και σε ρωτούν όλο απορία : "ΞΕΧΑΣΕΣ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΣΟΥ;;;" σαν να σε ρωτάνε αν ξέχασες να αναπνέεις...
    Ε ΝΑΙ ΔΙΑΟΛΕ ΞΕΧΑΣΑ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕ ΜΕ!!!

    Από τότε που "βγήκαν" τα κινητά χαθηκε η επικοινωνία....

    (νομίζω ότι αυτό θα το ποστάρω)

     
  • At 9 Μαΐου 2007 στις 10:25 π.μ., Blogger Adomiel

    Καλημέρα an205...Χαίρομαι πάρα πολύ που αποτελώ πηγή έμπνευσης για σένα... εγώ και οι μικρές "τραγωδίες" μου...! :-Ρ

    Πάντως εγώ μόλις είχα ξεκινήσει να κάνω τα πρώτα δειλά βηματάκια απεξάρτησης...εδώ και κάποιες μέρες έκλεινα το κινητό όταν έπεφτα να κοιμηθώ... ίσως το περιστατικό να ήταν μοιραίο ως ένα "χαστούκι" στην αλαζονεία μου... βέβαια θα το σκεφτόμουν μόνο αν ήμουν προληπτική...! :-Ρ

     
  • At 9 Μαΐου 2007 στις 11:32 π.μ., Blogger Esther

    an205 είπες μεγάλη κουβέντα πραγματικά , ακριβώς όπως τον περιέγραψες έχει γίνει ο κόσμος μας.Εγώ θυμάμαι ακόμα που έπαιζα στη γειτονιά και η μαμά μου με φώναζε απο το μπαλκόνι ή ερχόταν να με πάει πίσω σπίτι όταν νύκτωνε . Σκέφτομαι ότι τώρα τα παιδιά ούτε να παίξουν δεν θα μπορούν. Ντριν-ντριν κάθε λίγο και λιγάκι οι μαμάδες θα τα εντοπίζουν κα θα τους χαλάνε το παιχνίδι. Και φυσικά όλα αυτά που είπες με τα μνμ και τις ανακρίσεις. Bέβαια τώρα που το μάθαμε άντε να το ξεμάθουμε..έχει βοηθήσει και σε κάποιες στιγμές τις ζωής μας πολύ αλλά αν κάτσουμε και σκεφτούμε πόσα είναι τα τηλ. που δεν θα θέλαμε να χάσουμε τη μέρα, μάλλον θά'ναι ενα δυο και γι'αυτά ακόμα κάποιος τρόπος υπάρχει...
    adomiel γλυκεια μου άστο να πάει συγχύστηκες το ξέρω αλλά παράτα το τώρα. Επιπλέον μην ξαναπάρεις ακριβό κινητό και σε παρακαλώ δώσε τα στοιχεία αυτού του κλέφτη κάπου..δεν ξέρω -ακους εκεί 7 ευρώ γι 7 λεπτά..αυτός είναι ο κλέφτης της ιστορίας...

     
  • At 9 Μαΐου 2007 στις 2:59 μ.μ., Blogger void

    Αυτο παει να πει γκαντεμια...Δυστυχως δεν μπορω να σε νιωσω απολυτα καθως ποτε δεν εχω χασει κινητο (μου ειχαν κλεψει την μοτοσυκλετα μου καποτε,ασε μεγαλο δραμα...). Παντως πριν απο μερικες μερες επρεπε να κλεισω το κινητο για 24 ωρες για να αποφυγω ενα ανεπιθυμητο τηλεφωνημα. Ειχα φρικαρει εντελως! Ενιωθα μονιμως ενα απροσδιοριστο συναισθημα οτι κατι δεν παει καλα. Καποια στιγμη θελησα να τηλεφωνησω σε καποιον που δεν θυμομουν τον αριθμο του!!! Ηταν αποθηκευμενος στο κινητο μου που δεν μπορουσα να ανοιξω με τιποτα γιατι αν ο ανεπιθυμητος μου ειχε στειλει μηνυμα πχ; Θα εβλεπε την αναφορα και τοτε σκατα... Μιλαμε για την τεχνολογια (και καποιες υπηρεσιες της) ως απολυτο μεσο καταστρατηγησης της προσωπικης ελευθεριας! ΟΥΦ!!! Τα πα και ξεθυμανα...

    Υ.Γ. Σε περιμενει μια προσκληση απ'τα μερη μου! Σου γραφω και το link για να μην παιδευεσαι να ψαχνεις. Φυσικα και μπορεις να προσπερασεις, no hard feelings!!! Adios!

     
Layout design by Pannasmontata