Δυστυχώς έφτασε η ώρα η αναπόφευκτη…! Η ώρα να αποδεχτώ την πραγματικότητα. Εδώ και καιρό αρνιόμουν να δω την αλήθεια αν και βρισκόταν μπροστά στη μύτη μου. Πίστευα και διακήρυττα πεισματικά ότι θα περάσει το δικό μου… Ότι θα κρατήσει όσο εγώ θέλω…!

Δυστυχώς το γεγονός ότι δένομαι εύκολα και υπερασπίζομαι μέχρι τελευταίας ρανίδας ότι θεωρώ δικό ΜΟΥ μ’ έκανε ουσιαστικά τυφλή με αποτέλεσμα να απολέσω και το ρεαλισμό μου και την ψυχρή πραγματιστική θεώρηση που συνήθως υιοθετώ απέναντι στα γεγονότα…!

Τις τελευταίες ώρες θρηνώ. Ναι, τόσο φρέσκια ήταν η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας… Μόλις χτες το μεσημέρι αποδέχτηκα τελικά το αναπόφευκτο τέλος…! Το ήξερα από την αρχή ότι κάπου στο μέλλον μας περίμενε ο αποχωρισμός του ενός από τον άλλον…! Ότι ήταν αδύνατον να μείνουμε για πάντα μαζί…! Είτε ο ένας είτε ο άλλος θα έπρεπε κάποια στιγμή να αποχωρήσει…! Νομοτελειακά…! Τίποτα δεν κρατάει για πάντα… Το ότι το ήξερα βέβαια δε σημαίνει κι ότι το είχα αποδεχτεί, για να εξηγούμαστε… Εξάλλου ποτέ δε θρηνώ προκαταβολικά… Το θεωρώ χάσιμο χρόνου… Αλλά ούτε φανταζόμουν ότι θα με πείραζε και τόσο πολύ…

Από χτες το μεσημέρι το μόνο που σκέφτομαι είναι που θα είσαι στο μέλλον.... Αν θα σε αγαπάνε όσο σε αγάπησα…

Μικρό μου χωρίζουμε…

Έφτασε η ώρα να τραβήξω το δρόμο μου μ΄ ένα καινούριο αυτοκίνητο…

Ο συνήθης ύποπτος λέει ότι είσαι παλιό… Και ότι μόνο έξοδα θα βγάζεις τώρα… Μα πόσο παλιό δηλαδή; Εντάξει αν μιλάμε για σκύλο 12 χρόνια είναι πολλά, αλλά αν μιλάμε για χελώνα είναι ελάχιστα… Ακόμα και τα χιλιόμετρα πως τα μετράμε; Είναι πολλά 220 χιλιάδες; Πως μπορούν να «χιλιομετρηθούν» τα ταξίδια μας; Απ’ ότι λέει ο συνήθης ύποπτος στην κοστολόγηση τα ταξίδια αποβαίνουν εις βάρος μας… Εγώ χάνω λεφτά κι εσύ αξία…

Εσύ βέβαια, αν έχεις αντιληφθεί το δράμα που παίζεται τις τελευταίες 36 ώρες, μπορεί να είσαι και χαρούμενο… Οι πιθανότητες πλέον μπορεί να είναι και υπέρ σου… Να «πέσεις» στα χέρια κάποιου που θα θυμάται πότε είναι τα σέρβις σου και να μην περιμένει να ψάξουν άλλοι τα χαρτιά και να δουν ότι ξεπέρασες τα όρια κατά 5-6 χιλ. χλμ… Που θα ρίχνει καμιά ματιά στο δείκτη της βενζίνης και δε θα σε πηγαίνει ασθμαίνοντας μόνο με τον αέρα στο πλησιέστερο βενζινάδικο αν είναι τυχερός ή θα ξεμένετε καταμεσής της λεωφόρου αν είναι άτυχος… - καλά καλά μια φορά έγινε μόνο και είχαμε περάσει μόνο κατά 20 μέτρα το βενζινάδικο, οπότε τυχεροί αμφότεροι μέσα στην ατυχία μας… Μπορεί πάλι να σκέπτεσαι ότι θα λιγοστέψουν οι «επισκέψεις» σου στο φαναρτζίδικο μια και ο επόμενος ίσως να είναι λιγότερο στραβούλιακας και να διακρίνει το στύλο πίσω από το αριστερό φτερό (σ.σ. εκεί το κοπανάω συνήθως, στα αριστερά, ένα περίεργο πράγμα, δεν το έχω εξηγήσει ακόμα)…

Ίσως να αισθάνεσαι και ντροπή που κυκλοφορείς με τόση «μαϊμού» επάνω σου αλλά τι να κάνω; Ο συνήθης ύποπτος ωρυόταν κάθε φορά ότι είναι άσκοπο να βάλω καινούργια γνήσια ανταλλακτικά στο «σαράβαλο» των 9,10,11,12 χρόνων…

Κάποιον που θα ελέγχει πιο τακτικά τα λάδια σου και δε θα περιμένει να τα δει όταν ετοιμάζεται για ταξίδι και έκπληκτος θα βλέπει το βενζινά να βγάζει έναν ολόστεγνο δείκτη… Γλυκό μου πως κατάφερνες και κινιόσουν χωρίς ούτε μια σταγόνα λαδάκι; Είσαι απίστευτο θηρίο κι άσε τους άλλους να λένε ότι σαραβάλιασες... Εγώ ξέρω…

Κάποιον που θα σε πλένει τακτικότερα και δε θα περιμένει να βρέξει… (σ.σ. εντάξει δεν περιμένω ακριβώς να βρέξει αλλά όποτε θυμάμαι ότι θέλεις πλύσιμο η ΕΜΥ προειδοποιεί για καταιγίδες τις επόμενες μέρες)… Είσαι μαυρούλικο μικρό μου και δείχνει η βρώμα γμτ… Ακόμα κι όταν σε πλένω μετά από δυο μέρες πάλι γεμάτο σκόνη είσαι… αυτή τη δουλειά θα κάνω; Θα ξεσκονίζω κάθε μέρα;

Όλα αυτά όμως δε με παρηγορούν… όσο και να σκεφτώ ότι για σένα ίσως και να είναι καλύτερα μπορώ άνετα να παραδεχτώ ότι είμαι αρκετά εγωίστρια ώστε να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου… και το πόσο θα μου λείψεις… Μαζί σου πέρασα τα καλύτερα μου χρόνια…

Πως μπορώ να ξεχάσω ότι μολονότι ήσουν ολοκαίνουργιο, του κουτιού, μόλις μιας εβδομάδας «τολμήσαμε» και σε βάλαμε στον κακοτράχαλο γκρεμό των 3 χλμ μέχρι να κατέβουμε στην ακτή και να πάρουμε το καραβάκι για την Πρέβελη;

Το θράσος μας μετά απ’ αυτό να σε ταλαιπωρούμε μέσα στην Αγουλινίτσα για να πάμε στη θάλασσα πριν φιλοτιμηθούν οι ανευθυνοϋπεύθυνοι να ρίξουν λίγο άσφαλτο στο δρόμο με αποτέλεσμα από το τράνταγμα και το ντάπα ντούπα να χαλάσει 2 φορές ο μοχλός που κινούσε τα ηλεκτρικά σου παράθυρα; Αυτή ήταν και η μόνη σου αδυναμία πάντα… χάλια τους βγήκαν των Γερμανών οι μοχλοί… μέχρι που τα πήρα άσχημα και αντικατέστησα του συνοδηγού με χειροκίνητο…!

Τον καύσωνα που έχουμε φάει, αφού όταν σε αγοράσαμε τα air condition θεωρούνταν πολυτέλεια και αποφασίσαμε τότε αντί γι’ αυτό να βάλουμε ηλιοροφή;

Και όταν πλέον σου έβαλα air condition πριν 3 χρόνια βγήκε ψιλομούφα αφού από πέρυσι το καλοκαίρι όποτε τολμάω να το ανοίξω ανεβάζεις θερμοκρασία στο 110 και φοβάμαι ότι θα ανατιναχτούμε;

Τα χτυπήματα που έφαγες από κάτω όταν έπεφτα σε κάθε μα σε κάθε λακκούβα; (σ.σ. δεν είμαι στραβούλιακα απλά τις έβαζα σημάδι ;-)… Αλλά στο τέλος έκανα την κίνηση ματ… έβγαλα τις μοντέρνες σου ζάντες που πιθανότατα έχουν κατασκευαστεί για χώρες πολιτισμένες κι όχι για το Ελλαδιστάν και μετά από ψάξιμο κατάφερα να βρω τις γνήσιες τις σιδερένιες που είχες στην αρχή… ναι ναι εκείνες τις ψηλές… κι από τότε δε φοβάσαι Χάρο… ε, σόρρυ λακκούβα ήθελα να πω…

Ο συνήθης ύποπτος αφού πέτυχε το σκοπό του – αλλά όχι πριν μαλλιάσει η γλώσσα του επί δυο χρόνια χιχιχιχι- προσπάθησε να με πείσει ότι το επόμενο αυτοκίνητο πρέπει να είναι σαν το δικό του, κι αυτό σχεδόν… όχι 1600άρι αλλά 1400άρι…

Αμ δε… Εγώ αγαπητέ «καβαλάω» μόνο γερμανικά μοντέλα… Τα γιαπωνέζικα του κιλού να τα «παίρνεις» εσύ… καλά μην ξεσπαθώσουν τώρα οι ιδιοκτήτες γιαπωνέζικων… το καρφί είναι κατευθυνόμενο γιατί γουστάρω απίστευτα να τον απαξιώνω… νομίζει ότι είναι ο Νίκι Λάουντα αλλά το ορκίζομαι είναι ο μοναδικός οδηγός, στον οποία φόραγα τη ζώνη μετά από 500 μέτρα οδήγησης κατατρομοκρατημένη και χεσμένη… αυτά όταν γενικά δε φορούσα ζώνη… μέχρι πριν 3 χρόνια δηλαδή που τράκαρα κι από τότε είναι δεύτερη φύση… νιώθω ότι θα εκτοξευτώ αν δεν είμαι δεμένη…!

Αμ, το άλλο; Άκου 1400άρι; Καλά όχι ότι τρέχω υπερβολικά και μου χρειάζονται πολλά άλογα… συντηρητικά μέχρι 150 πάω στην εθνική, όταν είναι άδεια… Άλλα άλλη είναι η αίσθηση όταν ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή, αρκεί να το θελήσεις, μ’ ένα απλό άγγιγμα του ποδιού σου έχεις 120 άλογα να τρέχουν για πάρτη σου…! Και μάλιστα αλογάκια πειραγμένα γιατί από τη μάνα σου έβγαζες δεν έβγαζες 90… κάφροι οι Γερμανοί πάντως… δίνουν κυβικά και δε δίνουν άλογα… άβυσσος η ψυχή των ξανθών…!

Λοιπόν συνήθη ύποπτε την Corolla να τη βγάλεις από το μυαλό σου… και το επόμενο Golf 1600άρι θα είναι… Η μόνη μικρή παραχώρηση που θα κάνω θα είναι στο χρώμα… ίσως και να έχεις δίκιο τελικά ότι δεν είμαι άξια να έχω μαύρο αυτοκίνητο και να πρέπει να περιοριστώ στο τόσο φορεμένο, άνευρο και χωρίς καμία προσωπικότητα ασημί… τουλάχιστον θα γλιτώσω από τα κατσουφιασμένα αντιπαθητικά σου μούτρα..! Αυτά που κατεβάζεις κάθε φορά που περνάω από τη γειτονιά σου με το μαύρο-παρακάτι-κρυμμένο κάτω από τόνους σκόνης, βρωμιάς και ρετσινιών καταπληκτικό κατ’ άλλα, αθάνατο θηρίο μελλοντικά πρώην αυτοκίνητο μου…

Τώρα που τα ‘γραψα μπορεί και να το πιστέψω… Εσύ πάντως συνήθη ύποπτε το πίστεψες όπως με διαβεβαίωσες το απόγευμα όταν μου έλεγες ότι από χτες ψάχνεις να το σπρώξεις…!

Πάντως μια απορία την έχω… Μόνο εγώ έχω φρικάρει με την ιδέα ότι θα δώσω το αυτοκίνητο μου σε ξένα χέρια; Δεν έχω ακούσει ποτέ κανένα φίλο, γνωστό, συγγενή να στενάζει ή να στενοχωριέται, έστω να αναρωτιέται που θα πάει το αμάξι του ρε παιδί μου… Ούτε κι εμένα με είχε απασχολήσει ποτέ ως τώρα για να τους ρωτήσω… Τελικά πρέπει να «καείς» ο ίδιος για να νιώσεις τη γλύκα…! :-(

Μάλλον απ’ αυτό το κάψιμο απορρέει και το παρόν σεντόνι… Που τι σεντόνι δηλαδή, ολόκληρη προίκα γάζωσα με σετ 4 τεμαχίων και 2 κουβερλί…!



Υ.Γ. Ξέρω ότι ούτε εσύ θα ήθελες να το δώσω… ακόμα θυμάμαι τις κουβέντες σου τότε: «αν θελήσεις να το αλλάξεις πούλησε το μου»… αλλά εδώ καρδιά μου «φεύγουμε» εμείς… το αυτοκίνητο τελικά μπορεί να είναι και το λιγότερο…