Διάβαζα παντού τον τελευταίο καιρό γι’ αυτούς… Όποιο έντυπο κι αν έπεφτε στα χέρια μου τους είχε κι από ένα αφιέρωμα… Τι έγραφαν; Ότι σαρώνουν σαν κομήτης το διεθνές καλλιτεχνικό στερέωμα μ' ένα ανεπανάληπτο σόου… Ότι το σόου συνδυάζει το σθένος και τη δύναμη των βιομηχανικών εργατών με την ακρίβεια και το ταλέντο που απαιτεί το tap dancing (σ.σ. κλακέτες)… Ότι πρόκειται για ρωμαλέους χορευτές από την Αυστραλία, οι οποία με τα τζιν και τα ημιάρβυλα αναθερμαίνουν το ενδιαφέρον του κοινού για το συγκεκριμένο είδος χορού με όρους εργοταξίου. Οκ, εντάξει… Όλοι αντέγραψαν το ίδιο δελτίου Τύπου… Αυτή ήταν η πρώτη μου αντίδραση (σ.σ. καταραμένο copy paste)…!

Κάπου εκεί ήταν που άκουσα ότι το συγκεκριμένο συγκρότημα, γιατί τόση ώρα μιλάω για τους Tap Dogs, που είναι έξι τον αριθμό –οι ρωμαλέοι Αυστραλοί που αντιγράφω και παραπάνω- άνοιξαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ μαζί με άλλους 1000 tap dancers, που αυτοί δίδαξαν… Αυτό ομολογουμένως δεν το θυμάμαι αν και δεν έχω χάσει καμία έναρξη Ολυμπιάδας από της Μόσχας και μετά…! Ναι, ναι τόσο μεγάλη είμαι…! :-Ρ

Το σύνθημα παντού ίδιο: ΟΙ TAP DOGS ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...





Είδα κι ένα βιντεάκι στη τηλεόραση, το έψαξα και λίγο στο google, πήγα μια βόλτα και από το YouTube και το αποφάσισα…! Έπρεπε να τους δω οπωσδήποτε…! Η δυσκολότερη απόφαση μέσα σε 40’’ που έχω πάρει…! ;-) Και τους είδα…!

Στο θέατρο Badminton δεν είχα ξαναπάει (σ.σ. ναι ούτε όταν ήταν γήπεδο είχα πάει… τους είχα χάσει εκείνους τους αγώνες :-Ρ)… Αλλά είχα δει τις πινακίδες εκεί στην αρχή της Κατεχάκης, απέναντι από το 401… Είχα και μια μικρή περιέργεια για το πώς μετέτρεψαν το γήπεδο σε θέατρο μετά και την πικρή εμπειρία που είχα στο γήπεδο του ταεκβοντο στο Φάληρο… Χάλι μαύρο…!

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό… Πρόκειται για έναν τεράστιο χώρο… Ρώτησα μια ταξιθέτρια και μου είπε ότι μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι 2.400 θεατές… Πρόκειται λοιπόν για ένα θέατρο αχανές… Ως εκ τούτου μπορούν να ανέβουν μόνο πολύ μεγάλες παραστάσεις αξιώσεων, γιατί αλλιώς αυτή η αρένα μπορεί άνετα να σε καταπιεί…!

Οι θέσεις είναι χωρισμένες σε τρία διαζώματα, αμφιθεατρικά τοποθετημένες και σε επικλινές έδαφος… Αλλά όπου και να καθίσεις αποκλείεται να μην έχεις οπτική επαφή με τη σκηνή: με 18 μ. ύψος, 30 μ. πλάτος και 18 μ. βάθος κατοχυρώνεται αναντίρρητα ως η μεγαλύτερη θεατρική σκηνή που διαθέτει σήμερα η χώρα…!

Εντάξει, μέχρι εδώ τα περί του θεάτρου… Ας πάμε στο σόου…






Είχαμε την ευτυχία να καθίσουμε στην 4η σειρά στο κέντρο… Αρχικά δυσανασχέτησα λιγάκι νομίζοντας ότι δε θα είναι βολικό… Ε, αναθεώρησα τάχιστα…! Βέβαια «κουμπώθηκα» λιγάκι όταν είδα τους της πρώτης σειράς να φοράνε αδιάβροχα… Τα οποία παρεμπιπτόντως συνοδεύονταν και από κουκούλες…!

Οι εντυπώσεις μου: Εντυπωσιακό… Καταιγιστικό… Ξεσηκωτικό…!





Έξι άντρες χόρευαν κλακέτες και παρήγαν μουσική μόνο με τις σόλες των παπουτσιών τους… Η play back μουσική ήταν ελάχιστη ενώ ένα έβδομο μέλος του συγκροτήματος έπαιζε κατά διαστήματα τύμπανα… Η κυρίως μουσική όμως «έβγαινε» από τα πόδια τους, από τα χτυπήματα τους πάνω σε ξύλο και ατσάλι, από τις «πιρουέτες» τους σε σιδηροδοκούς με την αρωγή σιδηροτροχιών και συρματόσχοινων… Ένα βαρύ βιομηχανικό σκηνικό που αποτελεί μία εντυπωσιακή αναπαράσταση βαριάς εργασίας σε χαλυβουργείο, τεράστια οικοδομή ή βιομηχανικό συγκρότημα…!

Οι Tap Dogs χόρεψαν, διασκέδασαν οι ίδιοι, διασκεδάζοντας εμάς ακόμη περισσότερο, ενώ με το ανεξάντλητο χιούμορ τους μας έκαναν εκτός από το να χειροκροτάμε κάθε τρεις και λίγο (σ.σ. πονάω αφόρητα στα μπράτσα) και να βγάζουμε ιαχές, να γελάμε κιόλας… Δυνατά… Δεν υπήρχε καμία σοβαροφάνεια, δεν άκουγες ούτε ένα σουτ, ενώ περισσότεροι από 1000 άνθρωποι είχαμε γίνει ένα παρασυρμένοι στο ρυθμό των «Σκυλιών»… Σ’ όλη τη διάρκεια του σόου έχεις την εντύπωση ότι παρακολουθείς πρόβες, ότι «βλέπεις» μια παρέα που διασκεδάζει στο διάλειμμα της από τη βαριά δουλειά, και ανυπομονείς τι θα «έχει» παρακάτω…





Το σκηνικό το άλλαζαν μόνοι τους, ανεβοκατεβάζοντας ατσάλινες δοκούς, στήνοντας σιδερένιες εξέδρες, χορεύοντας ανάποδα, κρεμασμένοι από τροχαλίες και φυσικά καταβρέχοντας τους θεατές της πρώτης σειράς (σ.σ. καλά εγώ είδα μουσκίδι και εκείνους της δεύτερης)… Ένα από τα πλέον εντυπωσιακά χορευτικά είναι εκείνο όπου παράγουν μουσική με τις ηλεκτροσυγκολλήσεις, ενώ οι αψίδες με τις σπίθες δημιουργούν ένα φαντασμαγορικό σκηνικό…! Κάπου είχα διαβάσει ότι η πλειοψηφία του κοινού τους είναι γυναίκες… Εγώ είδα ανθρώπους κάθε ηλικίας… Από 2 έως 82 ετών και των δύο φύλων… Οικογένειες ολόκληρες… Αλλά μάλλον δεν πρέπει να πρόκειται για θρύλο… Αφού οι λεβέντες δεν σταμάτησαν να φλερτάρουν με όποια γυναίκα κατάφερναν να εντοπίσουν στο κοινό…!





Στο τέλος του 80λεπτου, χωρίς διάλειμμα, σόου τα χειροκροτήματα δεν έλεγαν να σταματήσουν καθώς απαιτούσαμε να ξανανέβουν στη σκηνή… Και ξανανέβηκαν… Χαρίζοντας μας 10 ακόμη λεπτά… Νομίζω ότι και άλλα 110 να μας έδιναν ακόμα εκεί θα ήμασταν…

Κρίμα που δεν μπορώ να προτείνω σε κανέναν να δει το σόου αφού το είδα την τελευταία μέρα (25/3)… Αλλά απ΄ ότι ξέρω τα παλικάρια κάνουν συχνότατα διεθνείς περιοδείες… Ε, με τέτοιο θέατρο αποκλείεται να μην ξανατύχουμε στο δρόμο τους…! ;-)