Έμεινα πολύ ώρα να χαζεύω αυτή τη φωτογραφία… Τόσο την πρώτη φορά που την είδα όσο και κάθε φορά που την «άνοιγα»…! Και το έκανα συχνά… Το κάνω συχνά…! Με συναρπάζει μ’ έναν τρόπο συγκλονιστικό…! Αυτό το οργιαστικό κόκκινο «μιλάει» κατευθείαν μέσα μου…! Και κυρίως το γεγονός ότι πρόκειται για την αποτύπωση ενός γιαπωνέζικου κήπου… Γιαπωνέζικου…! Εκεί που περιμένεις μινιμαλισμό, συμμετρία, την επιτομή του μη περιττού σε περικυκλώνει μια οργιώδη φύση, που απειλεί να σε καταπιεί… Έχω προσπαθήσει να μεταφερθώ μέσα στον κήπο αυτό… Να γίνω μέρος του «πίνακα»… Να ξαπλώσω πάνω σ’ αυτά τα φύλλα, να βρεθώ κάτω απ’ αυτά τα φύλλα… Και να περιμένω τα επόμενα που θα με αγγίξουν…! Δεν τα έχω καταφέρει…! Με διώχνει…!
Ίσως γιατί βαθιά μέσα μου δεν πιστεύω ότι υπάρχει. Ίσως γιατί τον θεωρώ οφθαλμαπάτη, άπιαστο, όνειρο…! Κρατιέμαι μακριά του, τον παρατηρώ από απόσταση και περιμένω μια ένδειξη ότι είναι ψεύτικος, γέννημα της φαντασίας μου, των επιθυμιών μου…! Καιροφυλακτώ και βυθίζομαι στα χρώματα του, στις καμπύλες του, στις φωτοσκιάσεις του, αυτές που βλέπω και αυτές που φαντάζομαι… Έχει ριζώσει στην καρδιά μου αλλά εξακολουθώ να φωνάζω ότι υπάρχει μόνο στο μυαλό μου… Τον αγγίζω, του κάνω παρέα, τον σκέφτομαι συνέχεια, τον αναζητώ, σχεδόν ψυχαναγκαστικά, αλλά μέσα μου το ξέρω καλά… Δεν πρόκειται να γίνει δικός μου ποτέ…!
Η αλήθεια είναι οτι είναι μοναδικό το θέαμα.
Και απίστευτα γαλήνιο.
Εύχομαι να τον βρεις!