-Μα είναι αλήθεια όλα αυτά; Όλα όσα έγιναν πέρυσι, το 2006, από το Μάιο μέχρι σήμερα; Είναι αλήθεια;

-Θα ΄θελες να ΄ναι όνειρο; Να κοιμάσαι, να ξυπνήσεις και να είναι όνειρο;

-Ναι. Να κοιμάμαι, να ξυπνήσω και να είναι όνειρο…

-Δεν είναι όνειρο. Είναι αλήθεια. Νομίζω. Αν και δεν ξέρουμε, κανείς δεν ξέρει ποια είναι η πραγματικότητα. Δεν μπόρεσε κανένας να μας το πει… Μπορεί όντως να κοιμόμαστε τώρα, να ξυπνάμε μετά και να είναι όλα ένα όνειρο. Να ξεκινά μετά η πραγματική μας ζωή…

Βλακείες λέω. Προχωράω μπροστά, λέω την αλήθεια αλλά μόλις δω τα δύσκολα αφήνω και μια υπόνοια ελπίδας. Ψέματα… Αλλά είναι ψέματα; Κι αν όντως τώρα κοιμόμαστε, ξυπνήσουμε και είναι όλα ένα όνειρο;

Είδα ένα όνειρο τα χαράματα… Τόσο αληθινό, τόσο γνήσιο, τόσο δικό μου, που όταν με ξύπνησαν, παραμιλούσα και το κατάλαβα. Συνέχιζα το διάλογο του ονείρου. Πόσο στενοχωρήθηκα που με ξύπνησαν…!

Είχα σχέδιο στο όνειρο. Ενεργούσα βάσει σχεδίου και μου έβγαιναν όλες οι κινήσεις… Και λίγο πριν το ρουά ματ με ξύπνησαν κι έμεινα να παραμιλώ… Και να ζητάω το συρραπτικό… Για να πάρω την ίδια απάντηση που του είχα δώσει λίγα δευτερόλεπτα πριν στο όνειρο μου…

-Μα δεν έχουμε συρραπτικό!

Εκείνος όμως, το χρειαζόταν και μου το ζητούσε… Για να συρράψει μια ανοιχτή κοιλιά… Τι είχε κάνει μέσα της λίγο πριν δεν πρόλαβα να δω γιατί ήμουν αλλού… Πρόλαβα μόνο να τον δω ψύχραιμο, πάνω από τον μωλωπισμένο άντρα, να κρατάει τις δύο άκρες ενωμένες και να ζητά συρραπτικό για να τις συρράψει… Εγώ μόλις είχα μπει για να τον ενημερώσω ότι έξω υπήρχε ένας ακόμα ανόητος, που έπρεπε να τιμωρηθεί… Θα τον τιμωρούσε γμτ αν δε με ξυπνούσαν… Και θα ερχόντουσαν όλα ακριβώς όπως τα είχα σχεδιάσει… Σχεδίαζα να τον κάνω άντρα… Άντρα προστάτη…

Πως λέμε ούτε στον ύπνο μου…!

Υ.Γ. Πάντως οφείλω να το παραδεχτώ… Η φαντασία σου εξακολουθεί να με προκαλεί και να με αιφνιδιάζει… Κάθε φορά έρχεσαι με διαφορετικό «πρόσωπο» αλλά ακριβώς από την ίδια «αφετηρία»…