Όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο… Στη συνέχεια θέλω ν’ αγοράσω το dvd… Θέλω να αποκτήσω και προτζέκτορα για να τους βλέπω όπως πρέπει… Με το στόμα ανοιχτό, να πετάγομαι κάθε και τρεις και λίγο από την τρομάρα μου και με τα μάτια μούσκεμα στο τέλος…! Μια κουβέντα θα πω μόνο…! Αυτό το Σ/Κ είδα τους 300…

Οκ, εντάξει μπορώ επιτέλους να το αποδεχτώ… δεν αντέχω στις σκηνές σκληρής βίας… κι όταν λέω δεν αντέχω εννοώ ότι τσιτώνω, πετάγομαι και βγάζω κραυγούλες… σπανίως κλείνω τα μάτια αλλά και πάλι κοιτάω μέσα από τα μισάνοιχτα δάχτυλα…

Το Σάββατο το βράδυ αποφασίσαμε να πάμε με τον έτερο σινεμά… Θέλαμε να δούμε τους 300...





Και τους είδαμε… ή μάλλον τους απολαύσαμε… ή μάλλον μας μάγεψαν…! Σε τι να πρωτοαναφερθώ; Στη φωτογραφία, στη μουσική, στα εφέ, στη σκηνοθεσία, στην οικονομία, στους συμβολισμούς;

Πήγα έτοιμη να μην κάνω συγκρίσεις με τις ιστορικές πηγές… Οκ, το παραδέχομαι ότι έκανα μια - δυο αναγωγές πριν το βουλώσω αλλά αυτά είναι ψιλοπράγματα και φαντάζομαι ότι κανένας δε θα μπορούσε να το αποφύγει…!

Οι Σπαρτιάτες ήταν εκεί, η Ιστορία τους ήταν εκεί, οι αθάνατες ατάκες τους ήταν εκεί… Το μόνο που έλειπε ήταν η χολυγουντιανή αμερικανιά που φοβόμουν…!

Ο σκηνοθέτης Ζακ Σνάιντερ μετέτρεψε αριστουργηματικά σε κινούμενη εικόνα το υπέροχο κόμικ του Φράνκ Μίλλερ… Από τη μεριά του το κόμικ δεν προδίδει την Ιστορία που διηγείται… Σε κάθε περίπτωση λοιπόν οι συγκυρίες ήταν ιδανικές για το φιλμ, που με έκανε να παραληρώ σήμερα όλη μέρα και να αναζητώ οτιδήποτε σχετικό μ’ αυτό…

Πρόκειται για την επιτομή του «Λακωνίζειν»… Δεν υπάρχουν περιττοί διάλογοι… Οι κουβέντες είναι στακάτες ενώ η υποβλητική μουσική μαζί με τη φωνή του αφηγητή δε σε αφήνουν να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη ούτε για ένα δευτερόλεπτο…!





Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά δεν αναφέρθηκα στους «Σπαρτιάτες»… Δεν αναφέρθηκα και στο «Λεωνίδα»… Αλλά μέχρι εδώ μπορώ να συγκρατηθώ: ήταν όλοι υπέροχοι… Κι ο «Λεωνίδας» θεός… Το αρχέτυπο του άντρα…!

Έψαξα στο YouTube για την ατάκα του «Λεωνίδα» από την οποία ξεκίνησε η κατρακύλα μου… Από τη σκηνή εκείνη δεν σταμάτησα να κλαίω…! Βρίσκετε στην αρχή του βίντεο…

«Σπαρτιάτες το βράδυ θα δειπνήσουμε στον Άδη»…

Συγχαρητήρια στο μεταφραστή… Μετέτρεψε την αγγλική version «hell» σε «Άδη»… Αυτή ναι… Μιλάει μέσα μας…!

Η κατάρα του Λεωνίδα στον Εφιάλτη: «Σου εύχομαι να ζήσεις για πάντα»…! Τι χειρότερο θα μπορούσε να του επιφυλάξει η Ιστορία;

Και ένας έρωτας που «επικοινωνεί» μόνο με τα μάτια… Λακωνικός ο Λεωνίδας ακόμα κι εκεί…! Μέχρι το τέλος… σχεδόν! Οι τελευταίες του λέξεις για τη βασίλισσα Γοργώ: «Βασίλισσα μου, γυναίκα μου, αγάπη μου…»…!





Και για την ιστορία να αναφέρω ότι οι Έλληνες στο τέλος νικούν…! ;-)


Update Υ.Γ. (18:58)... Αν έχετε διάθεση διαβάστε ένα εξαιρετικό κείμενο που έγραψε σε ανύποπτη στιγμή πέρυσι το καλοκαίρι ο Μαστρομήτσος για το Λεωνίδα, τους Σπαρτιάτες και τους 700 ηρωικούς Θεσπιείς...