Ξύπνησα κατά τις 10 π.μ από τον ήχο της βροχής. Δεν ακούγεται εξαιρετικά ρομαντικά αυτό; Μόνο ακούγεται όμως γιατί εμένα με τσίτωσε... Είχα σχέδια για σήμερα γμτ. Όπως κάθε άνθρωπος που κάνει πνευματική εργασία (σ.σ. τι; αχαχαχαχα) σήμερα δεν εργάζομαι. Λόγω διαφόρων κοινωνικών και «πολιτικών» υποχρεώσεων, όμως, δεν εγκατέλειψα το άστυ για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Και φέτος…

Τελικά το blog μπορεί να λειτουργήσει ως ημερολόγιο. Ίσως όχι με την ακριβή έννοια του όρου όσον με αφορά αφού οι αναρτήσεις μου είναι σποραδικές αλλά ως σημείο αναφοράς. Και εξηγούμαι: Πέρυσι, παραμονή του Αγίου Πνεύματος, μέσα Ιουνίου τότε, έγραφα και πάλι ένα post για τον κακό καιρό, για μία ματαιωθείσα εκδρομή αλλά περιέργως και για την εξαιρετικά καλή μου διάθεση…! Χρειάστηκε να το διαβάσω για να «το» θυμηθώ. Τη καλή μου διάθεση εννοώ…! Και τους λόγους απ’ τους οποίους εκπορευόταν…! Καταραμένο αλτσχάιμερ… ;-)

Ένα χρόνο μετά όλα έχουν αλλάξει και μ’ έναν περίεργο τρόπο κάποια, μικρά αλλά βασικά, παραμένουν ίδια…! Κατ’ αρχήν ο κακός καιρός… Που κοντεύει, σε περίπτωση που τριτώσει το 2008, ν’ αποτελέσει must για το τιμημένο τριήμερο. Είπαμε δεν είμαι προληπτική…! Αλλά αν ήμουν με δυσκολία δε θα σκεφτόμουν ότι «το» έχουν ματιάσει όσοι δεν επιτελούν πνευματική (σ.σ. πως είπατε; αχαχαχαχαχαχα) εργασία και χάνουν ένα τριήμερο σε μια καταπληκτική συγκυρία… Τέλη άνοιξης – αρχές καλοκαιριού…!

Είπα κατ’ αρχήν παραπάνω αλλά δεν έχω σκοπό να γράψω τη συνέχεια… Μπορεί να μη μου φαίνεται αλλά κατά βάθος απεχθάνομαι τους απολογισμούς… Και μάλλον, κατά έναν περίεργο τρόπο, το blog «λειτουργεί» πάνω μου ακριβώς έτσι… ως πεδίο απολογισμού… δεν μπορώ να φανταστώ τρόπο να το ξορκίσω αυτό το γεγονός αλλά μπορώ, όποτε το συνειδητοποιώ, να προσπαθώ να το περιορίζω…

Θέλω όμως, δοθείσης της ευκαιρίας, και αφού ήδη κατέγραψα ότι το παρόν blog λειτουργεί τελικά για μένα αναφορικά να ξεκαθαρίσω κάτι που αναφέρω στο προηγούμενο post… Τελικά το αυτοκίνητο εκτός από τα δύο κουρελιασμένα λάστιχα και τη θεόστραβη και για πέταμα ζάντα, δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα… Το ελαφρύ στράβωμα του τιμονιού και του πίσω άξονα δεν τα υπολογίζω, επειδή τα διόρθωσαν και μου είπαν να μην τα υπολογίζω…!

Τελικά έμεινα χωρίς αυτοκίνητο μέχρι τη Δευτέρα το μεσημέρι… Χρόνος ρεκόρ… Αλλά αυτά είναι τα τυχερά του να είναι φίλος του «συνήθη υπόπτου» ο μάστορας στο συνεργείο και συγγενής εξ αίματος ο λαστιχάς και «ευθυγραμμιστής» και σαν κερασάκι να βρίσκονται και τα δύο σε ακτίνα 200μ από το σπίτι σου…! ;-)

Χρησιμοποίησα λοιπόν ταξί μόνο μία φορά, το πρωί… Το οποίο βρήκα 10μ από το σπίτι… Και αν αυτό δεν είναι απίστευτο από μόνο του να συμπληρώσω τα εξής: ο ταξιτζής καταγόταν από την Υποσαχάρια Αφρική, μιλούσε εξαιρετικά ελληνικά, μου έπιασε κουβέντα για την ανθρώπινη μοίρα και αν υφίσταται ως έννοια ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν όπερα…! Δεν είμαι λάτρης της συγκεκριμένης μουσικής -ούτε καν την ακούω δηλαδή- και ούτε θα ισχυριστώ ότι καλύτερα όπερα από αθλητικά ή καψουρολαϊκά…! Αλλά το όλο πακέτο καταγράφηκε στο συνειδητό μου ως τελείως σουρεαλιστικό… Όσο κι αν ακούγεται αντιφατικό αυτό…!

Ένας μαύρος φιλόσοφος ταξιτζής που ακούει πρωί - πρωί Τρίτο Πρόγραμμα… Και να πέσω πάνω του ενώ σιχτίριζα τη μοίρα μου από την ώρα που ξύπνησα…!

Έχει περάσει τουλάχιστον μία ώρα από τη στιγμή που ξεκίνησα το post και συνεχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς… Υποτίθεται ότι στις 2μμ πρέπει να είμαι στη Δροσιά για φαγητό… Που δεν το βλέπω… Όχι τόσο γιατί δε θέλω να οδηγήσω στη βροχή αλλά επειδή για να οδηγήσω πρέπει κατ’ αρχήν να μπω στο αυτοκίνητο… Και για να συμβεί αυτό πρέπει να διασχίσω το δρόμο αφού χθες το βράδυ το πάρκαρα στο απέναντι πεζοδρόμιο…

Αυτό λοιπόν για τη δική μου συνοικία είναι ένα γεγονός από δύσκολο έως ακατόρθωτο ακόμα και όταν η βροχή είναι πεντάλεπτη… Οπότε όποιος έχει φαντασία ας αναλογιστεί πως είναι τώρα έξω, αφού βρέχει τουλάχιστον από την ώρα που ξύπνησα στις 10πμ και έχει πάει αισίως 1μμ.

Όχι γαλότσες αλλά βάρκα χρειάζομαι…!

Και επειδή η αισιοδοξία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα μου παράλληλα με το γράψιμο του post έκανα και μια μικρή αναζήτηση στο YouTube και ανέβασα στο blog νέο βιντεάκι… I’m singing in the rain αλλά όχι τσαλαβουτώντας σαν τον αείμνηστο Τζιν Κέλι στα νερά και κρατώντας ομπρέλα –την οποία και δεν έχω για να λέμε και την αλήθεια- αλλά στο μπαλκόνι και με τις τέντες κατεβασμένες…! :-P

Η ώρα έχει πάει αισίως 1.45μμ. Η βροχή έχει -ανέλπιστα εντελώς- σταματήσει και, βάσει της εμπειρίας μου γνωρίζω ότι σε κανένα 10λεπτο ο δρόμος θα είναι προσβάσιμος… Οπότε καλύτερα να φεύγω το ταχύτερο πριν ξαναπιάσει βροχή και αποκλειστώ…! ;-)