Έτσι λέει η παροιμία και φαντάζομαι ότι, όπως όλες οι παροιμίες, θα στηρίζεται σε στατιστικά στοιχεία - που θα στηρίζονται με τη σειρά τους σε επαναλαμβανόμενες γκαντεμιές…
Ο Μάης δε μου «μπήκε» καλά, δεν προχωρά καλά και αρχίζω να σκιάζομαι για το πώς θα καταλήξει… Κι ο περσινός τα ίδια σκατά –και χειρότερα μπορώ να πω- ήταν… Για τον προπέρσινο δε θυμάμαι αλλά για να μη θυμάμαι μάλλον καλούτσικος θα ήταν αλλιώς θα γκρίνιαζα… Έτσι δεν είναι;
Ο Μάης είναι ο γενέθλιος μήνας μου και αν εξαιρέσεις το ρητό που μου απηύθυνε συχνά ο γεννήτορας μου «το Μάη γεννιούνται τα γαϊδούρια» (σ.σ. το οποίο ουδέποτε επιχείρησα να διασταυρώσω καθώς προτιμώ να στρουθοκαμηλίζω πιστεύοντας ότι προσπαθούσε να με διαφωτίσει περί της ζωολογίας παρά να διαπιστώσω ότι με θεωρούσε, φευ, ενίοτε γαϊδούρα) ήταν και ο αγαπημένος μου… Όχι πια…Αυτή τη στιγμή είμαι έτοιμη να αλλάξω την ημερομηνία (επ’ ευκαιρία μπορεί να «διορθώσω» λιγάκι και τη χρονολογία :-Ρ) και να αρχίζω να κυκλοφορώ από την Πρωτομαγιά με σκόρδα κρεμασμένα μέχρι και από τα αφτιά μου…
Το Σαββατοκύριακο είχα να επιτελέσω ένα θλιβερό καθήκον, που απαιτούσε τη μετάβαση μου στη Δυτική Ελλάδα… Και ξεκίνησα Σαββάτο μεσημέρι, εν μέσω βροχής (σ.σ. καταραμένη βροχή… 45’ αναγκάστηκα να κάνω στάση στα Μέγαρα γιατί δεν έβλεπα ούτε τους υαλοκαθαριστήρες) και τη μισή μου οικογένεια στο αυτοκίνητο… Παραλίγο, αντί να επιτελέσω εγώ το θλιβερό μου καθήκον, η υπόλοιπη μισή μου οικογένεια, που έμεινε πίσω, θα επιτελούσε σήμερα Δευτέρα το δικό της… Φτου φτου, μακριά από μας…
Ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω πως συνέβη… Δεν πρέπει να πήγαινα με περισσότερα από 110-120 χλμ/ώρα… Βρισκόμουν στις στροφές πριν το Ξυλόκαστρο, μεταξύ 116ου και 117ου… Έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου και έπεσα με τη δεξιά πλευρά στις μπάρες… Για κάμποσα δευτερόλεπτα έκανα 8άρια μέσα στην εθνική, ενώ ξαναχτύπησα στις μπάρες… Κατάφερα τελικά να το ευθυγραμμίσω, να ελαττώσω ταχύτητα και τελικά να το σταματήσω δεξιά… Οι πρώτες γνώμες λένε ότι μάλλον μου έσκασε το λάστιχο…
Δεν ξέρω πως αλλά ήμουν απόλυτα ψύχραιμη… Πρώτα βεβαιώθηκα ότι ήμασταν όλοι καλά –δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι που λένε, να’ ναι καλά οι ζώνες, και πίσω δεμένοι ήταν- και στη συνέχεια βγήκα από το αυτοκίνητο να δω τη ζημιά… Και οι δύο δεξιές ρόδες ήταν κουρελιασμένες και οι ζάντες θεόστραβες ενώ το αυτοκίνητο είχε υποστεί μόνο μια γρατσουνιά… Όταν κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο το αυτοκίνητο να προχωρήσει ούτε εκατοστό έβαλά το Δ καμιά 100ή μέτρα παρακάτω -ήμουν και πάνω σε στροφή, μην πάρω κανέναν άνθρωπο στο λαιμό μου- και τηλεφώνησα στην οδική ασφάλεια…
Από κει και πέρα άρχισαν να πέφτουν «βροχή» και οι εκπλήξεις… ευχάριστες και δυσάρεστες…
Πρώτη έκπληξη: Μόλις σταμάτησα εγώ πέρασε ολόκληρο κομβόι αυτοκινήτων… Πάνω από 40 το ένα πίσω από το άλλο… Φρίκαρα κυριολεκτικά… Λίγο πιο πίσω να ήμουν εγώ ή λίγο πιο μπροστά αυτοί θα είχε γίνει μακελειό… Εκείνα τα 8άρια τα έκανα τελικά σε άδεια εθνική… Και ήταν 5.30 το απόγευμα Σαββάτου, έτσι;
Δεύτερη έκπληξη: Δεν προλαβαίνω να κλείσω το κινητό, από το οποίο μίλαγα με την Οδική και τσουπ ένα περιπολικό… Είμαι έτοιμη να ορκιστώ ότι όσα χρόνια κάνω αυτή τη διαδρομή, σ’ αυτόν τον καταπληκτικό -^%*^%$%^^$*^%^$$- δρόμο Κορίνθου – Πάτρας, που παρεμπιπτόντως είναι και ο πιο ακριβός όσον αφορά τα διόδια, ζήτημα είναι αν έχω δει 2-3 φορές περιπολικό… Όσο να’ ναι μια ασφάλεια την ένιωσα… Θυμάμαι μια φορά που είχα μείνει πριν το Σχηματάρι, γυρνώντας από Δήλεσι, όταν ανέβασε θερμοκρασία το αυτοκίνητο, και σταμάτησαν μέσα σε 30’ δύο περιπολικά, ένας με μηχανή κι ένα φορτηγάκι του ανακριτικού της Τροχαίας… Στην καρμανιόλα όμως δεν είχα δει παρά σπάνια… Και τώρα που τους χρειαζόμουν ήταν εκεί… Απίστευτο…! :-Ο
Τρίτη έκπληξη: Καθώς ήμουν σταματημένη πάνω στη στροφή, έπρεπε βεβαίως το αμάξι να μετακινηθεί. Βγάζει ο τροχαίος το κινητό και μιλάει με κάποιον… Δεν περνάνε 2’ και τσουπ ένας γερανός. Νομίζοντας ότι είναι ο δικός μου κόντεψα να πετάξω από τη χαρά μου… Αμ δε… Κάποιος από το Ξυλόκαστρο ήταν, που τον κάλεσε η τροχαία για να με μεταφέρει μέχρι τον κόμβο… Μια απόσταση 2 χλμ, έτσι; Κρατήστε το, είναι σημαντικό… Με φορτώνει λοιπόν, ενημερώνω και την Οδική ότι με πάει παρακάτω, ώστε να με βρει ο δικός μου γερανός και ξεκινάμε…
Πενήντα ευρώ μου πήγε το μαλλί… Ποιο μαλλί; Ο πρώτος γερανός, τον οποίο πλήρωσα χωρίς να πάρω και απόδειξη… Και ένιωσα πολύ ηλίθια όταν μετά έμαθα ότι δεν έπρεπε να δώσω ούτε ένα λεπτό καθώς είχα ήδη ενημερώσει για να έρθει γερανός και στο κάτω κάτω δεν ήμουν υποχρεωμένη να πληρώσω για κάτι που έχω ήδη πληρώσει (σ.σ. χμ αυτό μου θυμίζει το περιστατικό με το κινητό μου και την αξιοφτύσητη Samsung, που έχω περιγράψει παρακάτω… μάλλον είναι το ριζικό μου να με πιάνουν κορόιδο τα εξυπνοπούλια και να ξαναματαπληρώνω τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια…)
Τέταρτη έκπληξη: Εντάξει το αυτοκίνητο είχε βγει νοκ-άουτ… το φόρτωσε και ο γερανός που είχα καλέσει και κατευθυνόταν ήδη προς Αθήνα αλλά εγώ ΕΠΡΕΠΕ οπωσδήποτε να πάω εκεί, όπου κατευθυνόμουν… Δεν ετίθετο θέμα να επιστρέψω… Για εκεί ξεκίνησα κι εκεί θα πήγαινα… Ακόμα και με τα πόδια… Αλλά επειδή αυτό είναι λιγάκι δύσκολο –καλά λέμε και κάνα χαζό να περνά η ώρα- αποφασίζω να πάρω ταξί… Έσπευσε λοιπόν να με εξυπηρετήσει ο πρώτος «γερανός»… ναι ναι αυτός που τσέπωσε τα 50 ευρώ για να με μεταφέρει 2 χλμ, χωρίς να το ζητήσω… Και με εξυπηρέτησε… Μου βρήκε ταξί… Πόσα έδωσα; 180 ευρώ για μία απόσταση 120 χλμ… Δεν έχω λόγια εκτός του ότι είμαι τυχερή που είμαι άνθρωπος κι όχι αυτοκίνητο γιατί δεν τολμάω καν να κάνω τον πολλαπλασιασμό για να δω πόσο θα κόστιζα... Δε μου πέρασε βέβαια από το μυαλό να κάνω παζάρια, αφού το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να φτάσω στον προορισμό μου το συντομότερο…
Βεβαίως να πω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της καταλήστευσης μου η τροχαία ήταν απούσα… Μόλις φορτώθηκε το αμάξι και αδειάσαμε το οδόστρωμα εξαφανίστηκε… Και δεν κατέγραψε ούτε το περιστατικό… Από μια μεριά καλύτερα… Έχω ελπίδες ότι δε θα λάβω κλήση να πληρώσω για τις στραβωμένες μπάρες – ναι ναι εκείνο το στράβωμα το 5ο από το τέλος και το 8ο από την αρχή στην εξαίσια και πανάκριβη καρμανιόλα του 117ου χλμ Κορίνθου-Πατρών…
Το αυτοκίνητο έχει πάθει τελικά μεγάλη ζημιά … Κάτι ψαλίδια, κάτι ακρόμπαρα κλπ κάνουν δυστυχώς δυσβάσταχτη την επισκευή του… Θέλοντας και μη λοιπόν θα πάψω να κωλυσιεργώ και θα αρχίσω από αύριο κιόλας να ψάχνω για καινούριο… Ε, αφού το είχα αποφασίσει δε με πειράζει και τόσο… Το μόνο που με πειράζει είναι ότι το τελευταίο «μας» ταξιδάκι παραλίγο να γίνει και το «τελευταίο» μου… Δε θα έχω την ευκαιρία να το αποχαιρετήσω όπως σχεδίαζα…
Με πειράζει επίσης το γεγονός ότι τις επόμενες μέρες θα κυκλοφορώ με ταξί… Και κάθε μα κάθε πρωί θα ενημερώνομαι είτε για τα τελευταία κλαψιάρικα σουξέ είτε για ένα σωρό ανούσιες ποδοσφαιρικές λεπτομέρειες που με αφήνουν παντελώς αδιάφορη… Θα μου πει τώρα κάποιος και γιατί δε ζητάς να κλείσουν το ραδιόφωνο… Εντάξει το ομολογώ είμαι δειλή… Θρασύδειλη μπορώ να πω… όταν οδηγώ μπορώ άνετα να βρίσω έναν ταξιτζή και να τσακωθώ άμα κάτσει… Αλλά μέσα στην έδρα του είμαι συνήθως –τις σπάνιες φορές που μπαίνω- κότα από φόβο μη και δε με αφήσουν να καπνίσω… Άτιμο τσιγάρο…!
Ο λόγος πάντως που τα κατέγραψα όλα εδώ δεν ήταν για να γκρινιάξω για τη ζημιά –λαμαρίνες είναι- ή για τα λεφτά που μου «έφαγαν» -χρήμα είναι, χαρτί- αλλά για να συνειδητοποιήσω τι έγινε, τι συνέβη… Σ ε όλους φαίνεται αφύσικη η ψυχραιμία μου… Κοντέψαμε να σκοτωθούμε -αυτό είναι γεγονός, δεν έχω ξαναπλησιάσει ποτέ τόσο κοντά στο θάνατο- αλλά δε με άγγιξε, το μόνο που με ένοιαξε ήταν αν ήμασταν όλοι καλά και να πάμε εκεί που έπρεπε, χαμογελούσα συνέχεια… Ακόμα και για τα λεφτά που έδωσα ή που θα δώσω στη συνέχεια, δε μου καίγεται καρφί… Ποτέ δε με ενδιέφερε οτιδήποτε κόστιζε σε χρήμα… Πάντως τη ζωή μου όλη δεν την είδα να περνάει από μπροστά μου… Ίσως γι’ αυτό δεν τρόμαξα κιόλας… Ποιος να ξέρει;
Υ.Γ. Σου είχα υποσχεθεί ότι κάθε φορά θα είμαστε εκεί και ήμασταν… ήθελα να γράψω για σένα την Παρασκευή αλλά δεν μπορούσα να το αναρτήσω… τελικά το έκανα έμμεσα… Είμαστε καλά και οι δυο…
Ευτυχώς είστε καλά, ευτυχώς!.