Έφτασα ελαφρώς καθυστερημένη (σ.σ. πολύ πρωτότυπο, το ξέρω το ξέρω) και δεόντως ιδρωμένη…. Η δικαιολογία μου για το πρώτο είναι ότι σχόλασα από τη δουλειά στις 7 ακριβώς… Για το δεύτερο τα λόγια είναι περιττά… 28 Ιουνίου του τρέχοντος έτους και όποιος ήταν στεγνός ήταν παράλληλα και τυχερός καθώς κατά τα φαινόμενα δεν είχε βρεθεί στην ανάγκη να εγκαταλείψει την όαση του air-condition…!

Εγώ όμως είχα δουλειά στο κέντρο και μάλιστα επείγουσα… Βέβαια δουλειά τρόπος του λέγειν καθώς όταν κάτι το κάνεις με ευχαρίστηση μετατρέπεται αυτομάτως σε διασκέδαση… Άφησα λοιπόν αγόγγυστα το αυτοκίνητο –με το επανακαμφθέν air-condition το οποίο είχε να δουλέψει από πέρυσι το καλοκαίρι, το νόμιζα χαλασμένο και αυτό το κακόμοιρο ήθελε απλά υγρά- στο πάρκινγκ του μετρό και κατηφόρισα περιχαρής προς το κέντρο…

Στο βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης ο εξαίρετος δημοσιογράφος, ταλαντούχος συγγραφέας, δεινός blogger και καλός φίλος (σ.σ. τα ευρώ εις διπλούν Χρηστάκο, πιάνονται και τα επίθετα ;-) ) Χρήστος Φασούλας παρουσίαζε στις 7 ακριβώς στο πιστό κοινό του τη …Μοίρα του!

Μόνο κάτι πέρα από τις δυνάμεις μου θα με κρατούσε μακριά… Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου από πέρυσι το καλοκαίρι όταν διάβασα το πρώτο του βιβλίο «Ο έρωτας δεν κάνει για πιλότος» και «πολιτογραφήθηκα» ένθερμη θαυμάστρια του νέου συγγραφέα, τον οποίο δε γνώριζα τότε… Κάτι που έμελλε να αλλάξει πολύ σύντομα…

Ο τίτλος είχε πέσει στην αντίληψη μου από τα Χριστούγεννα του ’05 και το είχα στα υπόψη μέχρι και τον Ιούνιο, που κατέληξε στη σακούλα μου με προορισμό τις διακοπές μου…

Εκείνες τις μέρες πάνω - κάτω είχα ξεκινήσει και το blog… Ο Χρήστος λοιπόν έπεσε τυχαία πάνω στο blog μου και μου άφησε ένα σχόλιο το οποίο με «τρομοκράτησε» ελαφρώς και δεν το ανάρτησα – δεν ήταν ελεύθερα τα σχόλια στην αρχή, αργότερα το έκανα γιουσουρούμ…! Ο λόγος που με «τρομοκράτησε» ήταν ότι αναφερόμουν σε ένα περιστατικό που συνέβη στη δουλειά μου και το τσακάλι ε, σόρρυ ο εξαίρετος δημοσιογράφος μας το έπιασε στον «αέρα»…! Δεν ήμουν –και δεν είμαι ακόμα εδώ που τα λέμε- και πολύ ένθερμη οπαδός του επώνυμου blogging - όσον με αφορά για να εξηγούμαστε…!

Παρ’ όλα αυτά του έστειλα ένα email όπου του εξηγούσα τους λόγους που δεν ανέβασα το σχόλιο του -γιατί κρυψίνους μπορεί να είμαι αλλά επ’ ουδενί δεν ήθελα να δώσω την εντύπωση ότι τον σνόμπαρα…

Γυρνώντας μόλις τώρα πίσω και ψάχνοντας το επίμαχο post διαπίστωσα ότι έχει περάσει ένας χρόνος, ακριβώς…! Κοίτα τώρα κάτι συμπτώσεις…! Όπως σύμπτωση το θεώρησα και τότε, όταν μπαίνοντας στο site του διαπίστωσα ότι πρόκειται για το συγγραφέας, το βιβλίο του οποίου με ανέμενε να το διαβάσω στις διακοπές… Το οποίο και δεν έκανα βέβαια τελικά, καθώς το ξεκίνησα το ίδιο απόγευμα – στη δουλειά αλλά μην το κάνουμε θέμα- και το τελείωσα τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας… Ούτε και θυμάμαι από πότε είχε να μου συμβεί τέτοιο πράγμα με βιβλίο… Όπως επίσης και το γεγονός ότι ξεκαρδιζόμουν στα γέλια κάθε τόσο ενώ πρόκειται για μία από τις ελάχιστες φορές –δεν μπορώ πρόχειρα να θυμηθώ κάποια άλλη- που δεν μπορούσα να μαντέψω το τέλος… Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι η τελευταία πρόταση με άφησε με το στόμα ανοιχτό…!

«Ο έρωτας δεν κάνει για πιλότος» (εκδόσεις Μίνωας) είναι ένα βιβλίο σπαρταριστό, και ανεξάντλητα αυτοσαρκαστικό. Ο ήρωας - αφηγητής βλέπει τη ζωή του –και τη νεοελληνική ιστορία των τελευταίων 40 χρόνων- να περνά σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά από τα μάτια του κατά τη διάρκεια της πτώσης του… Πτώση μεταφορική και κυριολεκτική… Και πρέπει να φτάσεις στις τελευταίες σελίδες προκειμένου να διαπιστώσεις αν έπεσε, τον έριξαν ή πρόκειται για όνειρο… Όποιος δεν το έχει διαβάσει, του το συνιστώ ανεπιφύλακτα… Πρόκειται για εξαιρετικό μυθιστόρημα…

Η πρώτη μου κίνηση τότε ήταν να επικοινωνήσω με το Χρήστο και να του πω πόσο μα πόσο μου άρεσε το βιβλίο… Κάτι που υποψιάζομαι ότι θα κάνω και με το δεύτερο, το περί ου ο λόγος «Με λένε Μοίρα», το οποίο κοντεύω ήδη να τελειώσω… Και σας πληροφορώ ότι ήταν αρκετά δύσκολο το να συγκρατηθώ και να περιμένω μέχρι χτες να το αποκτήσω, καθώς κυκλοφορεί από το Μάιο –και πάει και πολύ καλά απ’ ότι μαθαίνω- αλλά ήθελα αντίτυπο ενυπόγραφο από το συγγραφέα στην πρώτη παρουσίαση…! ;-) Και το έκανε ακόμα πιο δύσκολο η ιδέα του συγγραφέα να αναρτήσει τα τέσσερα πρώτα κεφάλαια στο site του…! Άκου να δεις τώρα…! Τσιμπάς ή δε τσιμπάς;

Μα να επιστρέψω στα της παρουσίασης… Η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσουμε το Χρήστο και τις δύο «πριγκίπισσες» δεν αναγνώρισα κανέναν άλλον… Εκ των υστέρων πληροφορήθηκα ότι ανάμεσα στο κοινό υπήρχαν και bloggers, posts των οποίων είχα κατά καιρούς διαβάσει…! Το κλίμα ήταν πολύ ζεστό -μεταφορικά μιλώντας κι όχι κυριολεκτικά, εντάξει;- και φιλικό και οι δύο δημοσιογράφοι, η Ελένη Γκίκα και ο Αλέξης Σπυρόπουλος, που είχαν αναλάβει το έργο της παρουσίασης υπήρξαν εξαιρετικοί και καίριοι… Όπως καίριες ήταν και οι τοποθετήσεις αλλά και τα σχόλια της γοητευτικής κυρίας με τα μαύρα στη γαλαρία…! ;-)

Βέβαια την παράσταση έκλεψε με τα σκέρτσα της και τις υποκλίσεις της στο κοινό της η μικρή δεσποινίδα Φασούλα, της οποίας τα παθήματα με τα μαθηματικά της Β’ Δημοτικού έχει κάνει γνωστά στο Πανελλήνιο ο απελπισμένος πατήρ…!

Η οικογένεια Φασούλα αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχει ήδη επιστρέψει στο Λόγγο, όπου παραθερίζει κι εγώ πρέπει πάραυτα να επιστρέψω στο βιβλίο μου, που με περιμένει υπομονετικά ανοιχτό στη σελ. 171…!