Οι εμπνεύσεις της τελευταίας στιγμής δεν είναι πάντα για καλό, απ’ ότι μαρτυρούν και τα τελευταία γεγονότα…! Απόψε διάβαζα μέχρι αργά και εκεί που ήμουν έτοιμη να πάω να ξεραθώ, άναψε ένα λαμπάκι στο κεφάλι μου και λέω: «δεν μπαίνω λίγο internet, να διαβάσω κανένα post, να κάνω και κανένα τσιγάρο…» (σ.σ. μάλλον το ‘χω σε κακό να πάω για ύπνο πριν τις 2 το πρωί, δεν εξηγείται αλλιώς).

Μπήκα λοιπόν και ανοίγει το msn… Όλα καλά ως εδώ, μέχρι που είδα τα εισερχόμενα emails… Σπάνια τα ανοίγω, αφού το λογαριασμό τον έχω πλέον μόνο για το msn και δεν το χρησιμοποιώ για την αλληλογραφία… Αλλά τα emails είχαν φτάσει τα 13 και είπα να το ξεφορτώσω…!

Μου ανοίγει ένα ωραιότατο νέο hotmail, αφού την τελευταία φορά είπα να πατήσω το YES όταν με ενημέρωσαν ευγενικότατα από τη Microsoft ότι αποφάσισαν επιτέλους να αναβαθμίσουν το αραχνιασμένο τους περιβάλλον…

Σβήνω τα μηνύματα, κάτι χαζά και κάτι spam και άρχισα να πειράζω τα κουμπάκια και να αλλάζω χρωματάκια…! (σ.σ. για όποιον ενδιαφέρεται για ανούσιες λεπτομέρειες να τον ενημερώσω ότι επέλεξα το red).

Και πάνω που ήμουν έτοιμη να πατήσω το sign out βλέπω στη λίστα αριστερά την ένδειξη drafts..! Ορίστε; Από πού κι ως που; Αυτό είναι κολπάκι του gmail, πως βρέθηκε εδώ; Βέβαια αυτό που μου «χτύπησε» δεν ήταν αυτή καθ’ αυτή η ένδειξη αλλά το γεγονός ότι δίπλα ανέφερε τον αριθμό «3»… Ναι ΤΡΙΑ…! Μα εγώ έχω να στείλω email από το hotmail από εποχής Προέδρου Στεφανόπουλου (σ.σ. άσε μάστορα πως το θυμάμαι, μεγάλη ιστορία)…! Και ενώ ποτέ δεν φύλαγα τίποτα στα sends τώρα έχω και drafts;

Εδώ θα έπρεπε να είχε επικρατήσει η λογική και να είχα αποχωρήσει χωρίς να τα ανοίξω αφού ήμουν σίγουρη ότι τα νέα δε θα ήταν καλά…!

Αλλά επειδή είμαι διάσημη γι’ άλλες χάρες μου κι όχι για τη λογική μου (σ.σ. κάποιος κακεντρεχής θα έκανε τώρα αναφορές σε περιέργειες και κουραφέξαλα αλλά αδιαφορώ και προσπερνώ) το πάτησα το ρημάδι το κλικ…

Και είδα μπροστά στα μάτια μου να ανοίγεται ένας άλλος κόσμος… Τρία χρόνια ακριβώς πριν… Μα ακριβώς… Οι ημερομηνίες έγραφαν 14, 16 και 17 Ιουνίου 2004…! Ορίστε;

Και μάλιστα δεν επρόκειτο απλά για μισοτελειωμένα mails αλλά για κανονικότατα, τα οποία είχα στείλει…! Kι όχι μόνο… περιελάμβαναν και απαντήσεις…! Ένας προς έναν…! Ένας αποστολέας και ένας παραλήπτης…! Τρία χρόνια πριν ακριβώς…! Τρία mails του καθενός μας εντελώς παρακμιακά…! Τελευταία στη σειρά, μιας σειράς δεκάδων άλλων mails –απαύγασμα λατρείας και ρομαντισμού… Ενώ αυτά; Αυτά γεμάτα καλυμμένη ειρωνεία και σαρκασμό και ψέματα εκατέρωθεν…!

Όλα τα emails, και τα μεν και τα δε, τα είχα διαγράψει σε μια τελετή που δεν στερούνταν κανένα από τα τυπικά της ανάλογης τελετουργίας…

Βαθιά μεσάνυχτα, κρασί -που μου προκάλεσε θολούρα και απίστευτο πονοκέφαλο το μεσημέρι που ξύπνησα- αηδιαστικά αηδιαστική μουσική και απανωτά κλικ στο delete, αφού τα διάβαζα και τα έσβηνα ένα – ένα…! Από πού μου πηγάζουν αυτά τα δραματικά κάθε τόσο -καλά με απόσταση 4-5 χρόνων είναι αλλά μην το κάνουμε θέμα- δε γνωρίζω…! Πάντως στη συγκεκριμένη περίπτωση είχα αποφασίσει να ζήσω την «τραγωδία» μου και να μην τα διαγράψω με το συνηθισμένο μου τρόπο, μια κι έξω…!

Και τώρα να ‘τα εδώ, μπροστά στα μάτια μου…! Από πού ξεφύτρωσαν; Πού και πώς είχαν σωθεί; Πώς εμφανίστηκαν στα ανύπαρκτα –τότε- drafts μου; Ποιός μου κάνει πλάκα νυχτιάτικα;

Και αυτή η ταύτιση των ημερομηνιών; Σχεδόν με κάνει να ανατριχιάζω... Γι’ αυτό ίσως να το γράφω κιόλας… Για να το εκλογικεύσω, αφού για να το εξηγήσω το κόβω χλωμό…!

Και θυμήθηκα πράγματα που είχα ξεχάσει… Θυμήθηκα πράγματα που είχα ορκιστεί ότι δε θα ξεχνούσα ποτέ… Θυμήθηκα πρόσωπα που είχα λατρέψει και στη συνέχεια είχα μισήσει και πίστευα ότι κι αυτό θα κρατούσε για πάντα…

Τρίχες… Τίποτα δεν κρατάει για πάντα… Ούτε καν η ανάμνηση… Είχα τουλάχιστον δυο χρόνια να «τα» σκεφτώ… Και το μόνο που «μου» άφησαν, τώρα που τα ξαναείδα, είναι μια γλυφή γεύση στο στόμα και μια γκριμάτσα δυσπιστίας στο πρόσωπο…! Αφού δεν μπήκα καν στον κόπο να τα διαγράψω, αν είναι δυνατόν…!

Ωστόσο αυτή η αλλόκοτη ιστορία με έκανε να σκεφτώ κάτι άλλο… Το μπαλάκι της Άντα Φτυς… με προκάλεσε να περιγράψω τον ιδανικό άντρα για μένα… και η αλήθεια είναι ότι το είδα σαν μια καλή ευκαιρία να ξαναγράψω στο blog μια και κόντευε να πιάσει αράχνες – λόγω βαρεμάρας και ουχί δουλειάς, υποχρεώσεων και λοιπών ανόητων δικαιολογιών, που καθόλου δε θα με τιμούσαν…! Αν και είχα σκοπό λοιπόν να ανταποκριθώ το ανέβαλα συνεχώς…!

Μέχρι απόψε… μέχρι τώρα…! Που έχω πλέον να δώσω και μια σοβαρή απάντηση…! Και θα τολμούσα να πω, ταυτόχρονα και μια ευχή…!

Ο ιδανικός άντρας για μένα, λοιπόν, θα είναι αυτός, που, όταν θα έχει αποχωρήσει πλέον από τη ζωή μου, μετά από χρόνια, όταν θα τον σκέφτομαι, δε θα μου φέρνει γλυφή γεύση στο στόμα και γκριμάτσες δυσπιστίας στο πρόσωπο…!

Που θα τον σκέφτομαι και θα χαμογελάω πλατιά, θα αναρωτιέμαι που να είναι από γνήσιο ενδιαφέρον, και θα του στέλνω από μακριά όλες τις ευχές του κόσμου…!

Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι δε γνώρισα αξιόλογους –και αξιέραστους γιατί να το κρύψω- άντρες…! Άλλο φταίει μάλλον…!

Οπότε η ευχή μου εμπεριέχει και μια μικρή – μεγάλη μου ελπίδα…! Να μάθω να εκτιμώ και να εμπιστεύομαι…! Αμήν…!

Υ.Γ. Εσύ δεν πιάνεσαι… Ξέρω ακριβώς που είσαι και η γεύση στο στόμα μου κάθε φορά που σε σκέφτομαι δεν είναι γλυφή αλλά γλυκόπικρη…! Βρήκες το μοναδικό τρόπο για να το καταφέρεις…!