Το ρολόι χτύπησε την ίδια ακριβώς ώρα όπως κάθε πρωί, 7.20, μολονότι Σάββατο… Σε αντίθεση όμως με τα πρωινά που το κλείνω προσωρινά, σηκώνομαι μετά το 4-5 χτύπημα ανά 10λεπτο και φτάνω καθυστερημένη -από 30-50 λεπτά αναλόγως τη γαϊδουριά μου- στην εργασία μου, σήμερα πετάχτηκα από φόβο ότι δε θα το ξανακούσω… Κουτουλάω μεν χαμογελάω με ευδαιμονία δε…
Μόλις ξεκίνησε το 3ήμερο ταξίδι μου στη Γη της Απόδρασής μου…
Αφήνω πίσω μου, προσωρινά, το καθημερινό τρέξιμο, που με έχει εξαντλήσει τις τελευταίες εβδομάδες και έναν καύσωνα που οι ειδήμονες ισχυρίζονται ότι θα χτυπήσει 40άρι…
Και πως το ξεκινάω; Με κάτι σπάνιο και ιδιαίτερο… Ένα post, βρε… Και μάλιστα όχι τυχαίο, το 50ο… Και επειδή κάποιες φορές γέρνω προς το δράμα, ιδιαίτερα όταν σηκώνομαι αξημέρωτα, να σημειώσω ότι το 1ο post σ’ αυτό το blog «περιέγραφε» ένα ματαιωμένο ταξίδι του περασμένου Ιούνη…
Κλείνουν οι κύκλοι γαμώτο… Πάντα…
Καλό μου ταξίδι…
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ
ΚΑΛΗ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ!!!