Δευτέρα, Απριλίου 07, 2008
Ορκίζομαι...

Μια και μας πήρε που μας πήρε η κατηφόρα σήμερα κι αφού εξακολουθώ να έχω ελεύθερο χρόνο –αυτό δεν είναι και τόσο καλό, σας διαβεβαιώ- αποφάσισα να ανταποκριθώ και στο δεύτερο παιχνίδι του αγαπημένου μου elf, αυτό με τα τρία τραγούδια που με κάνουν να κλαίω… Δε θα κάνω διαχωρισμό μιλώντας για κλάμα από απόγνωση ή χαρά… Το μελό μας μάρανε… Θα ανεβάσω απλά τρία τραγούδια που με κάνουν να δακρύζω σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή… Για συγκεκριμένο λόγο… Και τα τρία…!

Το πρώτο είναι το «Μην ορκίζεσαι» από την Ελευθερία Αρβανιτάκη, το δεύτερο το «Bang bang my baby shot me down» από τη Νάνσι Σινάτρα και το Kill Bill και το τρίτο το «Πάμε Χαβάη» από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη…

ΜΗΝ ΟΡΚΙΖΕΣΑΙ

BANG BANG MY BABY SHOT ME DOWN

ΠΑΜΕ ΧΑΒΑΗ

Υ.Γ. Αύριο θα είναι άλλα, διαφορετικά…!

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 5:35 μ.μ. | Permalink | 0 Σχολίασαν
Δε φταίω, προκλήθηκα...

Το αγαπημένο μου elf με προσκάλεσε να πάρω μέρος σε δύο bloggerika παιχνιδάκια που διανύουν επ’ άκρου σ’ άκρου το τελευταίο διάστημα την blogοσφαιρα… Τουλάχιστον το φαντάζομαι αφού οι σχέσεις μου με τη συγκεκριμένη σφαίρα το τελευταίο διάστημα είναι παγωμένες… Δε έχουμε ανταλλάξει άσχημα λόγια, όχι, όχι… Απλά οι προτεραιότητες αλλάζουν, οι υποχρεώσεις μεγαλώνουν αλλά ο αναθεματισμένος ο χρόνος παραμένει ο ίδιος…

Το elf λοιπόν μπορεί να με προσκάλεσε αλλά εγώ κώφευα… Όχι ηθελημένα απλά δεν είχα την παραμικρή ιδέα… Σήμερα όμως βρήκα λίγο χρόνο και αποφάσισα να τον επενδύσω στο blog της όπου γελάω απίστευτα κάθε φορά που «ανεβάζει» τις ΜΙΚΡΟΑΣΤΕΣ της…. Παράλληλα έριξα μια ματιά και στο έτερο blog της, το elf… Κι εκεί είδα την πρόσκληση… Κεραυνοβολήθηκα… Εσπευσμένα αποφάσισα να δω που σέρνεται το δικό μου blog και είδα εκεί μία ακόμη πρόσκληση της…

Επιτέλους μπορούσα να κατανοήσω τα ακατανόητα μέχρι πριν από λίγα δευτερόλεπτα αγωνιώδη, μονολεκτικά και αναπάντητα sms της, που λάμβανα εδώ και μία εβδομάδα: «ΑΚΟΜΑ;», «ΑΚΟΜΑ;»… Όχι, λοιπόν δεν της χρωστούσα δανεικά που μου είχε δώσει σε ξεχασμένη σ’ εμένα στιγμή… Αυτός και ο λόγος που τα sms έμεναν αναπάντητα…!

Αφού ανέπνευσα με ανακούφιση, βαθιά και δυνατά, άπλωσα το χέρι να πιάσω το πιο κοντινό βιβλίο, προκειμένου να ακολουθήσω τις οδηγίες της…. Καταλέξει, το ορκίζομαι… Αυτό είχα σκοπό να κάνω… :-o

Αλλά φευ… Κανένα βιβλίο δεν ήταν κοντά μου… Ούτε στο γραφείο, ούτε στο κομοδίνο, ούτε στον καναπέ, ούτε στο πλυντήριο… Αφού συνήλθα από τη μίνι κρίση που έπαθα μόλις συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο από την blogοσφαιρα είχα απομακρυνθεί αλλά εδώ και πολύ καιρό είχα διαταράξει τη νόρμα που ευλαβικά τηρούσα μέχρι πριν από λίγους μήνες να διαβάζω τουλάχιστον 20 σελίδες την ημέρα, βρέξει χιονίσει, έπεσα σε βαθιά σκέψη… Δεν υπερβάλλω, ήταν ο μόνος τρόπος για να θυμηθώ ποιο βιβλίο διάβαζα όταν το ενδιαφέρον μου στράφηκε αποκλειστικά σε πιο ερεθιστικές μεν αλλά λιγότερο διανοητικές απολαύσεις… Γιατί ναι μεν έχω αλλάξει συνήθειες αλλά όχι και να κλαίγομαι ότι κακοπερνάω…! :-D

Βρήκα το «ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ» του Ίαν ΜακΓιούαν παραχωμένο στη βιβλιοθήκη και με σελιδοδείκτη παρακαλώ…! Σίγουρη απόδειξη ότι δεν το έχω τελειώσει αλλά κι ότι όταν το άφησα από τα χέρια μου δεν είχα ξεχάσει όλους τους καλούς μου τρόπους… Εύχομαι πραγματικά να το παράτησα στην τύχη του λόγω των ερεθιστικών απολαύσεων που προείπα κι όχι γιατί ήταν απελπιστικά κουραστικό…! :-s

Οι κανόνες λοιπόν του παιχνιδιού είναι απλοί:

1- Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.

2- Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).

3- Βρες την πέμπτη περίοδο της σελίδας.

4- Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).

5- Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Όσον αφορά τον πρώτο έκανα ζαβολιά και το παραδέχτηκα ήδη. Με πόνο καρδιάς πήγα στη σελ. 123 –και λέω με πόνο γιατί ο σελιδοδείκτης ήταν στη σελ. 81, και ποτέ δεν μπαίνω στον πειρασμό να διαβάσω παρακάτω, αλλά για το αγαπημένο μου elf έκανα μια εξαίρεση- μέτρησα πέντε περιόδους και ιδού οι επόμενες τρεις:

[…] Κι όμως, ενώ το χέρι του παρέμενε στη θέση του, ψηλαφώντας το μηρό της, εκείνη συνέχιζε να τον κοιτάζει τόσο προσκλητικά –τα έντονα χαρακτηριστικά της απαλυμένα, τα μάτια της μισόκλειναν κι έπειτα άνοιγαν πάλι διάπλατα για να συναντήσουν τα δικά του, και τώρα το κεφάλι της έγερνε προς τα πίσω-, σίγουρα οι επιφυλάξεις του ήταν γελοίες. Αυτή η διστακτικότητα ήταν δική του τρέλα. Ήταν παντρεμένοι να πάρει η ευχή, κι εκείνη τον ενθάρρυνε, τον προέτρεπε, ήθελε απελπισμένα να πάρει εκείνος την πρωτοβουλία. […]

Χμμμμ, δε μου φαίνεται και πολύ ελπιδοφόρο το απόσπασμα… Πρώτη νύχτα γάμου και ο τυπάκος δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα… Ατζαμής ο γαμπρός… Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους ευχηθώ καλή τύχη προς το παρόν… Αλλά ψήθηκα και μάλλον θα μάθω σύντομα… :-)

Υ.Γ. Όλο δουλειές μου ανοίγεις…! Sorry που δε συνεχίζω το παιχνίδι αλλά απέχω τόσο καιρό από τα blogs που ντρέπομαι τώρα να εμφανιστώ βάζοντας τους ανθρώπους σε μπελάδες…! Και ναι, αυτό είναι μια ΚΑΡΦΑΡΑΑΑΑ ΝΑΑΑΑΑΑΑ…! :-p

 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 3:38 μ.μ. | Permalink | 2 Σχολίασαν
Layout design by Pannasmontata