Και περνάνε οι μέρες κι είναι η μία καλύτερη από την άλλη… Και ξαφνικά μια μέρα (σ.σ. ή νύχτα δε θυμάμαι τώρα) ανακαλύπτω ότι έχω παρατημένο να αρμενίζει στα διαδικτυακά πέλαγα ένα έρμο blog… Χωρίς τιμονιέρη και πυξίδα (σ.σ. λοιπόν νύχτα ήταν, το αποφάσισα, τέτοιες ποιητιές μόνο νύχτα μπορώ να σκαρφιστώ) επί 3,5 μήνες… Κι εγώ που;

Ν’ αρμενίζω κι εγώ αλλά σε πελάγη ευτυχίας… Ανακάλυψη δεύτερη: Όταν είσαι ευτυχισμένος δεν το γράφεις, το ζεις… Γιατί και να θέλεις να το γράψεις δεν προλαβαίνεις… Γιατί το γράφω τώρα; Δε λέμε ότι τον έρωτα τον βροντοφωνάζουμε; Έ, αυτό ανακάλυψα λοιπόν μέσα στη νυχτιά… Ότι το μοναδικό μέρος όπου δεν το είχα βροντοφωνάξει είναι εδώ μέσα… ;-)

Σ’ ΑΓΑΠΑΩΩΩΩΩΩ...