Σάββατο, Ιουνίου 30, 2007
Με λένε Μοίρα...


Έφτασα ελαφρώς καθυστερημένη (σ.σ. πολύ πρωτότυπο, το ξέρω το ξέρω) και δεόντως ιδρωμένη…. Η δικαιολογία μου για το πρώτο είναι ότι σχόλασα από τη δουλειά στις 7 ακριβώς… Για το δεύτερο τα λόγια είναι περιττά… 28 Ιουνίου του τρέχοντος έτους και όποιος ήταν στεγνός ήταν παράλληλα και τυχερός καθώς κατά τα φαινόμενα δεν είχε βρεθεί στην ανάγκη να εγκαταλείψει την όαση του air-condition…!

Εγώ όμως είχα δουλειά στο κέντρο και μάλιστα επείγουσα… Βέβαια δουλειά τρόπος του λέγειν καθώς όταν κάτι το κάνεις με ευχαρίστηση μετατρέπεται αυτομάτως σε διασκέδαση… Άφησα λοιπόν αγόγγυστα το αυτοκίνητο –με το επανακαμφθέν air-condition το οποίο είχε να δουλέψει από πέρυσι το καλοκαίρι, το νόμιζα χαλασμένο και αυτό το κακόμοιρο ήθελε απλά υγρά- στο πάρκινγκ του μετρό και κατηφόρισα περιχαρής προς το κέντρο…

Στο βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης ο εξαίρετος δημοσιογράφος, ταλαντούχος συγγραφέας, δεινός blogger και καλός φίλος (σ.σ. τα ευρώ εις διπλούν Χρηστάκο, πιάνονται και τα επίθετα ;-) ) Χρήστος Φασούλας παρουσίαζε στις 7 ακριβώς στο πιστό κοινό του τη …Μοίρα του!

Μόνο κάτι πέρα από τις δυνάμεις μου θα με κρατούσε μακριά… Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου από πέρυσι το καλοκαίρι όταν διάβασα το πρώτο του βιβλίο «Ο έρωτας δεν κάνει για πιλότος» και «πολιτογραφήθηκα» ένθερμη θαυμάστρια του νέου συγγραφέα, τον οποίο δε γνώριζα τότε… Κάτι που έμελλε να αλλάξει πολύ σύντομα…

Ο τίτλος είχε πέσει στην αντίληψη μου από τα Χριστούγεννα του ’05 και το είχα στα υπόψη μέχρι και τον Ιούνιο, που κατέληξε στη σακούλα μου με προορισμό τις διακοπές μου…

Εκείνες τις μέρες πάνω - κάτω είχα ξεκινήσει και το blog… Ο Χρήστος λοιπόν έπεσε τυχαία πάνω στο blog μου και μου άφησε ένα σχόλιο το οποίο με «τρομοκράτησε» ελαφρώς και δεν το ανάρτησα – δεν ήταν ελεύθερα τα σχόλια στην αρχή, αργότερα το έκανα γιουσουρούμ…! Ο λόγος που με «τρομοκράτησε» ήταν ότι αναφερόμουν σε ένα περιστατικό που συνέβη στη δουλειά μου και το τσακάλι ε, σόρρυ ο εξαίρετος δημοσιογράφος μας το έπιασε στον «αέρα»…! Δεν ήμουν –και δεν είμαι ακόμα εδώ που τα λέμε- και πολύ ένθερμη οπαδός του επώνυμου blogging - όσον με αφορά για να εξηγούμαστε…!

Παρ’ όλα αυτά του έστειλα ένα email όπου του εξηγούσα τους λόγους που δεν ανέβασα το σχόλιο του -γιατί κρυψίνους μπορεί να είμαι αλλά επ’ ουδενί δεν ήθελα να δώσω την εντύπωση ότι τον σνόμπαρα…

Γυρνώντας μόλις τώρα πίσω και ψάχνοντας το επίμαχο post διαπίστωσα ότι έχει περάσει ένας χρόνος, ακριβώς…! Κοίτα τώρα κάτι συμπτώσεις…! Όπως σύμπτωση το θεώρησα και τότε, όταν μπαίνοντας στο site του διαπίστωσα ότι πρόκειται για το συγγραφέας, το βιβλίο του οποίου με ανέμενε να το διαβάσω στις διακοπές… Το οποίο και δεν έκανα βέβαια τελικά, καθώς το ξεκίνησα το ίδιο απόγευμα – στη δουλειά αλλά μην το κάνουμε θέμα- και το τελείωσα τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας… Ούτε και θυμάμαι από πότε είχε να μου συμβεί τέτοιο πράγμα με βιβλίο… Όπως επίσης και το γεγονός ότι ξεκαρδιζόμουν στα γέλια κάθε τόσο ενώ πρόκειται για μία από τις ελάχιστες φορές –δεν μπορώ πρόχειρα να θυμηθώ κάποια άλλη- που δεν μπορούσα να μαντέψω το τέλος… Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι η τελευταία πρόταση με άφησε με το στόμα ανοιχτό…!

«Ο έρωτας δεν κάνει για πιλότος» (εκδόσεις Μίνωας) είναι ένα βιβλίο σπαρταριστό, και ανεξάντλητα αυτοσαρκαστικό. Ο ήρωας - αφηγητής βλέπει τη ζωή του –και τη νεοελληνική ιστορία των τελευταίων 40 χρόνων- να περνά σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά από τα μάτια του κατά τη διάρκεια της πτώσης του… Πτώση μεταφορική και κυριολεκτική… Και πρέπει να φτάσεις στις τελευταίες σελίδες προκειμένου να διαπιστώσεις αν έπεσε, τον έριξαν ή πρόκειται για όνειρο… Όποιος δεν το έχει διαβάσει, του το συνιστώ ανεπιφύλακτα… Πρόκειται για εξαιρετικό μυθιστόρημα…

Η πρώτη μου κίνηση τότε ήταν να επικοινωνήσω με το Χρήστο και να του πω πόσο μα πόσο μου άρεσε το βιβλίο… Κάτι που υποψιάζομαι ότι θα κάνω και με το δεύτερο, το περί ου ο λόγος «Με λένε Μοίρα», το οποίο κοντεύω ήδη να τελειώσω… Και σας πληροφορώ ότι ήταν αρκετά δύσκολο το να συγκρατηθώ και να περιμένω μέχρι χτες να το αποκτήσω, καθώς κυκλοφορεί από το Μάιο –και πάει και πολύ καλά απ’ ότι μαθαίνω- αλλά ήθελα αντίτυπο ενυπόγραφο από το συγγραφέα στην πρώτη παρουσίαση…! ;-) Και το έκανε ακόμα πιο δύσκολο η ιδέα του συγγραφέα να αναρτήσει τα τέσσερα πρώτα κεφάλαια στο site του…! Άκου να δεις τώρα…! Τσιμπάς ή δε τσιμπάς;

Μα να επιστρέψω στα της παρουσίασης… Η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσουμε το Χρήστο και τις δύο «πριγκίπισσες» δεν αναγνώρισα κανέναν άλλον… Εκ των υστέρων πληροφορήθηκα ότι ανάμεσα στο κοινό υπήρχαν και bloggers, posts των οποίων είχα κατά καιρούς διαβάσει…! Το κλίμα ήταν πολύ ζεστό -μεταφορικά μιλώντας κι όχι κυριολεκτικά, εντάξει;- και φιλικό και οι δύο δημοσιογράφοι, η Ελένη Γκίκα και ο Αλέξης Σπυρόπουλος, που είχαν αναλάβει το έργο της παρουσίασης υπήρξαν εξαιρετικοί και καίριοι… Όπως καίριες ήταν και οι τοποθετήσεις αλλά και τα σχόλια της γοητευτικής κυρίας με τα μαύρα στη γαλαρία…! ;-)

Βέβαια την παράσταση έκλεψε με τα σκέρτσα της και τις υποκλίσεις της στο κοινό της η μικρή δεσποινίδα Φασούλα, της οποίας τα παθήματα με τα μαθηματικά της Β’ Δημοτικού έχει κάνει γνωστά στο Πανελλήνιο ο απελπισμένος πατήρ…!

Η οικογένεια Φασούλα αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχει ήδη επιστρέψει στο Λόγγο, όπου παραθερίζει κι εγώ πρέπει πάραυτα να επιστρέψω στο βιβλίο μου, που με περιμένει υπομονετικά ανοιχτό στη σελ. 171…!
 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 2:26 π.μ. | Permalink | 8 Σχολίασαν
Σάββατο, Ιουνίου 23, 2007
Δραπετεύω...


Το ρολόι χτύπησε την ίδια ακριβώς ώρα όπως κάθε πρωί, 7.20, μολονότι Σάββατο… Σε αντίθεση όμως με τα πρωινά που το κλείνω προσωρινά, σηκώνομαι μετά το 4-5 χτύπημα ανά 10λεπτο και φτάνω καθυστερημένη -από 30-50 λεπτά αναλόγως τη γαϊδουριά μου- στην εργασία μου, σήμερα πετάχτηκα από φόβο ότι δε θα το ξανακούσω… Κουτουλάω μεν χαμογελάω με ευδαιμονία δε…

Μόλις ξεκίνησε το 3ήμερο ταξίδι μου στη Γη της Απόδρασής μου…

Αφήνω πίσω μου, προσωρινά, το καθημερινό τρέξιμο, που με έχει εξαντλήσει τις τελευταίες εβδομάδες και έναν καύσωνα που οι ειδήμονες ισχυρίζονται ότι θα χτυπήσει 40άρι…

Και πως το ξεκινάω; Με κάτι σπάνιο και ιδιαίτερο… Ένα post, βρε… Και μάλιστα όχι τυχαίο, το 50ο… Και επειδή κάποιες φορές γέρνω προς το δράμα, ιδιαίτερα όταν σηκώνομαι αξημέρωτα, να σημειώσω ότι το 1ο post σ’ αυτό το blog «περιέγραφε» ένα ματαιωμένο ταξίδι του περασμένου Ιούνη…

Κλείνουν οι κύκλοι γαμώτο… Πάντα…

Καλό μου ταξίδι…
 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 8:21 π.μ. | Permalink | 10 Σχολίασαν
Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007
Όποιος νύχτα περπατεί...
Οι εμπνεύσεις της τελευταίας στιγμής δεν είναι πάντα για καλό, απ’ ότι μαρτυρούν και τα τελευταία γεγονότα…! Απόψε διάβαζα μέχρι αργά και εκεί που ήμουν έτοιμη να πάω να ξεραθώ, άναψε ένα λαμπάκι στο κεφάλι μου και λέω: «δεν μπαίνω λίγο internet, να διαβάσω κανένα post, να κάνω και κανένα τσιγάρο…» (σ.σ. μάλλον το ‘χω σε κακό να πάω για ύπνο πριν τις 2 το πρωί, δεν εξηγείται αλλιώς).

Μπήκα λοιπόν και ανοίγει το msn… Όλα καλά ως εδώ, μέχρι που είδα τα εισερχόμενα emails… Σπάνια τα ανοίγω, αφού το λογαριασμό τον έχω πλέον μόνο για το msn και δεν το χρησιμοποιώ για την αλληλογραφία… Αλλά τα emails είχαν φτάσει τα 13 και είπα να το ξεφορτώσω…!

Μου ανοίγει ένα ωραιότατο νέο hotmail, αφού την τελευταία φορά είπα να πατήσω το YES όταν με ενημέρωσαν ευγενικότατα από τη Microsoft ότι αποφάσισαν επιτέλους να αναβαθμίσουν το αραχνιασμένο τους περιβάλλον…

Σβήνω τα μηνύματα, κάτι χαζά και κάτι spam και άρχισα να πειράζω τα κουμπάκια και να αλλάζω χρωματάκια…! (σ.σ. για όποιον ενδιαφέρεται για ανούσιες λεπτομέρειες να τον ενημερώσω ότι επέλεξα το red).

Και πάνω που ήμουν έτοιμη να πατήσω το sign out βλέπω στη λίστα αριστερά την ένδειξη drafts..! Ορίστε; Από πού κι ως που; Αυτό είναι κολπάκι του gmail, πως βρέθηκε εδώ; Βέβαια αυτό που μου «χτύπησε» δεν ήταν αυτή καθ’ αυτή η ένδειξη αλλά το γεγονός ότι δίπλα ανέφερε τον αριθμό «3»… Ναι ΤΡΙΑ…! Μα εγώ έχω να στείλω email από το hotmail από εποχής Προέδρου Στεφανόπουλου (σ.σ. άσε μάστορα πως το θυμάμαι, μεγάλη ιστορία)…! Και ενώ ποτέ δεν φύλαγα τίποτα στα sends τώρα έχω και drafts;

Εδώ θα έπρεπε να είχε επικρατήσει η λογική και να είχα αποχωρήσει χωρίς να τα ανοίξω αφού ήμουν σίγουρη ότι τα νέα δε θα ήταν καλά…!

Αλλά επειδή είμαι διάσημη γι’ άλλες χάρες μου κι όχι για τη λογική μου (σ.σ. κάποιος κακεντρεχής θα έκανε τώρα αναφορές σε περιέργειες και κουραφέξαλα αλλά αδιαφορώ και προσπερνώ) το πάτησα το ρημάδι το κλικ…

Και είδα μπροστά στα μάτια μου να ανοίγεται ένας άλλος κόσμος… Τρία χρόνια ακριβώς πριν… Μα ακριβώς… Οι ημερομηνίες έγραφαν 14, 16 και 17 Ιουνίου 2004…! Ορίστε;

Και μάλιστα δεν επρόκειτο απλά για μισοτελειωμένα mails αλλά για κανονικότατα, τα οποία είχα στείλει…! Kι όχι μόνο… περιελάμβαναν και απαντήσεις…! Ένας προς έναν…! Ένας αποστολέας και ένας παραλήπτης…! Τρία χρόνια πριν ακριβώς…! Τρία mails του καθενός μας εντελώς παρακμιακά…! Τελευταία στη σειρά, μιας σειράς δεκάδων άλλων mails –απαύγασμα λατρείας και ρομαντισμού… Ενώ αυτά; Αυτά γεμάτα καλυμμένη ειρωνεία και σαρκασμό και ψέματα εκατέρωθεν…!

Όλα τα emails, και τα μεν και τα δε, τα είχα διαγράψει σε μια τελετή που δεν στερούνταν κανένα από τα τυπικά της ανάλογης τελετουργίας…

Βαθιά μεσάνυχτα, κρασί -που μου προκάλεσε θολούρα και απίστευτο πονοκέφαλο το μεσημέρι που ξύπνησα- αηδιαστικά αηδιαστική μουσική και απανωτά κλικ στο delete, αφού τα διάβαζα και τα έσβηνα ένα – ένα…! Από πού μου πηγάζουν αυτά τα δραματικά κάθε τόσο -καλά με απόσταση 4-5 χρόνων είναι αλλά μην το κάνουμε θέμα- δε γνωρίζω…! Πάντως στη συγκεκριμένη περίπτωση είχα αποφασίσει να ζήσω την «τραγωδία» μου και να μην τα διαγράψω με το συνηθισμένο μου τρόπο, μια κι έξω…!

Και τώρα να ‘τα εδώ, μπροστά στα μάτια μου…! Από πού ξεφύτρωσαν; Πού και πώς είχαν σωθεί; Πώς εμφανίστηκαν στα ανύπαρκτα –τότε- drafts μου; Ποιός μου κάνει πλάκα νυχτιάτικα;

Και αυτή η ταύτιση των ημερομηνιών; Σχεδόν με κάνει να ανατριχιάζω... Γι’ αυτό ίσως να το γράφω κιόλας… Για να το εκλογικεύσω, αφού για να το εξηγήσω το κόβω χλωμό…!

Και θυμήθηκα πράγματα που είχα ξεχάσει… Θυμήθηκα πράγματα που είχα ορκιστεί ότι δε θα ξεχνούσα ποτέ… Θυμήθηκα πρόσωπα που είχα λατρέψει και στη συνέχεια είχα μισήσει και πίστευα ότι κι αυτό θα κρατούσε για πάντα…

Τρίχες… Τίποτα δεν κρατάει για πάντα… Ούτε καν η ανάμνηση… Είχα τουλάχιστον δυο χρόνια να «τα» σκεφτώ… Και το μόνο που «μου» άφησαν, τώρα που τα ξαναείδα, είναι μια γλυφή γεύση στο στόμα και μια γκριμάτσα δυσπιστίας στο πρόσωπο…! Αφού δεν μπήκα καν στον κόπο να τα διαγράψω, αν είναι δυνατόν…!

Ωστόσο αυτή η αλλόκοτη ιστορία με έκανε να σκεφτώ κάτι άλλο… Το μπαλάκι της Άντα Φτυς… με προκάλεσε να περιγράψω τον ιδανικό άντρα για μένα… και η αλήθεια είναι ότι το είδα σαν μια καλή ευκαιρία να ξαναγράψω στο blog μια και κόντευε να πιάσει αράχνες – λόγω βαρεμάρας και ουχί δουλειάς, υποχρεώσεων και λοιπών ανόητων δικαιολογιών, που καθόλου δε θα με τιμούσαν…! Αν και είχα σκοπό λοιπόν να ανταποκριθώ το ανέβαλα συνεχώς…!

Μέχρι απόψε… μέχρι τώρα…! Που έχω πλέον να δώσω και μια σοβαρή απάντηση…! Και θα τολμούσα να πω, ταυτόχρονα και μια ευχή…!

Ο ιδανικός άντρας για μένα, λοιπόν, θα είναι αυτός, που, όταν θα έχει αποχωρήσει πλέον από τη ζωή μου, μετά από χρόνια, όταν θα τον σκέφτομαι, δε θα μου φέρνει γλυφή γεύση στο στόμα και γκριμάτσες δυσπιστίας στο πρόσωπο…!

Που θα τον σκέφτομαι και θα χαμογελάω πλατιά, θα αναρωτιέμαι που να είναι από γνήσιο ενδιαφέρον, και θα του στέλνω από μακριά όλες τις ευχές του κόσμου…!

Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι δε γνώρισα αξιόλογους –και αξιέραστους γιατί να το κρύψω- άντρες…! Άλλο φταίει μάλλον…!

Οπότε η ευχή μου εμπεριέχει και μια μικρή – μεγάλη μου ελπίδα…! Να μάθω να εκτιμώ και να εμπιστεύομαι…! Αμήν…!

Υ.Γ. Εσύ δεν πιάνεσαι… Ξέρω ακριβώς που είσαι και η γεύση στο στόμα μου κάθε φορά που σε σκέφτομαι δεν είναι γλυφή αλλά γλυκόπικρη…! Βρήκες το μοναδικό τρόπο για να το καταφέρεις…!
 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 2:35 π.μ. | Permalink | 13 Σχολίασαν
Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007
Για την Αμαλία...



Η Αμαλία θαρρώ είναι μόνο η αφορμή αυτής της τεράστιας κινητοποίησης που συντελείται σήμερα στην ελληνική μπλογκόσφαιρα. Και γιατί αφορμή; Γιατί πολύ απλά οι ΑΙΤΙΕΣ βρίσκονται μέσα μας, δίπλα μας, γύρω μας…! Η κινητοποίηση αυτή δε γίνεται πλέον για την Αμαλία. Για κείνη είναι πολύ αργά και το ξέρουμε καλά. Όπως πολύ αργά είναι πια και για τους δικούς μας ανθρώπους, οι οποίοι χάθηκαν με τους ίδιους πάνω κάτω όρους που χάθηκε και η Αμαλία. Ασυνείδητοι γιατροί, απαράδεκτες συνθήκες και πρακτικές στα νοσοκομεία που προσβάλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το πανταχού παρόν «φακελάκι»…!

Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που έβρισκαν την δύναμη και το κουράγιο να καταγγείλουν τους επίορκους γιατρούς και να τους στείλουν στον Εισαγγελέα. Γιατί θέλει πολύ κουράγιο, ας μη γελιόμαστε, ενώ η ζωή του δικού σου ανθρώπου, του πατέρα σου, της μάνας σου, του αδελφού σου, του συζύγου σου κρέμεται από μια κλωστή, να πας στην Αστυνομία και να «παραδώσεις» στη Δικαιοσύνη αυτόν που σε εκβιάζει χειρότερα κι από νονό της Μαφίας. Αυτόν που έχει το «χάρισμα» να σε πείθει ότι είναι θεός κι ότι μπορεί να προσφέρει «…λίγη ζωή ακόμα».

Πάρα πολλοί bloggers θα είχαν να διηγηθούν μια ανάλογη, τηρουμένων των αναλογιών, ιστορία μ’ αυτή της Αμαλίας. Κι εγώ έχω... Κι έχω και ονόματα γιατρών και νοσοκομείων. Μια ιστορία, που περιέχει πολύ πόνο και η οποία κατέληξε μ’ ένα βαθύτατο πένθος, βυθισμένο μέσα σε ενοχές, τύψεις και αναπάντητα «γιατί» και «μήπως αν…;»… Αλλά δε θα την πω. Γιατί πλέον είναι αργά. Γιατί δεν είχαμε το κουράγιο τότε να σηκώσουμε ανάστημα απέναντι στο κατεστημένο και να καταγγείλουμε τη Μαφία που μας εκβίαζε. Αυτό που μπορώ είναι να ενώσω σήμερα 1η Ιουνίου τη φωνή μου μαζί με τόσους άλλους, ανώνυμα μέσα από το blog μου αλλά και επώνυμα σ’ όποιο δημόσιο βήμα έχω πρόσβαση και κάνοντας σημαία μου την ΑΜΑΛΙΑ, την ηρωίδα ΑΜΑΛΙΑ, που βρήκε το κουράγιο να καταγγείλει τους βασανιστές της να δηλώσω:

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ.


Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι


Θέλει πολύ κουράγιο… Το ξέρω καλά… Δεν πρόκειται ν’ αλλάξει αυτή η νοοτροπία από τη μια μέρα στην άλλη… Όλοι αυτοί οι «κουστουμάτοι» που γυρίζουν τα βράδια στο σπίτι τους με τις τσέπες των σακακιών τους γεμάτες φακέλους με ευρώ -που γι΄ αυτούς αντιπροσωπεύουν απλά και μόνο όσα υλικά αγαθά μπορούν να αγοράσουν, ενώ για όλους εμάς αποτελούν ουσιαστικά την «εξαγορά» των ελπίδων μας, της αγωνίας μας, της υγείας μας και στην τελική της ίδιας μας της ζωής- δεν πρόκειται εν μία νυχτί ν’ αλλάξουν νοοτροπία και να «σφάξουν την κότα που τους κάνει το χρυσό αυγό». Το νομικό πλαίσιο μπορεί να μην είναι το καλύτερο δυνατό αλλά είναι επαρκές. Από μας πρέπει να γίνει η αλλαγή.

Και ήδη κάτι κινείται. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους ένωσαν τις δυνάμεις τους με πολύ μεράκι και αυταπάρνηση προκειμένου εμείς, οι υπόλοιποι bloggers να ενώσουμε τις φωνές μας και τα γραπτά μας και να «κυριεύσουμε» το ίντερνετ απαιτώντας το δύσκολο, το ακατόρθωτο, στο τέλος-τέλος το ΘΑΥΜΑ:

ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Ίσως τελικά και να υπάρχει ελπίδα…

Και επειδή όσες περισσότερες φορές μπαίνουν τα κατάλληλα link τόσο καλύτερα για περισσότερες πληροφορίες παρακάτω:

Το BLOG της ΑΜΑΛΙΑΣ


Τα BLOGS που αναφέρονται στην ΑΜΑΛΙΑ

Το BLOG που δημιούργησαν οι εθελοντές bloggers ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

Υ.Γ. ..και ΓΙΑ ΣΕΝΑ…! Γιατί ίσως και να μην είναι και τόσο αργά τελικά…!

Υ.Γ. 2 ...
Το βίντεο από to ΥουΤube είναι: Η καταγγελία της Αμαλίας Καλυβίνου Εξ’ αιτίας σου «γιατρέ μου» σε απαγγελία Σοφίας Γκιούσου (digital-era), φωτογραφία και μοντάζ Λεωνίδα Ηρακλειώτη (λ:ηρ), και με αποσπάσματα από τα ιστολόγια malpractice, taparaponasas stoMIXER, Ροΐδη Εμμονές, και Allu Fun Marx: βόλτες στην Blogoslovakia
 
Το ανέβασα ως Adomiel στις 6:29 μ.μ. | Permalink | 0 Σχολίασαν
Layout design by Pannasmontata