Σήμερα έχω ρεπό…! Ή πιο σωστά είχα αφού η ώρα πέρασε και κατά τις 2 θα σχολούσα. Ρεπό λοιπόν, και τι έκανα; Τίποτα… Και εννοώ τίποτα απ΄ όσα έπρεπε να κάνω αφού τα είχα αφήσει γι’ αυτήν την Ιερή Ημέρα. Τελικά ζω σε κύκλους. Από την έντονη ενεργητικότητα περνάω στην πλήρη βαρεμάρα. Βαριέμαι να κουνήσω χέρια, πόδια ακόμα και να σηκώσω ένα τηλέφωνο. Τις ελάχιστες ικμάδες της νόησης μου (σ.σ. της ποιας; μπουαχαχαχαχαχααχα) τις σπαταλάω για το πότε ξανά θα μπορέσω να κάνω όσα πρέπει και τώρα τόσο «γενναιόδωρα» αναβάλλω… ή ακόμα καλύτερα για το ποιος θα μπορούσε να τα κάνει αντ’ εμού;

Δε με παραξενεύει βέβαια αυτό… Πάντα έτσι ήμουν, όσο θυμάμαι τον ενήλικο εαυτό μου. Αυτό που με ζαλίζει ώρες - ώρες είναι ο άλλος «κύκλος». Αυτός της ενεργητικότητας…!!!!!!!!!

Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτό το blog. Στο οποίο γράφω σπάνια. Το οποίο θυμάμαι όταν μου συμβαίνει κάτι απρόοπτο, που θα μπορούσα να το «κάνω» post. Και ποτέ δεν το κάνω. Στο οποίο θα μπορούσα να καταγράψω όλα τα προσωπικά και δημόσια μου. Και ποτέ δεν το κάνω (σ.σ. καλά εντάξει με ελάχιστες εξαιρέσεις αλλά σε διαβεβαιώ μάστορα ότι πρόκειται για παροδικό alarm και μου περνάει γρήγορα)…!

Δεν έχω προβλήματα εγώ; Δεν έχω ανησυχίες; Δεν έχω προβληματισμούς; Τα έχω λύσει όλα με τον εαυτό μου και δεν καταδέχομαι να μου τα «υπαγορεύσω» στο ταπεινό word;

Τελικά τείνω να καταλήξω στο ένα και μοναδικό συμπέρασμα που περνάει αρκετά συχνά από το μυαλό μου.

Έχω έλλειψη σιδήρου… Οι «αποθήκες» μου είναι άδειες, το λέει και ο γιατρός…! Να τραβάω άραγε τέτοια νίλα επειδή σιχαινόμουν ανέκαθεν (σ.σ. και σιχαίνομαι ακόμα για να ακριβολογούμε) τις φακές; Ή να έπιασαν οι «κατάρες» της μαμάς όταν με έβλεπε να κάνω την παρωδία εμετού μόλις έμπαινα σπίτι και μύριζα αυτή την αηδιαστική εσάνς δάφνης ανακατεμένης με ξύδι; (σ.σ. μπλιαχχχχχχχχχχ λέμε).

Υ.Γ. 1-1 μάστορα… άκου τεμπέλα του κερατά…!!!!!!!!!! Εξάλλου που το ξέρεις; Τον έχεις γνωρίσει τον κύριο; :-p

Πέρασα μία πολύ παράξενη εβδομάδα. «Σκόνταφτα» συνεχώς επάνω σε ελαττωματικά προϊόντα, ανεπαρκείς υπηρεσίες, στην ελλειμματική γραφειοκρατία του Δημοσίου. Αγανακτισμένη σήκωνα συνεχώς το ακουστικό, καλούσα τον αριθμό και απαιτούσα εξηγήσεις. Η ανταπόκριση: το απόλυτο κενό. Και στα λόγια και στο κεφάλι τους. Ανίκανοι γραμματείς και φαρισαίοι, ανόητοι τηλεφωνητές –τριες, και μισόλογα – λόγω ασχετοσύνης για το πόσο κάνουν δύο και δύο. Ένας άνθρωπος να μου δώσει μία σωστή απάντηση δε βρέθηκε. Σε όλες τι ς περιπτώσεις -με ύφος εξαιρετικά σοβαρό- ζητούσα να μιλήσω με τον ανώτερο, τον προϊστάμενο, το διευθυντή. Σε όλες μα σε όλες τις περιπτώσεις το πρόβλημα λύθηκε ταχύτητα. Αυτό χρειάστηκε να γίνει 12 φορές μέσα στην τελευταία εβδομάδα. Δώδεκα. ΔΩΔΕΚΑ. Σε δώδεκα διαφορετικές περιπτώσεις, που στις περισσότερες από τις μισές, θα λέγαμε «δε βαριέσαι».

Χμμ, αυτή τη βδομάδα φαίνεται ότι δε βαριόμουν. Διεκδίκησα το δίκιο μου, διεκδίκησα τα λεφτά μου –αν και σε μία περίπτωση η τιμή ήταν ακριβώς 99 λεπτά- διεκδίκησα τον αυτοσεβασμό μου. Απαιτώ να με σέβονται και ως πολίτη και ως καταναλώτρια και ως πελάτισσα. Και με σεβάστηκαν. Οι διευθυντές. Οι υφιστάμενοι; Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για να μην μελαγχολήσω για το επίπεδο του I.Q. τους είναι ότι εκπαιδεύονται να φαίνονται ανόητοι ώστε να βαρεθούμε. Να σταματήσουμε μπροστά στον τοίχο της βλακείας που ορθώνεται μπροστά μας. Δεν μπορεί να έπεσα εγώ σε όλους τους μαζεμένους ηλίθιους. Σε ανθρώπους που θα έπρεπε να κάνουν οποιαδήποτε άλλη δουλειά εκτός από το να έρχονται σε επαφή με «κόσμο»; Κατά προτίμηση μία δουλειά, εντελώς μοναχική, σε κάποιο ανήλιαγο μπουντρούμι, όπου η κατανάλωση φαιάς ουσίας θεωρείται περιττή, ίσως και αλυσοδεμένοι, να δουλεύουν σύμφωνα με το ρυθμό του ταμπούρλου και του μαστιγίου που θα ραπίζει τις κυρτωμένες ράχες τους. Χμμ, η αλήθεια είναι ότι μάλλον κάπου εκεί ευχήθηκα να είναι η επόμενη δουλειά τους - πολύ κακία μου έβγαλαν και καταφόρτωσα το κάρμα μου.

Τελικά πέρασα μία πολύ παράξενη εβδομάδα… Ή μήπως παραήμουν εγώ παράξενη;

Τι θέλω; Τι θέλω; Πρέπει σύντομα να καταλήξω στο τι θέλω. Πρέπει να είναι κάτι σοβαρό. Αλλά όχι και ξενερωτικό. Κάτι πικάντικο. Αλλά όχι και χυδαίο. Κάτι προκλητικό. Αλλά όχι και πρόστυχο. Κάτι πρωτότυπο. Αλλά όχι και εξωφρενικό. Κάτι που να αρμόζει στην ηλικία μου. Αλλά και στη διάθεση μου. Κάτι που να ταιριάζει στις υποχρεώσεις μου. Αλλά να με ξεκουνά και από τη ρουτίνα μου. Κάτι που να βουλώσει επιτέλους τα στόματα όσων «ανησυχούν». Αλλά και να ικανοποιήσει όσους ενδιαφέρονται…

Ξέρω ότι θέλω την υγειά μου. Και την έχω –φτου φτου μη μας «πιάσει» κανένα κακό μάτι. Ξέρω ότι θέλω την υγειά και των άλλων. Δικών μου και ξένων. Κανενός το κακό δεν έχω ευχηθεί τελευταία εξάλλου. Για ποιο παλιά μη ρωτάς, δε θυμάμαι. Είμαι και μεγάλη γυναίκα.

Θέλω οικονομική ασφάλεια. Προς το παρόν την έχω – ένα φτου ακόμα δεν κάνει κακό. Θέλω και επαγγελματική ασφάλεια. Παρούσα κι αυτή.

Από κει και μετά; …το Χάος. Εγώ απέναντι στο άπειρο. Χαμένη στο «Διάστημα». Τσαλαβουτάω πότε επιδεικτικά και πότε χαζοχαρούμενα στα «θέλω» των άλλων. Δοκιμάζω διαθέσεις και αντοχές, κατακτώ κορυφές, σπάω τα μούτρα μου, αδιαφορώ αλαζονικά αλλά και από πείσμα. Νικάω και χάνω με τέτοια συχνότητα και εναλλαγή, που χάνω το μέτρημα.

Μπερδεύω τα «θέλω» μου με τα «πρέπει» μου και στο τέλος ζητάω και τα ρέστα.

Και άντε τώρα να σκεφτώ πως κλείνει ένα τέτοιο post…

Πότε επιτέλους θα συνειδητοποιήσουν οι κ.κ. δημοσιογράφοι ότι η δουλειά τους είναι να αναλύουν την είδηση; Να τη μεταφέρουν - όσο πιο πιστά στην αλήθεια και αντικειμενικά μπορούν ο καθένας από τη μεριά του;. Και όχι να τη δημιουργούν; Όχι να γίνονται οι ίδιοι είδηση στη θέση της είδησης; Και το κυριότερο, είναι χυδαίο να το επιδιώκουν αυτό, και μάλιστα χρησιμοποιώντας την ιδιότητα τους και τα «όπλα» που τους πρόσφεραν έτοιμα στο πιάτο, κάποιοι ανόητοι και ρομαντικοί, όπως αποδεικνύονται σήμερα από τις πράξεις των επιγόνων τους…

Πότε επιτέλους θα συνειδητοποιήσουν ότι κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει; Ότι υπάρχει η Ένωση για να λύνονται οι αντιπαραθέσεις επί προσωπικού όταν δεν μπορεί να επικρατήσει η μετριοπάθεια και η λογική; Έστω κι ένα μπουνίδι πρόσωπο με πρόσωπο; Έστω κι αυτό θα ήταν μια κάποια λύση, όπως λέει και ο ποιητής.

Το θέμα που έχει ξεκινήσει, και κινδυνεύει άμεσα να εκτροχιαστεί σε εμφύλια σύρραξη του «συναφιού» δεν γίνεται αυτή τη στιγμή να εξεταστεί επί της ουσίας. Δίκιο και άδικο έχουν και οι δύο πλευρές. Ενίοτε και οι τρεις και οι τέσσερις και οι πέντε. Γιατί τα μέτωπα είναι αρκετά και συνεχώς διευρύνονται. Όλοι είναι έτοιμοι να χιμήξουν εναντίον όλων. Και μια ετυμηγορία στη συγκεκριμένη φάση θα χειροτέρευε τα πράγματα. Μακάρι οι ψυχραιμότεροι να μπορούσαν να δώσουν μια διέξοδο. Να επικρατήσει η λογική γιατί ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου. Και ίσως να μην είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν αυτά αλλά σίγουρα πρώτη φορά διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια του «κοινού». Απαξιώνουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι και την ιδιότητα και το λειτούργημα τους. Τις τελευταίες μέρες «ζω» μια σαπουνόπερα, που δυστυχώς έχει πραγματικές –και δραματικές- επιπτώσεις πάνω στη ζωή πραγματικών ανθρώπων. Και αναφέρομαι σ’ όλες τις πλευρές.

Και να ‘μαι τώρα εγώ να αναγκάζομαι, αντί να κόβω βόλτες στα blogs ή να γράφω ένα, από τα σπάνια είναι η αλήθεια post μου, για τις «ελαφρότατες» ανησυχίες μου, να γράφω προκειμένου να εκφράσω τη δυσαρέσκεια μου, τον αποτροπιασμό μου και στην τελική την αναγούλα που μου προκαλούν όλες αυτές οι μαλακίες... Δεν αφήνετε κανέναν ν’ αγιάσει…

Άει σιχτίρ…

Κάτι έχει συνωμοτήσει υπέρ μου τις τελευταίες εβδομάδες και τόσο τα οικονομικά μου όσο και τα επαγγελματικά μου πάνε από το καλό στο καλύτερο. Συνέχεια παίρνω λεφτά. Από δέκα μεριές. Κι όχι λίγα, ούτε βέβαια πάρα πολλά, αλλά αρκετά. Κι όσο για τα επαγγελματικά όλα μπαίνουν σιγά - σιγά στη θέση τους.

Έχω αυτή τη στιγμή τουλάχιστον τρεις λόγους για να γιορτάσω και να κεράσω, όπως μου υπενθυμίζει καθημερινά ο «συνήθης ύποπτος». Και θα κεράσω. Αλλά να γιορτάσω; Δεν έχω εορταστική διάθεση. Για να το πω πιο καλά δεν νιώθω καμιά ιδιαίτερη χαρά. Λες και δε με αγγίζουν. Κάποια απ’ αυτά τα περίμενα χρόνια. Ίσως να φταίει αυτό ακριβώς. Ότι έπρεπε να είχαν συμβεί εδώ και χρόνια. Τώρα πλέον τα δέχομαι με ανακούφιση ίσως, αλλά όχι και με χαρά.

Δε μου αρέσει όμως αυτό. Στους γύρω μου φαντάζω ως κυνική και μπλαζέ. Δεν είμαι. Τουλάχιστον στην παρούσα περίπτωση. Απλά δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να θριαμβολογώ για κάτι που μου ανήκει και μου αξίζει.

Εκπληρώθηκαν λοιπόν οι στόχοι… Και τώρα, τι; Δεν πρέπει να μπει ένας καινούργιος πήχης; Μια νέα κορυφή; Βαριέμαι αφόρητα όμως… Ακόμα και να σκεφτώ κάτι τέτοιο.

Ίσως πρέπει να στρέψω πλέον αλλού το ενδιαφέρον και τις προσπάθειες μου. Να το επιχειρήσω;