Ξημέρωσε η επόμενη μέρα. Ή μάλλον τώρα ξημερώνει. Έκανα ένα χαζό αστειάκι χτες. Χαζό και μακάβριο. Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε έξυπνο. Εγώ και η καταραμένη μου ανάγκη για ατάκες. Πάμε πάντα μαζί. Ήθελα να φανώ κυνική. Και σκληρή. Αλλά απέναντι σε ποιον; Απέναντι σε σένα; Μα δεν μπορούσες να το ακούσεις. Απέναντι σε μένα λοιπόν.

Το θυμήθηκα τυχαία κάποια στιγμή το μεσημέρι. Όπως τυχαία το θυμόμουν και τις προηγούμενες χρονιές. Ποτέ δε σε ρώτησα αν το θυμήθηκες. Και ξέρεις κάτι; Δε μ’ ένοιαζε κιόλας. Επανήλθε στο μυαλό μου δυο τρεις φορές αλλά δε φορτίστηκα συναισθηματικά. Απλά το προσπέρασα. Οκ, σαν σήμερα, είπα. Και λοιπόν;

Τότε γιατί σπάω τώρα; Γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ; Γιατί κλωθογυρίζει στο μυαλό μου; Γιατί τώρα, που πια πέρασε η μέρα; Σ’ έχω απέναντι μου, σε κοιτάω και θυμάμαι. Θυμάμαι όσα ήθελες να ακούσεις και ποτέ δε σου είπα. Θυμάμαι όσα σου είπα και δεν άντεχες να ακούσεις. Θυμάμαι ότι δε σου ζήτησα ποτέ συγνώμη. Όχι όταν με άκουγες σίγουρα, τουλάχιστον. Σου ζήτησα όταν ήταν αργά. Δε θα μάθω ποτέ αν το άκουγες. Σου είπα κι άλλα. Όλα όσα αν τα είχα πει πριν 10, 8, 5, 3 χρόνια ίσως να ήταν όλα διαφορετικά. Να ήσουν ακόμα κάπου εδώ γύρω. Ασφαλής και αισιόδοξος. Για κείνη. Τουλάχιστον για κείνη.

Δεν θα φτάσω στο σημείο να σηκώσω όλο το φορτίο. Παρόλο που έτσι όπως τα κατάφερες μου το φόρτωσες στο τέλος. Και έμεινα εδώ να παραληρώ χαράματα…!

Είμαι σίγουρη ότι δε φταίω για το τέλος. Έγινε εν αγνοία μου. Αν ήξερα θα το είχα σταματήσει. Μπορούσα, το ξέρω.

Δεν προλαβαίνω να γυρίσω από τις διακοπές και κατευθείαν στη δουλειά. Και κυριολεκτώ. Μετά από 5 ώρες ταξίδι με το αυτοκίνητο, με τον αέρα να μου χαϊδεύει το πρόσωπο –να ‘χουμε να λέμε τώρα, αλαλιασμένη έφτασα, αφού το καταραμένο το a/c βρήκε την πλέον «κατάλληλη» στιγμή να με εγκαταλείψει- έφτασα στη δουλειά 5’ πριν αρχίσει η βάρδια μου! Ρεκόρ για μένα αφού συνήθως φτάνω 20’ μετά…! Λες να μου μπει γρουσούζικα ο χειμώνας, μάστορα;

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου και να μη κουνιέται φύλλο. Ούτε έξω από το γραφείο ούτε μέσα. Όχι ότι με χάλασε το μέσα. Ήμουν ανίκανη να γράψω και το όνομα μου. Ευτυχώς τα ίδια χάλια είχε η επικαιρότητα και την επόμενη μέρα. Γιατί ναι ναι δούλευα και την άγια εκείνη μέρα. Και όλες τις επόμενες. Και το Σαββατοκύριακο. Και μόνο που το θυμάμαι συγκινούμαι. Ξέρεις τι είναι έξω να έχει 40 βαθμούς κι εσύ να πίνεις το καφεδάκι σου «αγκαλιά» με το a/c; Πρώτη φορά πήγαινα με το τόση χαρά στη δουλειά. Και πρώτη φορά αποχωρούσα από το γραφείο καταρρακωμένη…! Επίσης ελπίζω να μη μου μείνει κουσούρι….! :-p

Βέβαια εκείνη η πρώτη εβδομάδα είχε αυτά μόνο τα νέα. Με πόνο ψυχής ανακάλυψα ότι ήμουν η μοναδική που επέστρεψα…! Φίλοι, γνωστοί, ακόμα και εχθροί απουσίαζαν σκανδαλωδώς. Ακόμα και οι εχθροί θα ήτο μία κάποια λύση.

Ευτυχώς η δεύτερη εβδομάδα της επιστροφής μου κύλησε σε εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς αποζημιώνοντας με για τη χειμερία νάρκη της προηγουμένης.

Το καλύτερο όμως μου το φύλαγε για το τέλος. Δεν μπορώ να γράψω ακόμα γι’ αυτό. Αδυνατώ ακόμα και να το σκεφτώ στις πραγματικές του διαστάσεις. Θα μου πάρει πολύ χρόνο. Ελπίζω πάντως όχι άλλα 20!

Εσύ τι λες μάστορα;

Λίγες μέρες έμειναν ακόμα. Και επιστρέφω στο σπίτι, στη δουλειά και στη γλυκιά μου καθημερινότητα. Ατέλειωτες μου φάνηκαν αυτές οι διακοπές. Λες και κράτησαν έναν αιώνα. Ας μην παρεξηγηθώ, πέρασα καταπληκτικά. Απλά κουράστηκα από την ξεκούραση. Δεν κουράστηκα από την κραιπάλη. Μια και δεν υπήρξε. Όχι ότι με χάλασε ιδιαίτερα αυτό. Δεν πιστεύω εξάλλου ότι μακριά από την εστία διασκεδάζουμε καλύτερα. Έχω μάλιστα βάσιμες υποψίες –δε λέω βεβαιότητα για να μην το γκαντεμιάσω- ότι το καλοκαίρι για μένα δεν τελείωσε ακόμα.

Υπήρξαν και κάποια στραβά βέβαια τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες. Αλλά καλύτερα. Οι μικρές δυσκολίες είναι καλοδεχούμενες. Για να μη μας ματιάζουν κιόλας. Άσε που σφυρηλατούν και το χαρακτήρα μας.

Η ώρα κοντεύει 2 το πρωί και μένα το μάτι μου δε λέει να γλαρώσει. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι ξύπνησα στις 2 το μεσημέρι. Κοιμήθηκα ενώ όχι μόνο είχαν λαλήσει τα κοκόρια αλλά είχαν βγει και τα τρακτέρ στους δρόμους. Γιατί ναι ναι για μία ακόμα φορά επέλεξα ως δεύτερο γύρο του δεύτερου κύκλου των διακοπών μου τα βάθη της ελληνικής επαρχίας. Ευτυχώς αυτή τη φορά απέφυγα κάθε επαφή με το δύστροπο ταψί και το ακόμα πιο δύστροπο laptop, με τις απανωτές και εκνευριστικές υπερθερμάνσεις. Δουλεύω –καλά εγώ χαζεύω αλλά έτσι λέω στους άλλους- σε κανονικότατο pc.

Μόνο που όλοι έχουν την κακή συνήθεια το πολύ στη 1 το πρωί να πηγαίνουν για ύπνο και με τρώει η μοναξιά. Λείπει και ο ξάδερφος. Οπότε ούτε με το τζόγο μπορώ να περάσω λίγο την ώρα μου. Γι’ αυτό αποφάσισα –κατόπιν βαθιάς σκέψεως το ορκίζομαι- να προσπαθήσω να γράψω κάτι για τις διακοπές.

Πέρασα μία κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή εβδομάδα στη Δ. Ελλάδα. Όλο το Ιόνιο μπροστά στα μάτια μου. Μία καταπληκτική δύση κάθε απόγευμα. Μια φανταστική ανατολή του φεγγαριού στη συνέχεια. Και όλα αυτά να τ’ απολαμβάνω και να μην τα χορταίνω. Πρώτη φορά έκανα διακοπές χωρίς να μετακινούμαι από παραλία σε παραλία. Και γιατί να το κάνω αφού έμενα 20 μέτρα από την πιο υπέροχη παραλία; Κάποιος παρατηρητικός θα πρόσεχε ίσως ότι δεν αναφέρθηκα στην ανατολή του ηλίου. Ο μοναδικός λόγος είναι ότι δεν την είδα ποτέ. Πήγαινα για ύπνο γύρω στις 4 με 5 το πρωί και ξυπνούσα μετά τις 12. Και όλες αυτές τις ώρες στην παραλία. Στην παραλία το μεσημέρι. Στην παραλία το απόγευμα. Στην παραλία το βράδυ. Στην παραλία τη νύχτα. Μόνο το πρωινά ήμουν στο κρεβάτι μου!

Είχα κάνει και στο παρελθόν νυχτερινό μπάνιο. Αλλά τώρα ήταν άλλη αίσθηση. Διαφορετική. Δεν χρειαζόταν να μετακινηθώ με αυτοκίνητο ή μηχανή. Απλά κατέβαινα από το δωμάτιο μου και βουτούσα. Τα νερά ήταν διάφανα και λες και φωτιζόντουσαν εσωτερικά από προβολείς. Και η παρέα εξαιρετική – το μόνο που μπορώ να πω προς το παρόν.

Τώρα ετοιμάζομαι για την επιστροφή στη βάση μου τη Δευτέρα. Ελπίζω να μην έχουν κι άλλη την ίδια ιδέα με μένα, για να αποφύγουν την κίνηση. Το σιχαίνομαι το 2ωρο και βάλε μποτιλιάρισμα στην Κακιά Σκάλα. Δεκαπενταύγουστο δουλεύω αλλά ειλικρινά δε με νοιάζει. Ελπίζω μόνο φέτος να έχει ησυχία γιατί όσοι δούλευαν πέρυσι υπέφεραν. Πριν λίγο άκουσα και το πρώτο δελτίο ειδήσεων μετά από 15 μέρες «αποτοξίνωσης». Νομίζω ότι όλα αρχίζουν να στρώνουν. Μάλλον η τύχη μου αποφάσισε να μη με εγκαταλείψει ακόμα…